Jaren geleden besloot ik, na zeven jaar in de kinderopvang te hebben gewerkt, eens te gaan kijken voor een nieuwe uitdaging. Ik begon met werken in de gehandicaptenzorg. Op een woongroep met elf vrouwen met een matig tot laag ontwikkelingsniveau. Allemaal volwassen vrouwen die begeleiding nodig hadden bij de verzorging, het eten, aankleden, werk etc. Ik had nog nooit een volwassen persoon gewassen en was daarom vooral erg blij dat er alleen maar vrouwen woonden. Al gauw was ik gewend aan de groep en ik heb er een heerlijke tijd gewerkt. Het was een supergroep om te starten. Geen complex gedrag, geweldig niveau en prachtige mensen die me regelmatig lieten lachen met hun humor en gedragingen.
Langzaamaan leerde ik het 'echte' vak. Ik kreeg te maken met een autist die bonkte met haar hoofd en gilde en op haar handen beet. In het begin twijfelde ik nog of ik wel de juiste keus had gemaakt, maar op den duur wist ik hoe hiermee om te gaan en vooral nog hoe dit gedrag te voorkomen. Ik leerde werken met een stalift,verdiepte me in de medicijnenwereld en leerde hoe te handelen bij een epileptische aanval. Een bewoonster viel gewoon terwijl ze liep. De eerste keer schrok ik me het apezuur, maar al gauw wist ik hoe ik hiermee om moest gaan. Zelfs toen er een nieuwe bewoonster op de groep kwam wonen die in een driftbui met alles gooide en smeet wat ze voor handen had. Ook al raakte ze jou daarbij met een dr. Martens laars ofzo. Toch bleef ik mijn werk met veel plezier doen. Ik vond en vind het nog steeds prachtig mooie mensen. Eerlijk en oprecht, vol belangstelling en vooral geen blabla, gewoon 'straight to the point'.
Natuurlijk zijn er momenten geweest waarop ik heb gedacht, waar ben ik aan begonnen. Zoals die ene keer dat er twee bewoners ziek waren. De ene zat op het toilet te roepen 'ik heb diarree' en de ander spuugde alles van boven tot onder vol. Ik besloot om eerst maar de wc schoon te maken waarin het spuug (lees kots) van de muren omlaag droop. Nadat ik de bewoner verzorgt, gewassen en met een emmer op de bank had gezet, kon ik gaan kijken bij de toiletganger. Die had zo'n hoge nood gehad, dat ze half op en half naast het toilet was gaan zitten. En ja, ze had echt diarree! Net nadat ik alles had opgeruimd, kwam bewoner1 met de emmer de gang in lopen. Het was duidelijk dat ze weer moest overgeven. Het zou makkelijk zijn geweest om dit in de emmer te doen, maar blijkbaar was dat voor mij logischer dan voor haar. Dit keer zat de hele gang, de deurmat en het gordijn onder de klontjes en het spuug. Jullie raden het al bewoner2 had inmiddels weer een aanval van acute buikkramp gehad, maar had net de wc niet gehaald en stond met een gruwelijke natte, stinkende broek achter mij.
Die avond heb ik alleen gepoetst, verschoond en opgeruimd. Het was die avond waarop ik me afvroeg of ik wel de juiste doelgroep had gekozen. Of dit toch wel mijn roeping was. Maar zelfs toen, zat ik vol met enthousiasme en liefde voor deze mensen. Nu ik Daan heb, weet ik zeker dat het mijn roeping moet zijn geweest. Ik heb zoveel geleerd tijdens deze switch van baan. Zonder deze ervaringen en kennis, had ik het nooit zover weten te brengen met Daan. Ondanks dat ik ook al veel weet, wat ik liever niet zou weten, omdat dat juist weer meer zorgen geeft, ben ik blij dat ik nog steeds werkzaam ben binnen de gehandicaptenzorg. Ik herken veel van de bewoners van mijn allereerste groep in Daan. Ik hoop dat als hij later dezelfde leeftijd bereikt, hij zich ook zo gelukkig voelt. Dat hij zo prettig woont, zich alleen maar zorgen maakt of hij nog wel genoeg geld heeft om 's avonds naar de soos te kunnen. Niet het besef heeft dat hij anders is en dat er om hem wordt gelachen. Dat hij een leuke woongroep krijgt, een prettige werkplek, leuke uitstapjes maakt en van volop van het leven geniet. Dat is hetgeen wat ik voor ogen heb, als ik aan zijn toekomst denk. En als hij een keertje ziek is? Ach ja, dan zal er vast op dat moment iemand werken die zich afvraagt of ze toch wel het juiste vak heeft geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten