Vanavond kregen we bezoek. Het was alweer een tijd geleden dat we hem hadden gezien, maar een paar weken terug belde hij ineens. Onze vriend, V. Ik zal hem voor het gemak even Karel noemen. Karel is een volwassen, lange man van bijna veertig jaar. Hij heeft een verstandelijke beperking, maar juist dat kenmerkt hem en we hebben allemaal gewoon een klik met hem. Wij kennen Karel al van jaren geleden. Ik heb zelfs al eens eerder een blog over hem geschreven.
Eens in de zoveel tijd belt hij ons op met de vraag of hij een keertje op bezoek mag komen. Bart haalt hem dan op, wat hij reuze stoer vindt. Even stoeven bij zijn medebewoners. Autoradio moet dan ook lekker hard en Bart moet, als het even kan, met piepende banden weg scheuren. Karel zijn medebewoners met open mond achterlatend. Eenmaal bij ons binnen gaat de cd-speler aan. Nederlandstalig muziek schalt door de woonkamer en Karel zit gniffelend te genieten. Dit keer werd ik eerst uitgebreid geknuffeld en omhelsd, want het was alweer zo lang geleden en hij was superblij om ons te zien.
We gingen aan tafel en onze kinderen vertelden honderduit tegen Karel. Pleun corrigeerde hem even, want hij praatte met volle mond. En zelfs Daan zat te genieten en vertelde over zijn ritje van vanmiddag met Fury, het paard. Karel en Daan hebben samen iets bijzonders. Het lijkt wel of ze elkaar haarfijn aanvoelen. Beide wetend dat ze anders zijn dan andere, maar juist daardoor ook extra speciaal. Het is niet te beschrijven, maar Karel bloeit op van Daan. Hij is begripvol en luistert geduldig. Ook Juul stelt Karel zijn gezelschap op prijs. Ondanks dat hij soms wat onverstaanbaar praat en ook nog eens met zijn mond vol, vertelt zij trots haar verhaal tegen hem.
Karel gunt ons een kijkje in de toekomst. We zien in hem een klein beetje een grote, volwassen Daan. Hij laat ons zien hoe we over vijfentwintig jaar wellicht aan tafel zitten. Met onze kleinkinderen, welke dan tegen Daan hun verhaal vertellen. Het geeft me een heel veilig en fijn gevoel om dit zo te zien. En ondanks dat Karel erg aanwezig kan zijn, voelt het ook erg vertrouwd en gewoon. Het is voor ons ook iets wat heel gewoon is. We willen onze kinderen mee geven dat er niks geks aan deze bijzondere mensen is. Dat we juist iets van ze kunnen leren. Dat het ook maar mensen zijn, ook al doen ze soms een beetje gek voor hun leeftijd.
Iedere keer weer als Karel er is, schiet de toekomst even door mijn hoofd. Ik hoop dat Daan later ook zo'n familie leert kennen. Die hem accepteren zoals hij is. Die hij zo af en toe eens mag bellen om een keertje gezellig te gaan eten. Waar ze hem zien als Daan en genieten van zijn aanwezigheid. Dat hij op die manier ook zijn sociale kontakten kan onderhouden en zijn netwerk van vrienden op weet te bouwen. Zonder dat wij ze voor hem hebben uitgezocht. Wij kennen namelijk alleen Karel. We hebben zijn moeder nog nooit ontmoet, we weten dat hij twee broers heeft, maar ook die kennen we niet. En toch zijn wij een bekend gezin voor hen.
Ondertussen maken we grapjes, praten we wat en eten we ons toetje. Ik verbaas me over het gemak waarmee onze kinderen tegen Karel praten. Zo verlegen als ze soms kunnen zijn, daar is nu niks van te merken. Karel is ook voor hen vertrouwd. Ik ben trots op ze. Wat een sociale kinderen hebben we toch. Ik zou willen dat iedereen in de maatschappij er zo over dacht. Dat iedereen deze mensen gewoon als mensen ziet. Of zoals Gijs het een tijdje terug zo mooi verwoordde: 'Hoezo? Is Karel gehandicapt dan? Maar Karel is toch gewoon Karel?' En zo is het maar net. Niks meer en niks minder. Gewoon een bijzonder mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten