Klik-klak

Klik-klak, klik-klak, klik-klak. De hakken van mijn laarzen tikken op de vloer. Het tempo is hoog en het geluid klinkt hard en driftig. Ik heb haast. Ik ben aan het sjouwen en ik ben geïrriteerd. Aan het geklik-klak van mijn laarzen kun je horen hoe het met me gaat.En vandaag is zo'n dag waarop er flink geklik-klakt wordt. Na de nodige ochtendstress breng ik de kinderen naar school. Zelfs op het schoolplein klik-klakken mijn laarzen door, want we zijn een beetje aan de late kant.

Eenmaal thuis beantwoord ik in de vlugheid de mailtjes, pleeg ik een telefoontje en ruim nog wat overige rondslingerende spullen op. Het telefoontje is niet helemaal wat ik er van verwacht had en ook bij de mailtjes zit een mail waarvan ik even een paar keer diep moet zuchten. Ik kijk op mijn horloge en schrik. Ik moet nu meteen naar school om een kind op te gaan halen, want die heeft therapie. Ik schiet weer in de sjeesmodus. 

Tijdens de therapie mag ik meekijken wat kindlief allemaal doet en probeer ik even tussendoor wat bij te praten met de therapeute. Natuurlijk steekt kindlief daar een stokje voor, want alle aandacht is nu even voor kindlief. Ik zucht. Dat betekent straks nog even een belletje of mailtje naar de betreffende therapeute. Na de therapie rijden we weer terug naar school. Twintig minuten heen, twintig minuten terug voor een therapie die nog geen uurtje duurt. Maar ja, we hebben eindelijk dan twee therapeuten die ons kind begrijpen en ons enorm hebben geholpen met een juiste diagnose, dus ik heb er het ritje graag voor over.

Kindlief is weer terug op school en ik kan weer voor een half uurtje naar huis. Dat zijn de dagen waarop ik het meest vermoeid ben. Dat je steeds, tussen alle afspraken in, maar een half uurtje thuis bent. Dat je thuis niet even op je gemak iets kan doen. Alles moet vlug,vlug. De volgende afspraak staat alweer te dringen op de stoep, zeg maar. Ondertussen wordt ik doodmoe van dat geklik-klak. Ik irriteer me aan mezelf. Nou ja, aan mijn laarzen dan. Ik besluit dat er een oplossing voor moet komen. Ik moet rust zien te creeëren. Even een oplaadmomentje. Even alles op het gemak en kalm aan doen. Stilte in huis, geeft ook rust in mijn hoofd. Dus trek ik mijn laarzen uit. Ik doe mijn sneakers aan. Daar ren ik toch net wat makkelijker mijn afspraken op na. Vanavond maar eens proberen hoe het is zonder schoenen, besluit ik, voor ik de auto start op weg na de volgende afspraak.