Zoals de meeste wel weten, is Daan degene binnen ons gezin die de meeste zorg vraagt. Maar inmiddels weten we dat we nog twee kinderen hebben met een zorgvraag. Weliswaar een andere zorgvraag dan die van Daan, maar het kost niet minder energie. Inmiddels ben ik er al wel achter dat onze zorgen voor Gijs en Juul vaker worden weg gezucht. Het is minder interessant. Er wordt erg luchtig over gedaan en er zullen zelfs mensen zijn die denken 'heb je ze weer. Er is ook altijd iets, beetje overdreven allemaal.' Dit zijn de mensen die vaak niet eens de moeite hebben genomen, zich te verdiepen in ons gezin. Die uit beleefdheid informeren hoe het met ons gaat en daardoor dus ook altijd te horen krijgen dat het goed gaat met ons. Je kunt namelijk uit nieuwsgierigheid reageren, maar ook uit oprechte interesse. Jammer dat dat ook gebeurd bij mensen van wie je het niet verwacht. Maar inmiddels hebben wij door Daan ook al wel geleerd dat er soms mensen afhaken wat vriendschap betreft en soms komen er ook weer nieuwe mensen bij vanuit onverwachte hoek.
Maar goed, terug naar de zorgen die we op dit moment hebben rondom Gijs en Juul. Inmiddels weten we dat Juul een s.i.-stoornis heeft, net zoals Daan. Zij kunnen zintuiglijke prikkels niet goed verwerken, weten vaak niet wat ze er mee aan moeten en raken daardoor overprikkeld. Dit uit zich in druk gedrag wat weer neigt naar ADHD. Alleen ligt er bij een s.i.-stoornis een andere oorzaak ten grondslag. Juul en Daan versterken dit gedrag bij elkaar, dus er zijn momenten waarop ik langzaamaan gillend gek dreig te worden. Het enige wat lijkt te helpen is zelf rustig te blijven en ze veel duidelijkheid en structuur te bieden. Ergotherapie en logopedie zullen ook hun steentje bij moeten dragen. Verder zijn er nog steeds twijfels over autisme, hoogbegaafdheid, dyslexie, hoogsensitiviteit.
Inmiddels weten we dat deze problemen allemaal raakvlakken hebben met elkaar. Als je ze allemaal in een cirkel schrijft, en je tekent dan een grote centrale cirkel, dan zie je dat er op verschillende gebieden een overlap is. Het ene kind heeft echter een andere overlap dan het andere kind. Juul laat op dit moment teveel wisselende dingen zien, waardoor het voor alle therapeuten, leerkrachten en onszelf moeilijk is om het precieze probleem te benoemen.De logopediste vermoedt een auditief probleem en ook haar korte termijn geheugen lijkt niet helemaal goed te werken. Ook vanuit school zijn er de nodige zorgen uitgesproken. En wij als ouders zien natuurlijk ook heel veel 'vreemd' gedrag. Binnenkort staat er dan ook een groot overleg op het programma. We gaan met alle behandelaars, leerkrachten, IB-er van school rondom de tafel zitten en hopelijk komt daar meer duidelijkheid uit over hoe en wat nu verder.
Van Gijs weten we sinds twee dagen dat hij dyslexie heeft. Een hele opluchting voor zowel het mannetje zelf als voor ons. Maar er speelt meer bij Gijs. Ook bij Gijs bestaan vermoedens van een s.i.-stoornis. Alleen Gijs wordt er niet heel druk door, Gijs keert zich naar binnen. Hij krijgt hoofdpijn en buikpijn en vraagt dan regelmatig of hij een dagje thuis mag blijven. Van vermoeidheid, zijn hoofd zit meer dan vol met prikkels en hij weet niet hoe hij er mee om moet gaan of zijn hoofd leeg kan maken. Hoogsensitiviteit is bij Gijs al wel vastgesteld, maar degene die Gijs echt goed kennen, kijken hier niet van op. Gijs is een supergevoelig kind, dat haarfijn alle spanningen van andere oppikt en hierdoor niet lekker in zijn vel komt te zitten. Hij moet leren om zich hiervoor af te sluiten, maar hoe leer je hem zoiets? Binnenkort zal er een gesprek met de ergotherapeut volgen en zal hij ook ergotherapie krijgen. Logopedie krijgt hij al.
En Pleun? Die rolt overal met alle gemak doorheen. Ze is ontzettend slim en leergierig. Te wijs voor haar leeftijd, maar dat heb je al gauw met de jongste van vier kinderen. Bij Pleun zien we een eigenwijs, maar lief en zorgzaam meisje en op dit moment zien we alleen een kindje wat zich volgens het boekje ontwikkelt. Dat is ook weleens lekker. Geen zorgen hebben. Alert op problemen of opvallend gedrag blijven we wel. Ik denk dat dat toch nog te maken heeft met Daan. Daar hebben we tenslotte ook heel veel zelf aan moeten dragen. Het viel destijds allemaal wel mee, aldus het consultatieburo. Gelukkig zagen wij het toen anders. En nu heeft onze vastberadenheid, onze alertheid er weer voor gezorgd dat onze kinderen met de nodige hulp zich kunnen ontwikkelen tot volwassenen.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die moeten zuchten, het allemaal erg overdreven vinden. Het valt allemaal wel mee. Waarom moeten onze kinderen een stempel krijgen? Waarschijnlijk lezen die mensen dit niet eens, dus eigenlijk weten ze niet waar ze over praten. Maar wij zijn van mening dat je als je iets signaleert, je er iets mee moet doen. Ik wil geen afwachtende rol aannemen. Wij ondernemen actie hierin. Zodat we later onszelf geen verwijten kunnen maken. Dat we er alles aan hebben gedaan om ervoor te zorgen dat onze kinderen de hulp en begeleiding krijgen die ze nodig hebben. En ondanks dat dat een grote druk op ons legt, hebben we er dat graag voor over. Onze kinderen hebben ons tenslotte niet voor niks als ouders uitgekozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten