Jaloers

Op de een of andere manier is ons gezin voor sommige mensen machtig interessant. En dan bedoel ik dit natuurlijk niet op een positieve manier. Die mensen die ons gezin echt interessant vinden en oprecht willen weten hoe het met ons gaat, zijn gelukkig in de meerderheid. Maar toch zijn er dus ook mensen waarvan ik ze verdenk dat ze jaloers zijn op ons gezin. Ik dacht dat het aan mij lag, maar toen ik het er laatst met een mede-ouder over had, herkende zij dit meteen. Ook zij heeft mensen in haar omgeving die met een soort van afgunst naar haar gezin kijken. 


Vaak zijn dit mensen die totaal geen weet hebben van wat er binnen zorgintensieve gezinnen gebeurd. Wat het teweeg brengt, wat er allemaal bij komt kijken en hoe slopend het voor de andere gezinsleden kan zijn. Deze mensen zien vaak alleen maar de leuke kant. Wij, als zorgouders, krijgen een grote zak met geld. Doen daar allemaal leuke dingen mee en kunnen er goed van leven. Ons kind wordt iedere dag met het busje opgehaald en thuisgebracht. En in het weekend wordt er zomaar een hele dag voor hem gezorgd door iemand anders. In sommige gevallen gaat hij zelfs gewoon ergens naar toe of uit logeren. En dan ook nog al die begripvolle reacties, al die likes op facebook, al die belangstellende vragen, alle aangeboden hulp.


Kortom aandacht. Is dat het waar de jaloezie allemaal omdraait? Zou het dat dan zijn? Zouden deze mensen een tekort aan aandacht hebben? Zouden zij ook eens aandacht willen, begripvolle reacties krijgen en mensen die belangstelling tonen voor hun leven. Mijn ervaring is dat deze mensen die aandacht op een verkeerde manier afdwingen. Door kwetsende dingen tegen ons te zeggen, door vreemde reacties te geven op een gepost bericht. Ondertussen proberen ze via hun eigen kinderen de aandacht naar zich toe te trekken. Ze hebben het zwaar, vinden ze zelf. Ze zwelgen vaak ook nog in zelfmedelijden. Ze zeuren, ze klagen, ze zuchten. 

Ja, wij, met ons zorgintensieve kind, hebben het zwaar. Dat weten ze wel, maar hun leven is toch nog net iets zwaarder, erger, verdrietiger. Of we dat toch maar even toe willen geven en hun willen steunen. Ze willen laten weten dat we respect voor ze hebben dat ze het toch zomaar doen allemaal. Zonder dat ze daarover zeuren of klagen of zuchten. Ja, dat geeft ze voldoening en zorgt dat ze het allemaal weer aan kunnen. Dat lucht op, maar ja dat zullen wij wel niet begrijpen. Zij moeten alles doen zonder extra geld of hulp van anderen. Zij zorgen altijd zelf voor hun kinderen en ze brengen ze door weer en wind naar school. Wat begrijpen wij dan toch van de zwaarte van hun leven? 

En terwijl er door wordt geklaagd, er zeurende berichten worden geplaatst, er wordt gezucht over elke tegenslag in hun leven. Dan kan ik alleen maar denken 'met twee vingers in mijn neus, zou ik jouw leven nog kunnen leiden.' Ik zou alles zo terug zou willen geven. Die extra zak met geld, al die aandacht, de begripvolle reacties. De aangeboden hulp, de aandacht. Het is fijn dat het er is. Natuurlijk maakt het ons leven op sommige momenten wat makkelijker. Het ontlast ons en het sterkt ons als mensen ons willen helpen of alleen maar luisteren naar ons verhaal. Ik zou maar wat graag zo'n leven willen leiden als dat van die klagende, zeurende en zuchtende mensen. Of ben ik dan jaloers op ze als ik dat zeg?