Omdat ik het zeg

Soms, heel soms zijn er van die momenten dat niks anders meer helpt dan tegen de kinderen te zeggen 'ik ben hier de baas'.  Ik vind het zo'n autoritaire en bazige zin en eigenlijk gaat het tegen mijn principes in om deze zin te gebruiken. Maar soms, dan zijn ze voor geen rede vatbaar. Soms dan is al het bloed al onder mijn nagels vandaan gehaald. Soms dan blijven ze mijn grenzen opzoeken, me uitdagen en dan maak ik toch maar even gebruik van deze zin.

Ik vind het eigenlijk helemaal niks. Ik voel me zo'n bazige moeder, die het wel even zal vertellen tegen haar kinderen. Natuurlijk moeten kinderen luisteren, ook onze kinderen moet luisteren. En dat doen ze niet altijd even goed. Ze proberen dingen uit en vaak sta ik dat ook toe, omdat ik van mening ben dat een kind het meeste leert van het zelf doen en zijn eigen fouten die hij daarbij maakt. Maar soms is er geen tijd voor, geen mogelijkheid om iets zelf uit te proberen. Ook dan moet ik ze even vertellen dat ik de baas ben, samen met papa dan weliswaar. 

'Omdat ik het zeg' is ook zo'n zin. Ik krijg alleen al de kriebels als ik er aan denk. Brrr....omdat ik hun moeder ben, mag ik besluiten wat mijn kinderen wel of niet doen, wel of niet mogen, wat ze wel of niet dragen, met wie ze wel of niet afspreken, welke sport ze gaan beoefenen, wat we gaan doen in het weekend, hoeveel ze moeten eten. En dat allemaal omdat ik hun moeder ben. Wie denk ik wel dat ik ben, vraag ik me dan af. Ik zou me een vreselijk mens voelen als ik deze houding aannam tegenover onze kinderen. Het zijn nog maar kinderen, maar dat wil niet zeggen dat ik de regie over hun leven in eigen handen moet houden. Vrij kortzichtig om zo te redeneren, vind ik persoonlijk.

Nou denken jullie vast dat het hier een huishouden van Jan Steen is, maar eerlijk gezegd zie ik mezelf zo dan ook weer niet. Misschien buitenstaanders wel, maar daar heb ik nog nooit iets van gehoord. Nee hoor, ook wij hebben onze huisregels. Ook wij brengen onze kinderen waarden en normen bij op het gebied van luisteren naar elkaar, respect voor andere, lief zijn voor dieren, gezond eten en niet teveel snoepen, voldoende bewegen. Maar om nou van onze kinderen te verwachten dat ze maar 'ja en amen' zeggen en doen wat wij ze opdragen, gaat me echt te ver.

Dat er mensen zijn die er zo over denken, is hun goed recht, maar zelf kan ik er heel slecht tegen. Onze kinderen zijn, net als wij individuen. We hebben allemaal onze eigen persoonlijkheid. Die van ons is al zo'n beetje uit ontwikkeld, maar die van onze kinderen moet zich nog vormen. En waar kan die zich beter vormen dan in de veilige omgeving van ons gezin? Onze kinderen mogen wat ons betreft zelf ervaren wat er gebeurd als ze met iemand afspreken, waar ze eigenlijk nooit mee spelen. Dat ze dan eenmaal thuis niet tot spel komen, is voor mij vervelend, maar zij hebben de afspraak gemaakt en moeten dan maar bedenken hoe ze dit op kunnen lossen. Of wat er gebeurd als je op zomerse sandalen naar school gaat, terwijl er die dag veel regen is voorspeld. Of als je een toetje maakt met daarop heel veel verschillende snoepjes en het blijkt toch niet zo lekker als gedacht.

Bij ons kan en mag heel veel. Onze kinderen spelen met scheerschuim en macaroni, nemen een vlabad. Eten boterhammen met snoepjes. Er mogen altijd kindjes komen spelen en dan niet alleen wanneer mama er zin in heeft. Ook mee blijven eten is geen probleem en logeerpartijtjes gebeuren hier met enige regelmaat. Hoe meer kinderen over vloer, hoe liever. Het maakt me allemaal niks uit. Onze kinderen maken herinneringen, doen ervaringen op, vormen langzaamaan hun eigen ik en leren dat ze een eigen mening hebben die ze mogen uiten, zonder dat daar een mama (of papa) tegenover staat en zegt 'ik ben de baas' of 'omdat ik het zeg, gebeurt het  zo.' 

Ik hoop dat onze kinderen op deze manier leren dat er bij ons heel veel kan en mag, zolang je maar goed kunt beargumenteren waarom je juist dat ene wilt. Dat ze leren dat niks vreemd of gek is, dat ze zeker zijn van zichzelf en wie ze nou werkelijk zijn. Dat ze leren dat smaken verschillen. Dat ze zich vertrouwd voelen bij ons en ook later als pubers zijnde bij ons komen met hun zorgen, problemen, meningen en ideeën. Ik vind dat wij onze kinderen moeten waarderen om wie ze zijn en niet om wie wij willen dat ze worden. Hoe moeilijk dat soms ook is, want je hebt toch een bepaald beeld voor ogen van je kinderen. Zij maken echter andere keuzes dan die je zelf zou hebben gemaakt, zij hebben een andere smaak dan wijzelf, ze staan anders in het leven en hebben nog veel te leren. Wie zijn wij om ze dat te ontnemen. Wij zijn er toch om ze daarbij te helpen? Om ze de levenservaringen op te laten doen, zodat ze later de personen worden welke ze het liefste willen zijn.