Sinterklaas

Sinterklaas is weer in ons land aangekomen. Helaas kunnen we er nu niet meer onderuit. Voor zijn intocht, negeerde ik het zoveel mogelijk. Ik vertelde de kinderen niet dat Sinterklaas bijna in ons land was. Ik maakte geen aftelkalender. Als de een of de ander eens iets zei of vroeg, wimpelde ik het af door te zeggen dat het nog heel lang zou duren voor het zover was. Op de doorvraag-vraag antwoordde ik dan 'poehee, dat weet ik niet precies.' Natuurlijk werd er hier druk in de speelgoedgidsen gebladerd. Alle speelgoedreclames werden vol aandacht bekeken en er werd steevast geroepen 'die wil ik' , 'nee, ik wil die al.' Maar de verkleedkleren kwamen vorige week pas naar beneden. Eerder kon ik ze, helaas toevallig, niet zo een,twee,drie vinden. Of ik had het die dag zo druk gehad, dat ik ze de volgende dag zou proberen te zoeken. Natuurlijk wist ik precies waar ze lagen. Achter de schuine kant op zolder, bij de kerstspullen.

Toen vorige week het Sinterklaasjournaal begon, keken we trouw iedere avond. We leefden met z'n allen mee. We pakten onze kadootjes in op de website. Die slimme Pleun pakte er zelfs een heleboel in en wilde eigenlijk iedere dag wel even checken of er nog meer voor haar bij zaten. Toen ik Daan vroeg om te komen kijken of er ook een kadootje voor hem bij zat, mopperde hij. 'Nee; ben jij gek. Ik hoef nie Sinterklaas. Ik is jarig.' Tja, daar zat ook wat in. Vanaf vorige week begon het Sinterklaasgevoel hier echt te leven. De spanning voelde je als het ware toenemen. Dat beloofd nog wat.

Afgelopen zondag was de intocht in onze woonplaats. We zijn er niet naar toe geweest. Daan begint al drie jaar op rij te gillen, zo gauw hij de eerste drumband hoort en mama of papa die met Daan weggaat is altijd het gevolg. We besloten om die avond naar een dorp bij ons in de buurt te gaan. Daar werd een lichtjestocht gehouden. Vorig jaar waren we er ook geweest en ondanks dat Daan het erg spannend vond, hebben we als compleet gezin de optocht gekeken. Het is dan donker. Alle pieten lopen in pakken met lichtjes erin. Er zijn verlichte wagens. Fietspieten met lichtjes in hun pak en fiets. Doordat het donker is, vallen de pieten niet zo op. Hun gezichten zijn immers net zo donker als de avond. Uitbundig zwaaien of handjes geven, daar doet Daan niet aan, maar hij kijkt wel zijn ogen uit terwijl hij in zijn buggy zit.

Ondanks dat iedereen in de ban is van Sinterklaas, proberen we er hier thuis nog steeds zo min mogelijk aandacht aan te schenken. Juul is namelijk degene die hier niet mee om kan gaan. De spanning wordt haar teveel. Zij kan niet met deze spanning om gaan en krijgt hierdoor regelmatig driftbuien. De eerste van vandaag was in de vroege ochtend om half zes!! Ik was al vanaf half 5 wakker, want Daan was bibberend en klappertandend tussen ons in komen liggen. Ik kan je vertellen, dat je dag dan niet goed begint. En dat het die dag ook niet meer goed gaat komen.

Iedere ochtend, als we naar school gaan, ziet Juul de versieringen voor Sinterklaas hangen en iedere ochtend vraagt ze aan mij 'komt Sinterklaas vandaag op school?' Er is tenslotte mooi versierd. Iedere ochtend zeg ik haar dat dat nog heel lang gaat duren en ik voor haar een aftelkalender ga maken, als het bijna zover is. Juul is druk, springt en rent rond, botst tegen iedereen aan, kliert haar grote broer en kleine zus. Jaagt de katten door het huis, gaat bovenop de honden liggen, luistert niet naar mijn uitleg, is eigenlijk niet te corrigeren. Of zoals ze het zelf zegt 'mijn hoofd is zo vol.' Ik heb medelijden met haar. Het doet me pijn om te zien hoe ongelukkig ze zich op dit moment voelt en ik kan haar hierbij niet helpen. Het enige wat ik kan doen, is zorgen dat de spanning niet teveel opbouwt en haar de rust geven waar ze zo naar verlangt. 

Dus kijken we het sinterklaasjournaal, maar verder wordt er hier nauwelijks over Sinterklaas gepraat. Ik probeer zoveel mogelijk ontwijkende antwoorden te geven. Nee, ik weet nog niet wanneer we naar oma gaan. Dat moeten we nog afspreken. Nee, ik weet nog niet wanneer Sinterklaas op mijn werk komt. Nog niks over gehoord van mijn baas. We strooien niet, want dat jaagt ze hier allemaal de stuipen op het lijf. Om de dag zetten we de schoenen, want dan hangt de picto op haar bord. Die avond slaapt ze in ons bed en leggen we haar in haar eigen bed, als wij zelf gaan slapen. 

Daarom zal ik blij zijn als de goedheiligman weer richting huis vertrekt. Het zullen nog twee lange weken worden. Hij is er tenslotte pas net. Maar goed, dan zijn we er weer voor een jaar vanaf. Wat eigenlijk de leukste tijd voor kinderen hoort te zijn, is voor ons dochter de spannendste tijd van het jaar. Natuurlijk geldt dit voor alle kinderen. Onze andere drie vinden het ook spannend. Maar dit is een gezonde spanning. Juul bouwt een spanning in haar lijfje op, waar ze niet mee om weet te gaan. En ik kan die spanning niet voor haar wegnemen. Dat doet me eigenlijk het meeste verdriet. Ik ben op een punt gekomen dat ik twijfel of ik niet beter alles tegen haar kan vertellen. Of misschien dat wij morgenavond al gewoon pakjesavond vieren. Dan is de spanning wat ze krijgt in ieder geval al weg. Pffft, ik weet het ook niet meer. Misschien dat ik aan Sinterklaas wel één portie rust en ontspanning vraag. Of twee....