Ze zijn er in alle soorten en maten. Je kunt ze overal tegenkomen. Soms ken je ze goed, soms ken je ze minder goed, soms ken je ze zelfs helemaal niet. Maar iedere keer dat je er eentje tegenkomt, zorgen ze weer voor een zucht. Soms voor wat meer zuchten en soms kies je ervoor om er je energie tijdelijk aan te spenderen. Ze kunnen ook voor irritatie zorgen, maar vaker zorgen ze voor een lach. Iedereen kent ze wel. Iedereen zal er ook wel een of meerdere in zijn of haar omgeving hebben.
Ik ken er ook wel een aantal. Ze hebben vreemde, uitgesproken meningen. Weten vaak alles beter. Hebben alles zelf meegemaakt, maar dan natuurlijk wel erger. Ze durven commentaar te geven op mijn manier van opvoeden. Ze denken kennis te hebben over de bijzonderheid van ons kind. Ze zijn van mening dat ze alles mogen zeggen, vrijheid van meningsuiting heet dat. Dat zo'n vraag of opmerking dan eigenlijk als kwetsend door ons wordt ervaren, maakt ze niet zoveel uit. Het was alleen maar belangstellend bedoeld. Het stukje inlevingsvermogen ontbreekt vaak bij deze mensen.
Jaren geleden had ik een goed contact met zo iemand. Eigenlijk was er niks aan de hand en ons contact verliep goed. Tot ze een kindje kreeg. Het ging goed met haar kindje en hij deed het allemaal goed. Dat zag iedereen. Maar zelf zag ze dat toch anders. Alles wat wij meemaakte met Daan, had haar zoontje ook meegemaakt. Natuurlijk was het bij haar alleen net wat erger en daardoor ook zwaarder voor haar. In het begin was ik alleen verbaasd. Later kwam de irritatie. Hoe kun je nu een gezond kind vergelijken met een kind met een beperking? Vergelijken was niet eens het juiste woord. Het neigde eerder naar concurrentie. Het contact is uiteindelijk verwaterd, waar ik helemaal niet rouwig om ben.
Hoe komt het toch dat mensen van mening zijn dat kinderen met elkaar moeten concurreren? Hoe vaak tref je niet een ouder die zegt 'oh, maar mijn kind kon dat al veel langer' terwijl je net hebt staan te vertellen hoe trots dat je bent dat je kind zonder zijwieltjes kan fietsen. Dit gaat dan nog over de ouders met normaal ontwikkelde kinderen. Ikzelf zal het misschien ook weleens hebben gedaan, vaak floep je er iets uit en is het echt vanwege de trotsheid naar je kinderen toe. Maar sommige ouders doen het gewoon standaard.
Wat ik dan nog wel het vreemde van alles vind, is waarom er ouders zijn die denken dat hun kind te vergelijken is met een zorgintensief kind. Ouders die klagen dat ze zo'n zwaar leven hebben, omdat ze toevallig ook een tegenslag te verwerken krijgen. De wereld vergaat. Sommige mensen plaatsen zich dan meteen in zo'n positie van 'ik ben zielig en heb het zo zwaar'. Bij ieder wissewasje wordt die rol vol overtuiging gespeeld. Er wordt geklaagd, gezucht, gejammerd en eigenlijk hopen ze op begrip en steun. Het enige wat het bij mij oproept is veel irritatie. Deze mensen kijken niet naar wat ze wel hebben. Gezonde kinderen, die opgroeien tot zelfstandige mensen die mee kunnen draaien in de maatschappij. Ook als je kind moeite heeft met lezen en taal, het moeilijk vind om met vreemde contact te leggen, dyslexie heeft, diabetespatiënt is, stottert of weet ik veel wat heeft, dan nog kan je kind normaal mee draaien in de maatschappij. Daan kan dat niet. Hij zal altijd iemand nodig hebben om voor hem te zorgen.
Op de een of andere manier neigt het niet alleen naar een hoop klaagzang. Ik proef er soms ook een stukje jaloezie en afgunst doorheen. Er worden steken onder water gegeven naar ons of naar andere. Deze steken bevestigen mijn vermoedens alleen maar. En weer vraag ik me af hoe mensen nou toch jaloers kunnen zijn op ons? Op ons gezin? Wat is er nou interessanter aan ons? Waarom zou je jaloers zijn op wat wij hebben? Iedereen is toch bijzonder op zijn of haar manier? Knijp in je handjes met wat je hebt en niet met wat je zou willen hebben. Is dit de reden waarom er wordt gereageerd of waarom er kwetsende opmerkingen worden geplaatst?
Op het moment dat ik er iets van zeg en ik dus eigenlijk opkom voor mijn kind, want dat kan hij zelf niet, zijn de rapen gaar. Ik loop te zeuren en klagen. Ik stel me aan en heb het verkeerd opgepakt. Daarin moet ik echt veranderen. Alles wat er wordt geschreven, duidt meer en meer op hun eigen leven. Alle verwijten die worden gemaakt, lees ik met een grote herkenbaarheid. Alleen herken ik mezelf er niet in, maar de schrijver van de brief. Tot slot besluit ik dat ik er klaar mee ben, maar dat kan natuurlijk niet zonder slag of stoot gaan. De reactie die daarop volgt, doet me glimlachen. Wat heb ik het getroffen met mijn gezin. Ik weet nu waarom onze kinderen voor ons hebben gekozen en ben blij dat wij hun ouders mogen zijn. Niet alle mensen zouden dit aankunnen, die zouden al zijn verzwolgen van verdriet nog voor hun kind zijn eerste ontwikkelingssprongetje had kunnen laten zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten