Het is alweer een tijdje geleden dat we naar Daan zijn concours gingen kijken. Daan rijdt sinds een half jaartje paard. Iedere woensdagmiddag gaat hij, samen met Gea, naar paardrijles. Hij vindt het helemaal super en is dol op Fury, zijn paard. Ondanks dat Daan eigenlijk geen dierenvriend is, gaat het paardrijden hartstikke goed. Op een ochtend belt zijn begeleidster van de manege. Komende zaterdag is er een concours en we zijn van harte welkom om te komen kijken naar Daan zijn kunsten. Of we het leuk vinden om te komen kijken? Natuurlijk komen wij!
Die zaterdag gaan we met het hele gezin naar Daan zijn manege. Bij aankomst staat er een paard te wachten. 'Kijk mama, isse paat' zegt Daan. Op mijn vraag of het Fury is, zegt hij nee. Maar er is geen ander paard te zien, dus dit moet Fury wel zijn. Daan krijgt een cap op en wordt op het paard geholpen. Trots zit hij daar. Uitbundig zwaait hij naar ons als hij de bak in gaat. 'Doeiiiii, ouwe koeiiiii' en daar gaat hij. Keurig rechtop, teugels vast en aandachtig luisterend naar Anja, zijn begeleidster. Helemaal achterin de bak, besluit Daan om de teugels even los te laten en enthousiast met beide handen te zwaaien naar het publiek. 'Doeiiiii, allemaal. Ik is hier' roept hij en iedereen lacht en zwaait terug.
Ze komen voor de jury te staan. Daan moet zich voorstellen en luid en duidelijk zegt hij 'ik pen Taan Jansu'. Op de vraag hoe zijn paard heet, zegt hij met een brede lach 'Fujie'. Ze gaan beginnen met de opdrachten. In de bak hangen letters. Daan moet van de ene naar de andere letter lopen. Het gaat supergoed en hij is erg geconcentreerd bezig. De volgende opdracht is om een gekleurde ring uit een bak te halen en naar een ander punt te brengen. Nu komt hij langs ons. Hij is afgeleid, zijn ogen beginnen te twinkelen en hij lacht hardop. Aangekomen bij de bak met ringen, wil Fury doorlopen. 'Hoo,top,top. Wacht op mij' roept Daan. Fury stopt, onder begeleiding van Anja. Hij laat meteen zien dat hij de kleuren goed kent. 'Ik wil joot' en hij pakt de rode ring die helemaal onderin de bak ligt. Fury loopt weer verder. Daan houdt de ring stevig vast, maar heeft daardoor zijn handen niet meer vrij om de teugels nog vast te houden. Dan maar met losse handen op het paard, maar die ring die heeft hij vast. Ik hoor de jury zeggen dat met losse handen wel extra punten waard is en moet lachen.
Bij de paal, waar de ring omheen moet, aangekomen stopt Fury en Daan legt de ring keurig netjes om de paal. 'Yess, isse lukt' roept hij en kijkt naar ons en het andere publiek. 'Applaus' roept hij en klapt vervolgens zelf ook enthousiast in zijn handen. 'Joehoe'. Ze voeren nog watm opdrachten uit en Daan geniet zichtbaar. Ik heb de hele tijd met een glimlach van oor tot oor staan kijken. Als alle opdrachten zijn uitgevoerd, komt Mariëlle de bak ingelopen. Ze heeft een roset, een puntenlijst en een beker. Daan begint te lachen, wiebelend van blijheid en trots zit hij op Fury. Hij pakt zijn beker aan en zijn roset. 'Dankiewel' zegt hij beleefd en vervolgens steekt hij zijn twee handen in de lucht. 'Ik heppe wonnuh' , roept hij. 'Joehoe, ik heppe wonnuh'. Met zijn uitbundige lach, zijn enthousiasme en vrolijkheid, krijgt hij nog een keer een applaus.
De weken na het concours is hij nog steeds supertrots op zichzelf. Ik hoef maar te vragen of hij wil vertellen wat hij heeft gewonnen. 'Een pjijs. Met paatje racen' zegt hij dan. Ook wij zijn supertrots op hem. Wat een geweldig kind hebben we toch. Wat een heerlijkheid om hem zo te zien genieten. Schaamteloos om applaus voor jezelf te vragen en het nog te krijgen ook. Zijn lach werkt aanstekelijk, zijn vrolijkheid maakt ons ook vrolijk. Daar kan niks tegen op. Heerlijk om ons kind zo enthousiast te zien, dat zijn de mooie dingen in het leven. Deze dingen zorgen ervoor dat de zorgen om hem draagbaar blijven en maken zulke momenten tot een mooie, warme herinnering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten