Thuis blijven

De boodschappen moeten worden gedaan. Gijs hangt lekker voor de televisie. Mag ik thuisblijven? Ik heb geen zin om mee te gaan. Hij is negen jaar, bijna tien en ik vertrouw hem dat wel toe. Dus gaan we op pad met drie kinderen. Het boodschappenlijstje is aardig lang, dus we zullen niet binnen een kwartiertje terug zijn. Maar dat vindt hij geen probleem. 

In de auto overvalt het me ineens. Ik moet aan later denken. De tijd gaat snel. Wat wordt hij groot, die Gijs van ons. Over een tijdje zullen Juul en Pleun ook oud en wijs genoeg zijn om alleen thuis te blijven. Eerst natuurlijk alleen als ik even een boodschap ben doen, maar later ook als we een avondje weg gaan. Zo gaat dat binnen alle gezinnen. Het hoort bij de ontwikkeling van de kinderen en bij het loslaten van ons, als ouders zijnde. Over een paar jaar zouden we geen oppas meer nodig hebben. Dan kunnen onze kinderen voor zichzelf zorgen en elkaar ook helpen. En ineens overvalt het me weer. Het komt even hard binnen. Maar hoe moet dat dan met Daan?

Daan zal nooit oud en wijs genoeg zijn om alleen thuis te blijven. Ook niet als ik alleen even een boodschap ga doen of de hond uit ga laten. Hij moet altijd mee, ook als hij geen zin heeft. Of als hij liever een film op de televisie wil zien. Er zal altijd iemand bij Daan moeten blijven. Als is het alleen maar iemand die voor hem opnieuw een filmpje aan zet of drinken voor hem inschenkt. Als we een avondje weg gaan en onze andere kinderen ouder zijn, kan ik dan van ze verlangen dat ze de zorg voor hun broer op zich nemen? Mag ik dat van ze vragen? Het is tenslotte een hele verantwoordelijkheid. Maar ja, ze zitten natuurlijk ook niet op een oppas te wachten als ze gezellig met hun vrienden en vriendinnen een avondje bij ons willen bankhangen, gedurende onze afwezigheid. 

Ik besluit om deze zorgen even ver voor me uit te schuiven. Even mijn kop in het zand en een stukje struisvogelpolitiek, wat er niet is, kan ik ook niet zien, toch? Misschien komt er vanzelf een oplossing op ons pad of nemen onze kinderen vanzelf meer verantwoordelijkheid richting Daan. We zullen er met het hele gezin naar toe moeten groeien en tot die tijd zien we wel hoe het loopt. Meestal komt het ook wel goed met deze insteek, maar soms glipt er toch plots een gedachte je hoofd binnen en wordt je weer even met je neus op de feiten gedrukt. 

Gelukkig vindt Daan het op dit moment nog erg leuk om mee te gaan, meestal dan. En ondanks dat hij een erg sterke eigen wil heeft, is hij met de juiste woorden en grapjes toch nog daar te krijgen waar we hem willen hebben. We creeëren gewoon een flexibel thuis. Dat kan overal zijn, meestal is het waar wij zijn. Dus stapt hij uiteindelijk knorrig in de auto. Ík blijf gewoon thuis' moppert hij met zijn knuffel, tuutje en tijgerbeest.  Daar zit hij dan, onze grote Daan, want thuis kan natuurlijk ook gewoon in de auto zijn.