Terug in de klas werden de geverfde t-shirts aangetrokken. Daan riep uit volle borst dat ook hij een t-shirt wilde. Maar de spanning begon toe te nemen. Juf Anita vertelde dat we naar buiten gingen om te zingen voor Sinterklaas en om hem welkom te heten. Een klam zweethandje pakte mijn hand vast. Ik hoef nie, pieten. Ik is eng van piet, mama. Samen met papa liepen we naar buiten. We mochten gelukkig een eindje van de geluidsinstallatie gaan staan. Daar heeft Daan het tijdens dit soort situaties nooit zo op.
Sinterklaas was echter nergens te bekennen, dus we zongen een liedje en daarna nog een. Daan schuifelde steeds meer naar achteren. Uiteindelijk stond hij half verscholen achter papa en mama. We maakten wat ruimte voor hem, zodat hij het ook goed kon zien, maar dat hoefde niet zo nodig van hem. Na het derde liedje en heel hard roepen, zagen we ineens de eerste piet aan komen rennen. En strooien dat hij deed. Pepernoten en snoepjes vlogen om je oren, om er iemand mee dood te gooien, maar goed er zijn nu eenmaal ook strooipieten. De volgende was ook al in zicht en binnen no time waren er overal pieten.
Daan kwam ogen en oren tekort, niet van pret, maar van spanning. Alle pieten moesten in de gaten worden gehouden, waar waren ze, wat deden en steeds weer schuifelde hij meer en meer naar achteren. 'Wil jij pepernootjes?' werd er vriendelijk gevraagd door een piet. En omdat het zo hoorde, hield Daan zijn handje op. Hier papa, ik lust dat niet, zei hij en gaf de pepernootjes af. Ineens was daar Sinterklaas. Met een huifkar voortgetrokken door twee paarden. De paarden maakten een hoop goed voor Daan, maar die pieten. Ze waren zo vlug en overal en nergens, hij kon ze niet allemaal in de gaten houden.
Eenmaal binnen mocht iedereen in de aula gaan zitten, maar Daan zocht een plekje zo ver mogelijk van het podium vandaan. Met zijn rug tegen de muur, tussen papa en mama in, was het nog aardig te overzien. Achter hem konden geen pieten opduiken en als ze naar hem toe kwamen, zag hij ze aankomen. Langzaamaan smokkelde we er een metertje bij, zodat we toch nog iets van het podium konden zien. Braaf ging hij op een stoel zitten, driftig kauwend op zijn bijtstaafje om alle prikkels maar te kunnen verwerken.
Er kwam een piet aan. Waarschijnlijk omdat hij daar een zielig en gespannen kindje helemaal achter aan zag zitten. Goedbedoeld, maar niet iets waar Daan op zat te wachten. Piet vertelde dat ze Sinterklaas kwijt waren. Of Daan hem had gezien toevallig? Daan keek hem aan. 'jij op dak zitten!' Zo, dat was duidelijke taal. Piet snapte het echter niet helemaal of had Daan niet helemaal goed begrepen. Zit Sinterklaas op het dak? vroeg hij. Ja, zeiden wij, ga maar eens kijken, Piet. Piet droop af, want Daan keek ook stug de andere kant op.
Ik keek Bart aan. Hoorde jij ook wat hij zei? Ja, piet moest op het dak gaan zitten. Voor ons was het duidelijk dat Daan zo aan gaf dat hij geen behoefte had aan meer contact met piet. Goedbedoeld kwamen er daarna nog een aantal keren pieten langs, maar Daan zorgde ervoor dat hij ze niet aan keek, zijn hand uitstak en ja,, nee of dankjewel zei en daarna de pepernoten aan Bart of mij gaf.
De show was afgelopen, er werd 'dag sinterklaasje' gezongen. Ons kind zong uit volle borst mee. Daag Piet, daag allemaal! Zo, zei hij toen de rust was wedergekeerd in de aula. Ik ga op podium staan. Hij heeft even in de stoel van Sinterklaas gezeten, even rondgeneusd op het podium en dat was genoeg Sintsfeer voor hem.
Ik ben dan ook erg benieuwd hoe hij het in de klas heeft gedaan. Er zouden namelijk nog twee pieten op bezoek komen, met kadootjes, dat maakte veel goed. Vorig jaar was dat ook goed gegaan, had hij praatjes voor tien. Het was klein, vertrouwd en overzichtelijk. Dus daag sinterklaasje, super dat u met zo'n vijftien pieten een bezoekje brengt, maar voor ons kind zijn er twee meer dan voldoende. De rest moet maar zolang op het dak gaan zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten