Prikkels

Sommige weten het wel. Daar heb ik het tegen verteld. Het is immers geen geheim. Sommige weten het niet. Ondanks dat het geen geheim is, is het niet iets wat regelmatig ter sprake komt. Sommige weten wat het betekent. Ze werken zelf in dit vakgebied. Hebben er over gelezen of gehoord, maar de meeste weten niet wat het betekent. Ik weet eigenlijk ook niet of ik er al eens een blog over heb geschreven. Vast wel, want het is wel iets wat me bezig houdt, wat zorgt voor extra drukte in ons gezin en wat me regelmatig veel aandacht kost.

Daan is namelijk niet ons enige bijzondere kind waar we de nodige zorgen over hebben. Ook Juul kost ons op dit moment veel energie. Als ik heel eerlijk ben, maak ik me om haar op dit moment eigenlijk nog wel de meeste zorgen. Zowel Juul en Daan zijn beide bekend met een s.i.-stoornis. S.I. staat voor sensorische integratie of sensorische informatieverwerking. Er ontstaan stoornissen in de verwerking van zintuigprikkels.

 Bij Daan wisten we het al vrij snel na zijn geboorte, doordat zijn tastzintuig erg gevoelig reageerde. Daan houdt niet van onverwachte aanrakingen of vreemd eten.Haren wassen, nagels knippen, tandenpoetsen, het zijn allemaal handelingen waar hij moeite mee heeft. Hij ervaart en voelt dingen anders dan dat wij ze voelen. Doordat dit zo duidelijk naar voren kwam, was de diagnose s.i.-stoornis al snel gesteld. En vielen ons steeds meer dingen op. Het viel allemaal op z'n plek.

Bij Juul kwam dit helemaal niet zo duidelijk naar voren. Juul had geen overgevoelig tastzintuig. Juul bleek een ondergevoelig tastzintuig te hebben. Juul heeft diepe druk nodig om te voelen dat ze wordt aangeraakt. Een voorzichtige aai over haar hoofd, kan er voor zorgen dat ze weg duikt of de aai ontwijkt. Zeker als het ook nog gebeurd door iemand die ze helemaal niet zo goed kent. Ze botst vaak bewust tegen me aan, als ze wil knuffelen. Soms kreeg ik ook nog een kopstoot. Dit doet ze min of meer per ongeluk. Ze voelt het bijna niet als ze me voorzichtig aanraakt. Het is aan ons om te leren dat het ook op een andere manier kan, die de ander ook prettig vindt.

 Als we nu kijken naar het gedrag van Daan en Juul hebben zij veel gelijkenissen. Meer dan we eigenlijk eerst zagen. Beide worden erg druk van teveel informatie. Informatie waar ze niks mee kunnen, niet weten hoe ze er mee om moeten gaan, wat de bedoeling is. Dit kan informatie zijn die ze horen, maar ook informatie die ze voelen, zien, ruiken of proeven. Ze ervaren dit duidelijk anders dan dat wij het ervaren en gaan hierdoor stuiteren. De drang om veel te bewegen, rond te rennen, wiebelen, wiegen of om harde geluiden te maken om andere geluiden te overstemmen is enorm. Niet te negeren. Onbedwingbaar. Het moet eruit. Alle informatie, uitleg of correctie komt niet meer binnen. Ze zitten vol. Vol met prikkels.

Daarom is het aan ons om de zintuiglijke prikkels te doseren. Het vergt veel energie, aangezien we het zelf anders ervaren. Soms lukt het aardig en gaat het goed. Soms hebben we het te laat in de gaten en komen we er pas achter op het moment dat we een driftbui van Juul meemaken of als Daan gaat gillen dat we allemaal gek zijn. Op zulke momenten is alles even teveel en is het zaak om ze rust te bieden. Het zou zo makkelijk zijn om ze dan naar hun kamer te sturen. Om ze daar even tot spel te laten komen, alles kan zo bezinken en vaak is tien minuutjes voldoende om weer enigszins normaal met ze te kunnen communiceren. Maar zowel Daan als Juul hebben een lage prikkelverwerking (dus snel overprikkeld en alles is teveel), maar een hoge prikkelalertheid. Ze reageren heel erg snel op allerlei prikkels en zoeken deze ook bewust op. Terwijl ze er eigenlijk helemaal niks mee kunnen.

Vermoeiend dus. Het is een soort 'vechten tegen de bierkaai' verhaal. Wij proberen de prikkels te beperken. Daan en Juul zoeken ze juist op. Ze hebben ze nodig om alert te blijven en te kunnen functioneren, maar weten niet hoe ze ze moeten verwerken. Er zijn nog tig voorbeelden te noemen wat dit met ons doet, wat het met onze kinderen doet. Op dit moment vraagt het voornamelijk veel nadenken. Plannen, structuur, vooruit denken. Nadenken wat een eventueel gevolg zou kunnen zijn en hoe we dit kunnen voorkomen, dan niet kunnen beperken. Je zult er vast nog wel meer blogs over gaan lezen en anders dan hoor ik het wel. Mijn gehoor zintuig werkt zonder stoornis. Nou ja, op de oostindische doofheid na dan.