Kinderfeestje

Zaterdag is het dan zover. Daan viert zijn kinderfeestje. Niet zomaar zijn kinderfeestje. Het is zijn allereerste kinderfeestje in zijn hele leven. Hij gaat samen met drie andere klasgenootjes een feestje geven op een boerderij. De hele klas is uitgenodigd, inclusief papa's en mama's. Dat kan ik nou wel makkelijk zeggen, maar er zitten uiteindelijk maar acht kindjes in zijn klas. Ze gaan een tocht maken in de huifkar, er mogen geitjes geaaid worden, paardje rijden, cake versieren. Als het weer een beetje meewerkt, kan er zelfs buiten in de speeltuin gespeeld worden. En tot slot eten we frietjes. Met een lekkere frikandel oftewel een kroket zoals Daan het noemt.

Ondanks dat we al vaker kinderfeestjes hebben gevierd, is dit feestje toch wel het feestje wat me heel erg ontroerd. Erg he? Dat je moet huilen om een kinderfeestje? Maar het is eigenlijk een hele mijlpaal. Het is voor ons niet vanzelfsprekend om voor Daan een kinderfeestje te vieren. Tijdens ieder kinderfeestje dat we voor onze andere kinderen hebben gevierd, was er altijd wel even een slikmomentje. Wetende dat Daan waarschijnlijk nooit een eigen kinderfeestje zou geven. In ieder geval niet zoals zij hun kinderfeestjes vierden. De klassen zijn zo klein, dus nodig je de hele klas uit. Ouders worden ook uitgenodigd, aangezien alle kinderen een andere zorgvraag hebben. Maar nu is het toch zover. We vieren Daan zijn kinderfeestje.

De tranen rollen weer over mijn wangen. Het voelt zo dubbel. Ik ben trots op hem en op ons gezin, maar tegelijk voel ik nu sterker dat we echt anders dan andere gezinnen zijn. Gelukkig wint het gevoel van trots, ook al rollen de tranen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Onze zoon mag ook meedoen met kinderfeestjes vieren, net als de rest van onze kinderen. Ondanks dat hij iedere dag bijzonder is op zijn eigen manier, is hij nu even net als onze andere kinderen. Want ook al is hij anders, beleeft hij alles op zijn eigen manier, spreekt hij niet af met kindjes uit zijn klas. Maakt hij geen vriendjes of vriendinnetjes. Speelt hij alleen of een enkele keer met zijn broer of zusjes.  Ondanks dat alles heeft hij ook recht op een kinderfeestje. Net zoals ieder kind dat zou moeten hebben.

Zaterdag wordt zijn dag. Hij staat in het middelpunt van belangstelling en hij mag met alle kindjes die hij kent een feestje vieren. De andere kinderen gaan die dag naar opa en oma. Hoe jammer dat ze het ook vinden en ondanks dat Daan er geen problemen mee zou hebben als ze mee zouden gaan. Tijdens hun eigen kinderfeestjes mochten de andere broertjes en zusjes er ook niet bij zijn. Het was hun feestje, even alle aandacht van mama en papa. Geen aandacht hoeven delen, niet schreeuwen om maar gehoord te worden, niet aanpassen aan de nukken van Daan, gewoon even kind kunnen zijn zoals ieder kind zou moeten kunnen zijn. We hebben zo alle tijd voor hun en kunnen ze voor ons gevoel even de aandacht geven die ze verdienen. Ook Daan heeft hier recht op, dus zaterdag zijn papa en mama er even alleen voor hem. 

Ik voel me zo trots en blij. Het raakt me enorm. Ondanks zijn beperkingen, het anders dan anderen zijn, is hij zaterdag voor mijn gevoel even normaal. Zaterdag is het even zoals het zou moeten zijn. Ondanks dat hij zaterdag nog gewoon Daan is, er die dag kindjes in rolstoelen zitten, er allemaal bijzondere kindjes en ouders komen met hun eigen zorgen en problemen, is het zaterdag even gewoon zoals het zou moeten zijn. We vieren een kinderfeestje. Niet van een van onze andere kinderen, nee we vieren het feestje van Daan. Ondertussen vier ik ook mijn eigen feestje en zal ik net als Daan stralen en genieten. Daan van plezier, ik van trots!