......

Ieder jaar gebeurd het me weer. Eigenlijk gaat het het hele jaar goed. Hier en daar zijn er natuurlijk wel wat momenten waarop ik extra moet slikken of waarbij ik weer eens met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar over het algemeen gaat het allemaal goed en kan ik er goed mee omgaan. En toch is het ieder jaar, zo rond zijn verjaardag, hetzelfde liedje.

Daan wordt alweer bijna acht jaar. Ieder jaar dat hij een jaar ouder wordt, is er even de tijd om stil te staan bij het afgelopen jaar en vaak zijn er dat jaar mooie momenten geweest. Hij heeft weer wat geleerd, hij is weer een stukje gegroeid. Zijn ontwikkeling heeft een sprongetje gemaakt. Ons vrolijke mannetje met zijn nukken en kuren, maar zijn aanstekelijke lach doet veel vergeten. 

Toch ben ik rond die periode ook altijd een beetje verdrietig. Het lukt me minder goed om overal het positieve van in te zien. Om die glimlach naar andere mensen steeds maar weer zo echt mogelijk te laten lijken. Natuurlijk gaat het goed met Daan. Daar ben ik ook heel blij mee en ik ben ook supertrots op hem. En natuurlijk kan het ook altijd erger. Dat weet ik ook wel. Maar zo rond zijn verjaardag gaan mijn gedachten automatisch terug naar de tijd van voor zijn geboorte. We wisten niet beter dan dat we straks twee gezonde jongens zouden hebben. Gek eigenlijk, dat je wel weet dat dat niet vanzelfsprekend is, maar dat je er eigenlijk ook vanuit gaat, dat het jou toch niet zal overkomen. We maakten dromen en verheugden ons op ons stoere gezin. Wat een geluk dat we toen nog niet wisten, wat we nu wel weten. Wat we nu geleerd hebben en welke ervaringen we op hebben gedaan. 

Toch zou ik niet anders willen. Ons gezin heeft ons gevormd tot wie we zijn. Het heeft onze relatie met elkaar sterker en hechter gemaakt, want samen zijn we sterk en kunnen we alles aan. Het heeft onze kijk op het leven veranderd. Soms ben ik weleens een beetje jaloers op Daan zijn manier van denken en omgaan met het leven. Het heeft ervoor gezorgd dat we weten wie onze echte vrienden zijn, op wie we kunnen rekenen, wie Daan accepteert zoals hij is en wie met ons meeleeft. We hebben nieuwe vrienden leren kennen. Ouders met, net zoals wij, een bijzonder en mooi kind. Mensen waarbij we herkenning vinden, troost en steun, maar ook veel plezier en hulp. Mensen die meedenken en aan een half woord genoeg hebben.

We leren onze kinderen dat iedereen er mag zijn zoals hij is. Niks is ons vreemd of raar. Het woord 'gek' komt niet in ons woordenboek voor. Onze kinderen zijn behulpzaam, zorgzaam en beschikken over een groot inlevingsvermogen. Allemaal dingen die we kado krijgen door ons bijzondere gezin. Ik zou het niet meer willen missen, alles bij elkaar maakt het ons speciaal en bijzonder. Ook al zijn er dagen en nachten dat het slopend is, dat vermoeidheid ons opbreekt, tijd voor onszelf of voor elkaar schaars is, ik zou het zo weer doen. Als ik de tijd terug kon draaien, zou ik weer dezelfde keuzes maken. Ik zou weer voor de volle honderd procent voor ons gezin gaan. 

En toch is er ieder jaar, zo rond zijn verjaardag, even die dip. Het lijkt wel een soort van rouw. Eigenlijk is het ook afscheid nemen van iets. Verdriet om een verlies van onbezorgdheid. Afscheid nemen van een leven zonder zorgen. Zorgen die nooit voorbij zullen gaan. Minder zullen worden als onze kinderen groter en zelfstandiger worden. Deze zorgen blijven altijd en ik heb me laten vertellen dat het er alleen maar meer worden naarmate Daan groter wordt. Het is een verdriet om het verlies van onze droom. We wilden graag een groot gezin waarin plek was voor pleegkinderen. We wilden mooie reizen maken en eigenlijk wilden we graag in het buitenland gaan wonen. Het is een verlies om te weten dat we deze dromen niet kunnen realiseren, maar we hebben inmiddels wel geleerd om nieuwe dromen te creëren. 

Zo zijn wij. Of zo zijn we geworden. We gaan niet bij de pakken neer zitten. We kijken wat er wel mogelijk is. We bedenken een nieuwe droom en gaan gewoon door. We bijten ons vast en geven niet snel op. Lukt het niet op de ene manier, dan misschien wel op een andere manier. We komen er wel, alleen kost het iets meer moeite en energie om het voor elkaar te krijgen. Nog even en dan hebben we zijn verjaardag weer gehad. Dan zijn mijn  treurige gedachten voorbij en ligt er weer een heel jaar voor ons, waarin van alles kan gebeuren. We zullen kansen krijgen, er zullen mogelijkheden zijn, maar we zullen ook tegenslagen te verwerken krijgen. En soms spat er een droom uiteen. Zolang we samen zijn, genieten van alle bijzondere dingen die we meemaken. Genieten van onze kinderen, van Daan zijn kijk op het leven. Zolang er momenten zijn waarop we uithuilen en opnieuw beginnen, momenten met buikpijn van het lachen. Zolang er liefde is voor alles wat we doen en we weten waarom we het doen, dan komen we er wel. Of zoals Daan het laatst tegen ons zei 'kom op, je kunt het'.