Wal en schip

'Nee, ik is baas hier. Ben jij gek.' Daan stampt boos door de kamer, omdat ik hem zijn jas uit wilde doen. Het is plotseling toch nog warm weer geworden. ' Nee jij, zeg ik tegen hem, kijk eens naar jezelf. Ben jij gek.' Ik moet er eigenlijk wel om lachen, want als er een echt gek is hier in huize Jansen, dan is het de boos stampende persoon in kwestie. Ook al is gek een achterhaald woord voor verstandelijke beperking. Liever noem ik ons kind gewoon bijzonder. Niks geks aan, maar soms is het weleens leuk om er een grapje over te maken. 'Applaus voor de wous' doet het ook altijd goed en onze wous klapt dan net zo hard mee. 

Ik hoop dat hij zo blijft. Dat hij kan lachen om zichzelf en dat hij niet door heeft dat hij de vreemde eend in de bijt is. Dat mensen hem uitlachen, pesten, buitensluiten of hem als zotje behandelen. Ik hoop dat hij nooit dat niveau zal halen. Dat hij doorheeft dat hij er niet bij hoort, dat hij niet mee kan in onze maatschappij en daar het verdriet en pijn van voelt. Dat hij zo graag mee wil doen, maar niet mee kan komen, omdat hij het niet allemaal op de juiste manier snapt en begrijpt. Dat hij zichzelf als 'normaal' beschouwd, dat hij niet gehandicapt is en bij die 'rare op het terrein' hoort. Tussen wal en schip. Te goed voor de mensen op 'het terrein' en te 'laag' voor de maatschappij. 

Het klinkt erg raar allemaal, zeker als je niet bekend bent met de gehandicaptenzorg. Ik heb de wal-schipmensen regelmatig gezien, er over gehoord, maar nooit mee gewerkt, maar alleen al de gedachte aan hun, maakt me verdrietig. Zij zijn zo'n makkelijke prooi voor negatieve personen en invloeden uit onze maatschappij. Zij zijn gevoeliger, want ze willen zo graag als normale personen worden gezien. Hier wordt misbruik van gemaakt en ik zou het vreselijk vinden als Daan dit zou overkomen. Natuurlijk zou ik het ook vreselijk vinden als het onze andere kinderen overkomt, maar Daan is toch net wat kwetsbaarder dan de andere drie binnen ons gezin.

 Ik denk dat ik er op dat moment aan onder door zou gaan, maar ja dat kan ik dus niet zeggen. Dat dacht ik zoveel jaar geleden ook toen we net hoorden dat het niet goed was met Daan en er onduidelijk was wat er dan niet goed was aan hem. Ook toen ben ik rechtop blijven staan. Samen met manlief hebben we ons er doorheen geslagen en nog vinden we elkaar bij een tegenslag of tegenvaller. Samen zijn we sterk en dragen we de zorg voor onze bijzondere zoon. Samen genieten we van alle mooie momenten die hij ons laat meemaken en samen dragen we het verdriet die sommige momenten met zich meebrengen.

We willen alles eruit halen wat er ook maar in Daan zit qua ontwikkeling, qua leerzaamheid en sociaal vermogen. Maar tot op een zekere hoogte. Mocht blijken dat Daan te snel ontwikkelt, nemen we gas terug en kijken we hoe het hem verder gaat. Gelukkig hoeven we ons daar nu nog niet al teveel zorgen over te maken, aangezien Daan op dit moment funcioneert op het niveau van een 2 1/2 jarig kind. De school heeft een voorzichtige prognose uitgesproken. Waar ze verwachten en hopen dat Daan is aan het einde van de basisschoolperiode. Daan zou dan op kleuterniveau zijn. Natuurlijk is dit een verwachting, gebaseerd op hoe Daan het nu doet op school. Maar enorme reuze sprongen vooruit, zal Daan niet gaan maken. Dat is natuurlijk aan de ene kant een verdrietige bevestiging van het feit dat Daan tocht echt 'anders' is dan zijn leeftijdsgenootjes, maar het is ook een rustgevende gedachte. 

Een rustgevende gedachte in die zin dat Daan straks woonzaam zal zijn op een woongroep met medebewoners welke in een soortgelijk schuitje zitten. Ze zullen zich zorgen maken of er nog wel geld is om die avond naar de soos te gaan. Wat er die avond wordt gegeten. Wie er de volgende dag komt werken. Ze zien geen grote zorgen zoals hypotheek, werk, woongelegenheid. Ze zijn blij met het zakje salaris van 5 euro per week, want ze hebben tenslotte hard gewerkt die week. Ze hoeven niet na te denken waar ze naar toe gaan op vakantie of wat ze zullen gaan doen, want de vakanties en weekenden worden min of meer ingevuld. Kortom,in mijn ogen, een zorgeloos leven, want hij zal natuurlijk vast zo zijn eigen zorgen krijgen. Maar hij woont later vast op een woonplek waar hij geniet van alle mooie en goede dingen die het leven hem te bieden heeft. En de boze buitenwereld blijft voor hem een onbekend iets. Gewoon omdat hij altijd de kleuterkijk op het leven blijft houden.