Strandrace

Vanuit een van zijn werkrelaties had manlief een uitnodiging gehad om te gaan racen op het strand. Ik had in een opwelling gevraagd of ik niet mee mocht. Niet zo zeer om te racen, maar meer om op het strand even heerlijk uit te waaien. Ik vind het strand altijd een heerlijke plek, niet alleen met goed weer, maar juist ook als het hard waait. Even mijn hoofd leeg laten waaien. Gelukkig mocht ik wel mee. 

Daar gingen we dan. Een relatie van manlief zou deze keer rijden. Enigszins verlaat vertrokken we. Na enkele conflicten met het navigatiesysteem, want die kloppen nooit en laten je altijd omrijden, kwamen iets of wat te laat aan op de plaats van bestemming. Onderweg miezerde het een beetje, maar dat mocht mijn uitwaaipret niet drukken, maar eenmaal aangekomen in Wijk aan Zee, was er geen sprake meer van miezeren. Het kwam met bakken uit de lucht.

De mannen in de auto gniffelden en verheugden zich alleen nog maar meer op het autoracen op het strand. Het zou vast een modderige bedoeling zijn, maar natuurlijk ideaal om eens even lekker te slippen enz. Ik had dan maar bedacht dat ik in de strandtent zou wachten, warme chocomelk erbij en gelukkig had ik een boek in mijn tas gestopt. Ik stelde me voor en er werd me vriendelijk gevraagd of ik ook geen rijden. Ik schrok ervan. Ik en racen? Dan kende ze mij echt niet. Maar ik hoefde niet te racen en ik mocht ook gewoon rijden. Het was een ervaring die je niet zomaar nog een keertje op kon doen. Ach wat, zei een stemmetje in mij, als die mannen het kunnen, waarom ik dan niet? Beetje overmoedig, maar goed, wie weet ontdekte ik zo wel een verborgen talent.

We gingen naar buiten en mochten in twee groepjes met een instructeur mee. Manlief wist niet hoe snel hij ervoor moest zorgen om niet bij mij in het groepje te komen. Bedankt schat, voor het vertrouwen in mijn rijkunsten. Maar gelukkig ging de buurman, die ook mee was, wel mee. Hij had weinig andere keus en hij wist natuurlijk ook nog niks van mij rijkwaliteiten. Ik gunde hem de eer om als eerste de rit te mogen rijden en ging achterin zitten. Een spannende kriebel kroop in mijn buik omhoog. Visioenen van een auto op zijn kop half in het zand, half in de golven ook.

Eerst reed Paul, degene die ons had uitgenodigd. Hij vertelde allerlei wetenswaardigheden over de auto waar we in zaten. Maar ik kan er eerlijk gezegd niks meer over vertellen. Het ging allemaal langs mee heen. Ik kon alleen maar denken hoe ik me het beste kon vasthouden, gordel vast en hoe ik straks toch zou gaan rijden. Ik zag in de verte de auto's namelijk al scheuren. Buurman had inmiddels plaatsgenomen achter het stuur. Bart en zijn werkrelatiekennis waren al lang en breed vertrokken. Ineens hoorde ik een vreemd geluid. Iedere keer als de buurman gas gaf of iets stuurde of deed, hoorde ik het geluid. Achteraf wist ik dat ik beter niks had kunnen zeggen, maar op dat moment leek het me van levensbelang. Stel je voor dat er echt iets niet goed zat en ik door niks te zeggen verantwoordelijk was geweest voor een onnodige slip waar we in terecht waren gekomen. Dus meldde ik braaf het vreemde geluid dat ik achterin steeds hoorde. Het was de ruitenwisser van de achterruit....

Daar gingen we. Eerst vaart maken, dan plotseling remmen. We stonden inderdaad ook meteen stil, mijn gordel zat zo straks gesnoerd dat ik nauwelijks adem kon halen, maar het hoorde erbij en de auto had inderdaad, ondanks het weer, een hele stabiele ligging of zoiets. Daarna mochten we slalommen. Dat mocht best op behoorlijk tempo en dat liet de buurman zich geen twee keer zeggen. We schoven van links naar rechts om maar zo min mogelijk pionnetjes te raken. Pfft gelukt, ik heb niet gekeken hoeveel er om lagen.

Vervolgens gingen we door twee diepe kuilen. Dit was gedaan om iets van een 4-wheel aandrijving te kunnen laten voelen. Weet ik veel, ik zag alleen de auto voor ons met twee wielen los komen van het zand. Horror!! Dadelijk kiept ie om....maar ook dat deed ie niet. Dat hoorde juist zo en kwam door weer die wielen, volgens mij. We reden nog bergje op en bergje af. Deden een hellingproef zonder de handrem te gebruiken en daarna mochten we op hoog tempo terug naar het begin. Buurman stapte met een bigsmile uit om mij achter het stuur te laten plaats nemen. 

Nu kon ik natuurlijk niet meer terug. Dus dapper stapte ik achter het stuur. Ik miste meteen een pedaal bij mijn voeten en ook de versnellingspook zag er anders uit. Bleek dat het een automaat was. Nu heb ik nog nooit in een automaat gereden en ook nog nooit op het strand, dus het leek me geen goed idee om deze twee dingen juist nu uit te gaan proberen. Helaas voor mij waren alle aanwezige auto's een automaat. Maar dat maakte niks uit, aldus positieve Paul, dat zou vast goed komen. Toch fijn dat er nog een iemand vertrouwen had in mijn rijkunsten. Voor ons stond een auto, dus of ik even achteruit wilde rijden. Nu sloeg de stress echt toe, want ik moest in een vreemde auto, met twee mannen in mijn auto, in de regen op het strand achteruit rijden. En het erge was, dat er ook nog een of andere bak stond, die ik dus moest proberen te ontwijken. 

Hortend en stotend, schokkend en wiebelig reden we centimeter voor centimeter achteruit. Buurman wist niet hoe snel hij uit de auto moest stappen, toen hij een aanbod kreeg om in een andere auto een testritje te gaan maken. Maar Paul bleef trouw zitten. Alle vertrouwen in mij dat het wel goed zou komen. Of misschien dat hij hoopte in te kunnen grijpen als het echt uit de hand zou lopen en ik de macht over het stuur verloor of zo. Het was tenslotte een nieuwe (lees dure) auto, wat ook niet bijdroeg aan een ontspannen rij sfeer voor mij persoonlijk. Het is me uiteindelijk gelukt. We waren net voorbij de bak, toen de auto voor ons wegreed. Dus reed ik achter de auto voor ons aan.

De rem stond echter wel heel erg gevoelig afgestemd, kwam ik al snel achter. Ik hoefde mijn voet maar net boven het pedaal te houden of we stonden al meteen stil. We dreven niet uit, zoals je normaal doet als je rustig en geleidelijk remt, nee we stonden acuut stil, waardoor we steeds vooruit schokten en nog net niet met onze hoofden tegen het stuur of dashboard aan botsten. Sorry Paul. Geeft niks, zei hij iedere keer lachend. Daar gingen we weer. Oeps we gingen weer te hard, vond ik, dus voorzichtig trapte ik de rem in. Sorry Paul, het was weer iets te hard. Optrekken en weer rijden maar. Nu moest ik flink gas gaan geven, want ik moest bij de vlag vol op de rem trappen. Daar had ik inmiddels de nodige ervaring mee opgedaan, dus dat moest goed komen. De vlag hebben we echter niet gehaald. We stonden al eerder stil. Maar goed, we stonden wel weer in een keer stil. 

De opdracht was geslaagd. De route kon vervolgd worden. Slalommen, als je het maar rustig aan doet, dan lukt het wel. En toen die kuilen, met twee wielen los. Uiterste concentratie. Hopen dat we niet om zouden vallen. Kom ik uit die kuilen gereden, staat er een auto te wachten. Raampje open, twee breeduit lachende mannen met een filmende telefoon in hun handen. Manlief met zijn werkrelatiekennis. Hahaha, dat kon er ook nog wel bij. Twee fans. Dus ik zwaaide en reed door met een gezicht alsof ik helemaal relaxed en kalm aan het rijden was. 

Ik legde de route verder af. Ondertussen nog steeds onverwachte tussenstops makend, door die stomme rem. Sorry Paul, ik denk dat ik het wel tig keer heb gezegd, iedere keer als hij weer in zijn gordel vooruit schoot door mijn onverwachte stilstand. Ik heb geen brokken gemaakt, ik ben niet op zijn kop terecht gekomen. Ik heb alleen Paul een hersenschudding bezorgd, maar buiten dat was het inderdaad een ervaring die ik niet snel meer op zou doen. Nou ja, twee ervaringen dan. Automaat rijden en strandracen....

Bij terugkomst stond manlief lachend op me te wachten. Zo'n lachje waarvan je weet dat hij je eigenlijk uit wil lachen, dat ook doet, maar zegt dat hij dat niet doet. Hij vroeg hoe het ging en wat ik er van vond. Ja, zei ik, ik vond het eigenlijk best wel leuk, zo voor een keer. Alleen die rem. Die stond wel erg gevoelig afgesteld. Toen manlief vroeg met welke voet ik geremd had, kon ik hem alleen maar verbaasd aan kijken. Hoezo? Met mijn linkervoet. Twee pedalen, twee voeten toch? Rechts om gas te geven, links voor de rem. Ja, zei manlief, maar normaal gebruik je links om te schakelen en dat pedaal moet je helemaal intrappen. Normaal geef je gas met je rechtervoet EN rem je met je rechtervoet. Mijn mond zakte open van verbazing. Waar had ik dan met mijn linkervoet moeten doen? Die had je gewoon opzij moeten zetten. Tja, zo had ik het nog niet bekeken. Sorry Paul voor die vele onnodige rempartijen. Maar die rem stond echt wel gevoelig afgestemd hoor!