Daan

woensdag 9 oktober 2013

Bijzonder gelukkig

Vier kinderen, vier eigen persoontjes. Ieder heeft zijn eigen karaktertje. De een met wat meer pit dan de ander. Zo is Gijs onze oudste en dus ook meteen de wijste. Hij is een sociaal kind, is voorzichtig en kijkt de kat uit de boom. Hij houdt niet van de bravoure die sommige kinderen weleens hebben en houdt zich wat meer op de achtergrond. Het is geen haantje de voorste, maar dat hoeft ook niet. Gijs is bezorgd en zorgzaam. Hij wil graag alles goed doen, zodat papa en mama geen zorgen over hem hebben. In zijn ogen hebben we het namelijk al druk genoeg met Daan, Juul en Pleun.

Daan is onze vrolijkerd. Lief en sociaal wanneer het in zijn straatje past. Het is moeilijk om bij Daan echte karaktereigenschappen te benoemen, aangezien Daan heel veel heeft geleerd door het kopiƫren van gedrag. En nog leert hij van anderen. Maar dat hij vrolijk en goedlachs is, is wel duidelijk. Nou ja, meestal dan. Hij kan ook koppig en dwars zijn. Een echte peuter, waar we vaak om moeten lachen, maar waar we soms ook erg moe van kunnen worden.

Juul is ons oudste meisje. Een kind met een pittig karakter, maar ze is ook erg zacht en gevoelig. Juul denkt diep na over bepaalde zaken, maar is nog te klein om hier echt met ons over te praten. Het verwoorden van haar emoties is iets wat ze nog moet leren, maar dat er veel in haar hoofdje omgaat, kunnen we soms aan haar gezichtje aflezen. Juul is sociaal en lief, alleen komt het er niet altijd op het goede moment en de juiste manier uit. Soms is ze wat onhandig, verlegen of onzeker of de timing is gewoon erg ongelukkig. In alle drukte van ons gezin ontgaat ons dan de boodschap die ze ons wil vertellen en dan komen de tranen en de boze bui.

En Pleun...tja, onze jongste, maar oh zo slim en wijs. Ze is bijdehand en vindingrijk. Ze kan erg lief en bezorgd zijn en niks, maar dan ook niks ontgaat haar. Ze weet alles al, kan alles zelf, maar wil toch ook nog graag het veilige gevoel van papa en mama om haar heen ervaren. Lekker met een duimpje in haar mond tegen je aan kruipen. Ze is de kleinste van het stel, maar ook de koppigste. Als Pleun boos is, is ze boos en dat kan ze lang volhouden. Bokkig slaat ze dan haar armpjes over elkaar en haar wenkbrauwen zakken diep naar beneden. 

Vier kinderen, vier individuen. Broertjes en zusjes van elkaar. Zoveel hetzelfde, maar ook zo verschillend. Ze zijn mijn trots, ze geven me een warm gevoel van binnen, ze zorgen voor een lach om mijn mond. Ik ben er trots op om hun moeder te zijn en zou ze niet anders willen. Ik houd onvoorwaardelijk van ze. Zoals ze nu zijn en zoals ze later zullen worden. Ik houd van ze om wie ze zijn, met of zonder hun beperkingen of bijzonderheden. Zij zijn degene die zorgen dat ik me bijzonder voel. Samen met mijn liefste man vormen wij het bijzondere gezin waar ik zoveel van houdt. Ik wil helemaal niet gewoon of normaal zijn, bijzonder dat is wat bij me past. Dat is wat me heeft gevormd tot wie ik nu ben. Bijzonder gelukkig.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten