Tijd voor elkaar

Het was de avond ervoor tijdens het avondeten. Manlief kwam uit het niets ineens met de opmerking 'ik heb een probleem'. Ik keek hem verbaasd aan. Hij en een probleem? En daar wist ik niks van? Had ik iets gemist? Waarom zei hij dat niet eerder? waren enkele vragen die door mijn hoofd flitsten. Het enige antwoord wat ik echter op dat moment gaf, was een vragend hoezo? Ondertussen een van de kinderen aansporend om door te eten.

Nou kijk, ik heb een uitnodiging gekregen om morgenmiddag ergens mee naar toe te gaan. En eigenlijk wil ik dat wel erg graag, maar eigenlijk ook weer niet, zuchtte hij. Ik vroeg of hij niet had bedankt voor de uitnodiging. Het was die week namelijk al de derde keer dat hij op leuke-dingen-pad moest onder de noemer 'netwerken'. Ja, daar had hij wel aan gedacht en dat wist hij ook wel, maar het was zo leuk wat ze gingen doen.

Pas toen vroeg ik wat hij dan eigenlijk zou gaan doen. Hij had een uitnodiging gehad om te gaan racen op het strand. Het was 's middags, een uurtje rijden en hij zou 's avonds om een uur of zes, half zeven gewoon thuis zijn. Best op tijd, aldus manlief. Jaja, zei ik. 's Middags oké, dat kon ik nog geloven. Maar sinds wanneer wonen wij een uurtje rijden van het strand? Is het strand dichterbij gekomen, heeft er weer een overstroming of dijkdoorbraak plaatsgevonden, waarvan wij nog niks wisten. En nu was ineens de hele provincie zeeland onder water gezet en daardoor woonden wij nu ineens een uurtje rijden van het strand. Nee, manlief zijn tijdsbesef loopt niet gelijk met dat van mij. We wonen toch echt bijna twee uur rijden van het strand. Maar ja, dat is als je gewoon de toegestane snelheid rijdt. 

Aangezien manlief en ik al regelmatig tot de conclusie zijn gekomen, dat zijn idee van op tijd thuis, toch echt een ander idee is, als mijn idee, wist ik dat met dat uurtje rijden, hij de volgende avond nooit om zes uur thuis zou zijn. En ook niet om half zeven. Maar goed, racen op het strand is natuurlijk ook niet iets wat je dagelijks kan doen. Of waar je regelmatig voor wordt uitgenodigd, dus ik begreep wel dat hij hier heel veel zin in had. In een opwelling besloot ik te vragen of ik niet mee kon. 

Manlief veerde op. Stom, dat hij daar niet aan had gedacht. Zijn vrouw sloeg zomaar twee vliegen in een klap. Even quality-time voor elkaar, lekker uitwaaien, ontspannen en zonder kids ergens wat eten en als klap op de vuurpijl ook nog even racen op het strand. Hij zou oppas regelen, dus ons avontuur kon beginnen. Hij was alleen vergeten te vertellen dat er ook nog twee andere mannen (zonder hun vrouwen) mee gingen. Dit onder de noemer werkrelaties. En voor het gemak zouden we met zijn vieren in een auto samen er naar toe rijden, dat was tenslotte wel net zo gezellig. Blijkbaar zit mijn voorstelling van tijd voor elkaar ook anders in elkaar dan dat van manlief....tja, het was tenslotte een uitnodiging vanuit zijn werkkring. Ik mocht blij zijn dat ik mee mocht.