Daan

vrijdag 27 september 2013

Wiebeltand

Net als ieder ander kind krijgt Daan ook te maken met het tanden wisselen. Waar ieder ander kind friemelend met zijn vingers in zijn mond zit, merken we bij Daan niks. Gijs zat al weken met zijn vingers in zijn mond. Hij deed te pas en te onpas zijn mond wagenwijd open om ons getuige te laten zijn van zijn wiebeltand. We mochten zelfs voelen hoe los hij wel niet zat. De tand zat inderdaad dusdanig los dat er zelfs met zijn tong gewiebeld kon worden. De tand stond dan ook in diverse onmogelijke houdingen in zijn mond, maar eruit ging hij niet. Met onze dochter Juul herhaalde zich hetzelfde. Bij haar mochten we zelfs al aan haar tand voelen toen deze nog niet los zat. Maar ze wist zelf dat hij wel bijna los ging. En het klopte ook nog. Binnen drie weken was haar eerste tand eruit.

Daan doet het allemaal op een andere manier. Op een verjaardagsfeestje  zien we dat zijn eerste tand los zit. Daan staat breeduit lachend voor ons, dus het kan niet missen. De tand is al zover los, dat hij nog maar net vast zit, maar eruit trekken durven we geen van beide. We knipperen een keer met onze ogen en weg is de tand. Hoe kan dat nou, vragen we onszelf af. Maar Daan was op het moment van lachen bezig aan een koek en heeft de tand dus gewoon mee doorgeslikt. Gewoon, hap, slik en weg. We hebben nog wel even gespeurd naar een tand, want hij kon hem toch niet zomaar mee op hebben gegeten? Maar de eerste tand is op mysterieuze wijze verdwenen. 

Zo wisselde Daan een aantal tanden en het lukte steeds niet om er eentje te bewaren. Voor later, zodat ook hij een tandendoosje had wat hij kon laten zien. Nu moest hij later vertellen dat hij zijn eigen tanden had opgegeten. Dat klinkt toch ook wel een beetje raar, maar goed hij is dan ook niet normaal, die zoon van ons. 

Op een dag stond er weer zo'n scheve tand in zijn mond. Hij was het zelf komen zeggen. Mijn tand doet pijn, aldus Daan. Toen ik in zijn mond keek, snapte ik waarom. Ik probeerde dapper wat in zijn mond te friemelen, maar kreeg al de rillingen toen ik zijn tand nog maar net aan had geraakt. Ik besloot om hem een appeltje te geven. Helaas mislukte dat ook. Daan eet namelijk met zijn kiezen, hij duwt vaak met zijn mond al het eten naar zijn wangzakken om het dan te gaan kauwen. Dus zijn wiebeltand werd ontzien met eten. Hij bleef echter piepen over zijn zere tand. Wat moest ik nu? Daan, friemel zelf maar even in je mond. Gewoon zo, ik deed mijn eigen mond open en demonstreerde hoe het moest. 

Ik wist dat het teveel informatie was en te onduidelijk, maar hij was wel even afgeleid.
Daan keek me aan en draaide zich om. Niet wetend wat hij met deze informatie moest. Ik ging weer verder waar ik mee bezig was, maar net zo snel als hij zich om draaide, net zo snel tikte hij weer op mijn rug. Hier mama, mij tand. Daar stond hij, met een klein melktandje in zijn handen. De allereerste tand die we in zijn tandendoosje konden doen. Daan draaide zich om, plofte op de bank en at zijn appel tevreden op.


 

1 opmerking: