Soms

.Nu is het jouw beurt hoor, zeg ik, terwijl ik manlief een allesbehalve liefkozende por geef. Ik ben er al twee keer uit geweest voor Pleun. Nu mag jij, voor Daan of is het Juul? Maakt me niet uit, ik wil slapen. Gatver, is het al zo laat? Nog maar een uurtje slapen en dan gaat de wekker weer. Ik heb ieder uur van de klok gezien. Mijn wallen zijn enorm.....pffft dit wordt weer een van de vele lange dagen. 

's Avonds aan tafel vertel ik de kinderen dat ik de volgende dag geen mama meer heet. Dan kunnen ze me ook niet roepen voor allerlei onnodige, kleine neuzeldingen. Of zeuren en jengelen of ze alsjeblief nog éééén snoepje mogen. Of roepen dat ze klaaaahaar zijn. Of gewoon het mama zeggen, omdat het zo lekker klinkt. Vaak als ik dan de betreffende naam van het kind zeg, kijken ze me vreemd aan. Ik zeg geen 'ja'. Dus die avond vertel ik ze dat ik de volgende dag geen mama meer heet. En ook geen Claudia. Hoe dan wel, vraagt Gijs. Ja daag, dat ga ik natuurlijk niet vertellen, dan weten jullie het ook.

Na een zorgvuldig uitgekozen maaltijd, bereid vol liefde, zitten er drie kinderen met lange tanden te eten. Sorry mama, ik hoef echt geen snoepje na het eten en nummer een schuift zijn bord van zich af. Nummer twee die nog even na moet denken over het snoepje na het eten, stopt een hap in haar mond en spoelt die kokhalzend met een grote slok water weg. Ik hoef ook geen snoepje. Nummer drie is wat rechter door zee en zegt, zonder een hap te hebben geproefd, ik lust dit niet. Dat is vies. En schuift haar bord richting mijn kant. Waarom en voor wie wilde ik ook alweer wat afwisseling in de maaltijden?

Het is weekend en 's morgens vijf uur....er wordt op mijn arm geklopt. Het is Daan die altijd een vriendelijke, maar toch dwingende en hardhandige manier van aantikken heeft. Ik heb goed slapen, zegt hij. Ik til het dekbed op, om hem bij ons in bed te laten stappen, in de hoop dat hij nog heel even doorslaapt. Daan ploft in bed, nestelt zich tegen me aan en dan voel ik dat hij is doorgelekt. Een overvolle luier veroorzaakt een kletsnatte pyama en dus ook een nat bed. Ik ga eruit om hem te verschonen. Einde uitslapen is in zicht, lange dag voor de boeg kondigt zich aan...

Allemaal situaties die ons energieniveau naar min tien brengen. Ons zuinig opgebouwde energieniveau stond net weer een beetje op nul, ik had al hoop dat het op zou klimmen tot boven nul, maar helaas....Zullen we ze wegbrengen? Zullen we gewoon de boel de boel laten en een weekje met zijn tweeën weg gaan? Klink aanlokkelijk, zeker als er weer twee schreeuwend tegen over elkaar staan en we moeten bemiddelen voordat er dode of gewonden vallen.
 
Pfffft....ik plak ze allemaal achter het behang, zucht ik.  Manlief doet er nog een schepje bovenop. Ja en dan gaan we verhuizen. De nieuwe eigenaren vinden ze dan vanzelf met het afsteken van het behang. Zal ik dan wel luchtgaatjes prikken, anders zien ze er zo verlept uit, vraag ik hem. Dat is inderdaad slim van mij, zegt hij, anders krijgen we nog gedoe met verborgen gebreken enzo

Het wordt tijd voor een avondje oppas. Of nog beter een nachtje logeren bij de opa's en oma's. Gaan wij met zijn tweeën even lekker uiteten, filmpje pakken, bijslapen en daarna helemaal opgeladen met een energieniveau van plus tien, onze kinderen weer ophalen. Ook al zorgen ze af en toe voor diepe zuchten, boze buien, grrr-momenten, 'ben d'r nu helemaal klaar mee' zinnen, ze zijn mijn alles. Alleen af en toe hebben we heel even onze oplaadtijd nodig, zodat we er weer vol tegen aan kunnen.

De kinderen zitten in de auto. Twee hebben er bij de ene opa en oma gelogeerd, de andere twee bij de andere opa en oma. 'Ik wilde eigenlijk bij die opa en oma' huilt nummer een. Niet doen, stop houdt op, zegt nummer twee. 'Kijk wrachtauto,kijk wrachtauto,kijk wrachtauto. Wa is mij tuut en pop?' zegt nummer drie en nummer vier die heeft een lipgloss gevonden en smeert er de raam mee in. Een, twee, drie....ik lach en denk 'wat ben ik blij als ze straks in bed liggen.'