Daan

woensdag 25 september 2013

Puntjes

Het was een zondagochtend. Gijs was zoals gewoonlijk weer eens vroeg wakker. Zachtjes kwam hij vragen of hij alvast naar beneden mocht. Hij ging televisie kijken en zou zelf wel iets te eten pakken als hij honger kreeg. Dit deed hij wel vaker. Het ging altijd prima, zolang je maar niet op de geknoeide melk lette en de vegen chocopasta op het aanrecht. Dus ook deze keer draaide ik me nog eens om terwijl Gijs naar beneden liep. Daan lag tussen ons in de snurken en Juul was nog een baby, die niet uit haar bedje kon. Dus zo kwam het dat Bart en ik nog even een uurtje onze ogen dicht konden doen.

Na een uurtje werd Daan wakker. Hij rekte zich eens uit en trappelde de dekens van zichzelf en ons af. Ik besloot om met Daan naar beneden te gaan. Zo kon Bart nog even uitslapen. Beneden aangekomen moest ik eerst Daan van zijn, meer dan volle, inco ontdoen. Nadat Daan verschoond was, wilde ik een boterham voor Daan gaan smeren. Ik pakte gedachteloos het brood en smeerde een sneetje met smeerworst voor hem. Knipte het in stukjes en schonk een beker melk in. Daan at vol smaak en al gauw vroeg hij om nog een boterham. Voor wat variatie koos ik deze keer smeerkaas. 

De smeerkaas was echter op, dus ik pakte een nieuw doosje. Ik haalde het folietje eraf en gooide het in de prullenbak. Deksel open, folietje erin, deksel dicht. Deksel weer open. Huh??? Wat lag daar nou in de prullenbak? Ik riep Gijs erbij. Hij moest hier vast en zeker meer van weten. In de prullenbak lagen namelijk zo'n stuk of negen witte puntjes. Witte puntjes die ik de dag ervoor nog had gekocht. Godzijdank bij de supermarkt in plaats van bij de plaatselijke bakker. Daar lagen ze dan. In de prullenbak. Met z'n negenen. Vies te wezen.

Gijs keek me nietsvermoedend en lichtelijk verbaasd aan. Waarom liggen die broodjes in de prullenbak? vroeg ik hem. Gijs was zich van geen kwaad bewust. Die waren niet goed,zei hij. 
Hoezo, niet goed? Die heb ik gisteren pas gekocht. Ik voelde een lichte irritatie opborrelen, maar kon hem nog weg zuchten. Nou kijk, ik had die doorgesneden. Om er chocopasta op te doen. Maar ze waren niet helemaal goed gelukt. Mijn mond zakte open. Ik keek hem vol verbazing aan. Gijs zag dat ik het niet snapte. Kijk deze, hij haalde er eentje uit de prullenbak, die was hier op de helft al stuk gegaan. En deze...Jaja, antwoordde ik, ik snap hem. 

Meneer had negen witte puntjes nodig gehad om te oefenen. Zodat hij het tiende witte puntje goed open kon snijden. Het was natuurlijk niet zo goed, als papa of ik het open sneed, maar hij was best tevreden met het resultaat. De andere negen puntjes waren mislukt en had hij daarom maar weggegooid. Van het tiende puntje had hij zelf heerlijk genoten. Niks smaakt tenslotte zo lekker als een perfect open gesneden wit puntje besmeerd met chocopasta.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten