Pleifter

Bart is de hond uitlaten en ik ben binnen de tafel aan het afruimen. De kinderen zijn buiten aan het spelen en Daan sjeest als een dolle op de step door de tuin. Rondje na rondje en het lijkt wel of hij steeds harder gaat. Op mijn waarschuwing dat hij zo meteen nog valt en dat hij zachter moet steppen, reageert hij met een 'is goed, mama' en zet nog een extra tandje vaart erbij. Net als ik naar de keuken loop, gebeurt. 

En boem, een klets, metaal wat op de stenen valt en dan is het even stil. Ik wacht af. Dit kan twee kanten uitgaan namelijk. Of hij pakt zijn step en sjeest weer verder of hij barst in een oorverdovend gekrijs en huilen uit. Het laatste is het geval. Ondersteund door zijn jongere zus, komt Daan binnen gestrompeld. Als hij mij ziet, laat hij Juul los en rent naar mij toe. Ik krijg een kopstoot in mijn buik en zo blijft hij staan. Hoofd tegen mijn buik en ondertussen gaat het gegil gecombineerd met gehuil door. 

'Daan is gevallen' is het droge commentaar van Juul. 'Dankjewel Juul, zeg ik en ze loopt naar buiten. 'Met zijn step' voegt ze er nog aan toe. Ik probeer Daan te troosten, maar Daan zit inmiddels in een huilbui, waarin niks meer binnenkomt. Hij reageert nergens meer op. Niet op wat ik zeg, niet op wat ik doe. Hij gilt alleen maar, huilt krokodillentranen en probeert dan al gillend duidelijk te maken dat hij is 'fevalluh'. Ik wil over zijn bol aaien, hem troosten en knuffelen, maar hij loopt weg zo gauw ik mijn hand op zijn hoofd leg. Daarmee aangevend dat het alweer 'over' is. Maar ik weet beter.

Hij drentelt een rondje richting eettafel en komt dan weer mijn kant op. Weer die kopstoot in mijn buik en zo blijft hij staan. In een onmogelijke houding met zijn hoofd tegen mijn buik aan. Ik mopper op de step. Hoe die step toch zo stout kon zijn om Daan te laten vallen. Ik probeer hem af te leiden door te vragen of hij mee naar boven gaat, mee in bad. Zelfs paaien met een snoepje werkt niet. Hij blijft maar gillen en schreeuwen en dit keer komt er jammerend uit dat hij een 'pleifter' moet. Want zijn 'kriejen' doen zo'n pijn. Even voor de duidelijkheid, als ik vraag waar het dan zo'n pijn doet, wijst hij zijn hand of lip aan. Maar goed, zijn kriejen doen pijn, want hij is fevalluh. 

We gaan naar boven en ik besluit om meneer in bad te zetten. Bij het uitkleden bekijk ik even vlug zijn knie. Ik denk dat ik het doe zonder dat hij er erg in heeft, maar meneer heeft het haarfijn door. En weer begint hij jammerend over fevalluh, kriejen en pleifters. Als hij eenmaal in bad zit, is hij afgeleid. Hij schuift op zijn knieën door het bad, speelt en lacht en lijkt niet meer aan zijn knie te denken. Op het moment dat hij uit bad stapt, attendeert Juul mij nog even op Daan zijn zere knie en jawel hoor, de hele riedel begint weer van voor af aan.

Ik besluit om een pleister op zijn knie te plakken. Misschien dat het dan sneller klaar is. Meestal roept hij bij het zien van de pleisters al 'hoef nie meer', maar deze keer mag ik een pleister pakken en op maar knippen. Ik wil de pleister plakken en hij begint al weer, zoals het een echte Jansen betaamt, de jammeren. 'Oeoeoeoe, doet pijn', terwijl ik hem nog niet eens aanraak. De pleister moet dus in een keer goed worden geplakt, want hij zit zoals hij zit. Dat is best lastig, een pleister op een knie van een wiebelend en wiegend kind zien te plakken. Maar het lukt, de pleister zit goed. Het kon beter, maar ik ben tevreden. Zo meteen moet dat ding er toch weer af.

Nog voor ik Daan een complimentje heb kunnen geven, zo'n complimentje van 'goed gedaan hoor, je bent een grote jongen' zegt Daan tegen mij 'goed gedaan mama, bent een grote jonnuh'. Bedankt Daan, insgelijks. We lopen naar ons bed, waar hij gaat liggen om zijn inco aan te doen. 'Mama? Isse al over. Hoef nie pleifter meer'. Terwijl ik hem zijn inco aan doe, zeg ik hem dat hij de pleister er zelf wel af mag halen. Hij peutert en peutert. Uiteindelijk lukt het hem. Met de pleister tussen zijn duim en wijsvinger, alsof hij iets heel vies vasthoudt, zegt hij 'zo mama, pleifter kan weg. Mijn krie is nie meer moe'.