Profijt

Ik hoor een luid gegil, gevolgd door een hard krijsend gehuil. Juul komt huilend aan gelopen, ik zie Daan lachend door de woonkamer rennen. Op 'klakkies' rent hij rond, 'hocuspas' en hij zwaait met een speelgoedmicrofoon in het rond. Juul vertelt ondertussen snikkend, dat Daan op haar hoofd heeft geslagen. Waarschijnlijk was het de bedoeling om haar in een kikker te veranderen ofzo, maar helaas pakte zijn toverspreuk iets pijnlijker uit voor Juul. 'Dat is niet lief van Daan', zegt ze, wat ik alleen maar kan beamen.

Ik heb haar nog niet getroost of nummer twee spant haar stembanden aan. Weer klinkt er een luid gekrijs, gevolgd door 'nee Daan, mag niet.' PATS, doet Daan, maar Pleun is niet vies van een mep en deelt er eentje terug uit. Het hek is van de dam, Daan petst weer terug. Pleun haakt af. Luid mopperend, huilend komt ze vertellen dat Daan iets heeft afgepakt. Ik zie het al, hij ligt helemaal dubbel van het lachen.

Ondertussen komt Gijs boos naar beneden. Daan heeft op zijn kamer gespeeld, heel zijn achtbaan is kapot. Hij is boos op Daan, de deur had hij toch dicht gedaan en dan mag je niet op zijn kamer komen. Jammer genoeg snapt Daan deze regel niet, een deur kan hij tenslotte zelf open doen....

Drie kinderen die even helemaal klaar zijn met hun broertje. Die hem zo zouden willen inruilen. Zonder er over na te hoeven denken. De dames gaan buiten spelen. Ik zie ze het speelhuisje in klimmen en boven aan de glijbaan blijven ze staan. 'Daan. Daan' wordt er door het tweetal geroepen. 'Kom je in ons huisje spelen?' Niks zo veranderlijk als het weer, denk ik nog.

Daan laat zich dit geen twee keer zeggen, want hij wil niets liever dan meedoen met de 'grote' kindjes. Hij klimt in het huisje en zolang hij maar doet wat de dames hem bevelen, gaat het spel goed. Geen geruzie, gekrijs, gemep. Als hij maar naar hun luistert. Ik zit bijna in het gevoel van 'aah, wat zijn ze lief aan het spelen samen' als ik hoor dat hij van de glijbaan moet. Ineens valt het kwartje bij mij....nog voor ik met mijn handdoek naar buiten kan rennen, is meneer al beneden. Broek kletsnat, glijbaan weer droog en twee tevreden zussen. Als hij weer in het huisje wil klimmen, zeggen de heksen 'nee Daan, het is een huisje alleen voor meisjes.'

Hij druipt af en gaat springen op de trampoline. Al gauw hoor ik Gijs roepen. "Daan wil je dit even voor me weggooien?' Daan rent naar binnen, plek op de trampoline wordt ingenomen door Gijs. Als hij terugkomt, zegt meneer 'Daan ik wil heel even alleen op de trampoline'.  Daar staat ie dan, in zijn natte broek en geen plek meer op de trampoline. Ik besluit hem te helpen. Geef hem een koek en hang het schommelschuitje op. Daan is helemaal blij, maar al gauw staan er twee zussen te popelen om mee te doen.

Soms vind ik het moeilijk om te zien, ze maken dankbaar gebruik van Daan, profiteren van zijn goedheid om hem vervolgens weer buiten te sluiten. Soms merkt Daan het, meestal ook niet. Het zorgt bij mij voor een tweestrijd, maar ik ga er vanuit dat dit bij de meeste gezinnen zo zal gaan. Ze zijn in ieder geval wel alledrie vindingrijk en kunnen tot een oplossing van hun probleem komen. Hopelijk leren ze naarmate ze ouder worden dat er ook andere oplossingen bestaan, maar zo af en toe is het ook weleens fijn dat ze niet alleen een broer hebben die ze af en toe behoorlijk kan klieren of pijn doet, maar dat ze er soms ook profijt van hebben.