Mijn hoofd zit vol. Ik MOET een blog schrijven, even mijn hoofd leegmaken. Als ik het uitstel, ben ik het straks weer vergeten en ik heb nu echt super blogs in mijn hoofd. Het zou makkelijker zijn als de blogs opploppen als ik geen kinderen heb. Valt zoiets niet te plannen? Helaas ploppen mijn blogs altijd op als het eigenlijk niet uitkomt. Zoals deze ochtend. Als ik eenmaal schrijf, dan schrijf ik en dan wil ik eigenlijk niet gestoord worden door een kind met een onnozele vraag. Mama, waarom mag ik geen chips? Omdat je net een koekje hebt gegeten? Mama, waar zijn mijn schoenen? Ik denk daar waar je ze gisteren neer hebt gezet. Mama, ik moet poepen. Ga dan naar de wc. Nee, jij moet mee!
Zolang ik door het huis loop, me bezig houd met de huishoudelijke klussen, mezelf af en toe binnen hun gezichtsveld laat zien, ze voorzie van een natje en een droogje en vooral de televisie aanzet op bejaardenvolume. Op die momenten is er niks aan de hand. Er komen geen zeurvragen, mag ik nog een snoepje? Er komen geen verveelvragen, wat kan ik nog gaan doen? Uhm, neuspeuteren of met je kleine teen spelen? Er is geen ruzie, nou ja meestal niet dan. Het hangt allevier op apegapen voor de televisie. Ze happen af en toe afwezig van hun 'koek van Daan'. Voor de niet-kenners onder ons, een snack-a-jack met cheese smaak.
Op het moment dat ik denk even om het hoekje achter de pc te kunnen kruipen, zijn ze nog stil en hangen ze nog steeds in diezelfde positie op de bank. Maar ik zit nog geen vijf minuten. Ik denk zelfs nog geen drie minuten of de eerste meldt zich. Ik moet plassen. De tweede besluit om zich eens goed uit te rekken op de bank en zo de derde er vanaf te duwen. En de vierde stoort zich aan al het lawaai dat nummer 1, 2 en 3 produceren en zet het geluid van de televisie nog harder dan hard. Heel even was ik vergeten wat mijn functie hier binnen ons gezin eigenlijk is. Namelijk politieagent. Of was het hotelmedewerker. Of toch maar huissloof? Ik voel me op zulke momenten toch eigenlijk wel het meeste Sjors van de cup-of-soup reclame. 'NU EVEN NIET'.
Deze ochtend is het anders. Ik heb alleen 'klein duimpje' thuis. De jongste, die volgend jaar op kamers gaat zoals ze zelf zegt. Als ik haar nou eens de huishoudelijke taken laat doen, dan kan ik mooi al die blogs schrijven waardoor mijn hoofd op springen staat. Maar om mezelf wat extra werk te besparen vraag ik maar gewoon wat ze wil doen i.p.v. haar te laten stofzuigen en dweilen, wat ze ook erg leuk vindt om te doen. Ze wil graag puzzelen. Kast open, puzzeltje op tafel en ik plof achter de pc. Ik heb mijn blogsite nog niet geopend of de puzzel is klaar en ze besluit dat ze nu graag wil tekenen. Oké, papiertje klaarleggen, stiften erbij en rust! Binnen een minuut komt ze een tekening brengen. Voor mij! Een velletje met daarop wel geteld vier strepen. Aan twee kanten, dat dan weer wel. Op mijn vraag of ze er niet nog meer op moet tekenen, zegt ze dat de tekening zo klaar is. Ze heeft tenslotte twee kanten getekend.
Dan vraagt ze of ze mag verven. Ik zeg dat ik daar nu even niet zo'n zin in heb, maar ze zet haar allerliefste stemmetje op en vraagt of ze dan met de verfstiften mag. Vooruit dan maar, daar kan niet zoveel mee mis gaan. Ondertussen typ ik alsof mijn leven er vanaf hangt. Wetende dat er na vijf minuten weer een nieuw papiertje gepakt moet worden, maar het blijft stil.
Ik werp een blik op tafel en zie haar voorbeeldig vervend zitten. Ik draai me weer om en typ verder. 'Oh, mij mouw is vies' zegt ze. Ik zucht, maar zet mijn vriendelijkste stem op. Zonder om te kijken en al typend zeg ik, 'dat is een beetje dom, je moet je mouwen ook omhoog doen'. 'Oke' zegt ze. Nog geen vijf minuten later zegt ze 'zo ik ben klaar'.
Ik kijk naar de tafel, de stoel, haar handen, haar kleren en haar gezicht. Ik denk dat ik ook klaar ben met deze blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten