Stilte

Het is alweer meer dan een maand geleden.. Door de actie van minstens één persoon, zoveel levens van zoveel mensen voorgoed veranderd. De wereld van nog veel meer mensen zal nooit meer hetzelfde worden. Het nieuws over het vliegtuig MH117 drong pas later tot me door. In alle drukte van ons gezin, is de radio vaak niet aan. Die hoor ik toch niet en het zorgt voor nog meer prikkels voor onze prikkelgevoelige kinderen. De televisie stond wel aan, maar op een of andere digitale kinderzender. Dus Bart was de eerste die het verschrikkelijke nieuws tegen me vertelde. Het liefste had ik meteen afgestemd op het nieuws, maar ik wilde ook niet dat onze kinderen teveel meekregen over deze vreselijke gebeurtenis. Niet dat ze er niks van mogen weten of horen, maar ik filter liever de hoeveelheid nieuws. Gijs krijgt vaak hoofdpijn van het gepieker en de vele waarom-vragen die dit nieuws bij hem oproept. Bovendien kon ik zelf ook geen antwoord geven op de waarom-vragen en had ik er zelf ook heel veel.
Net zoals velen van ons zullen hebben gehad en nog hebben.

Mijn gedachten waren bij alle slachtoffers, bij hun nabestaanden. Wat zullen zij hebben doorgemaakt die laatste minuten. Wat is er nog door hun hoofden gegaan? Hebben ze er nog iets van gemerkt? Hebben ze steun kunnen vinden bij elkaar? En dan de nabestaanden. Als ik mijn maag al voelde omdraaien toen ik het hoorde, hoe voelden zij zich dan wel niet toen dit nieuws binnenkwam. Hoe kun je zulk verschrikkelijk nieuws ooit verwerken? Een plekje geven is waarschijnlijk het hoogst haalbare wat ze kunnen doen, maar hoe doe je dat? Hoe ga je om met emoties die uit een lopen van verdriet, rouw, boosheid, onmacht, ongeloof. Hoe kun je dit ordenen en het allemaal een plekje geven? Ik kon alleen maar kijken naar het nieuws. Niet in staat om ook maar iets uit te brengen. Geschokt met mijn hand voor mijn mond, terwijl de tranen zachtjes over mijn wangen rolden.

Ook toen de vliegtuigen, met daarin de lichamen aankwamen, in Nederland, werd het weer stil in mij. Weer rolden er stille tranen over mijn wangen. Onbewust projecteerde ik het nieuws op mezelf. Op onze kinderen. Stel dat wij daarin hadden gezeten? Stel dat onze kinderen later met hun gezin op vakantie zouden gaan? Stel dat een van hen voor zijn werk over de wereld vloog? Ik kreeg kippenvel. Ik keek eens goed naar ons gezin. Naar de meiden die aan het ruziën waren over iets onbenulligs. Naar Gijs en Bart die naast me zaten en het nieuws ook met vele 'waarom' vragen bekeken en naar Daan die in de stoel lag te mopperen wanneer Dora nu toch kwam. Ik besloot dat hoe vervelend ze ook konden zijn, hoe moe ik soms ook van ze werd, dat ik altijd de vlucht van MH117 in mijn gedachten zou houden. Het zou zomaar de laatste dag kunnen zijn, dat je van elkaars aanwezigheid kunt genieten. Dat je kunt zeggen dat je van iemand houdt, dat je spijt hebt van iets wat je hebt gezegd tegen een ander. 

Er is al heel veel geschreven over deze vlucht. Brieven van nabestaanden aan hun dierbare. Blogs van mensen die op deze manier uiting geven aan hun verdriet, woede, onmacht. Ik heb reacties en blogs gelezen van mensen die ik niet ken, maar ook van mensen die ik wel ken. De meeste reacties waren net zoals mijn blogs geschreven om hun gevoelens te uiten. Om de schok van de vele nieuwsberichten te kunnen verwerken. Natuurlijk zullen er ook mensen zijn geweest die dit nieuws aan hebben gegrepen om voor hun eigen leven wat aandacht te vragen. Die toevallig iemand kende, die ook weer iemand kende die familie kende waarvan iemand bevriend was met iemand uit het vliegtuig. Mensen die rouwden om het verlies van iemand uit hun buurt, terwijl deze persoon waarschijnlijk wel in dezelfde stad woonde als zijzelf, maar waarvan ze voor het gemak vergaten te vertellen dat die buurt toch bijna uit 50.000 inwoners bestond. Natuurlijk zijn er mensen die echt iemand hebben gekend, mensen die meeleven met bekende, maar ook onbekende. Het is alleen zo triest als je via zoiets gruwelijks probeert aandacht voor jezelf te creëren.

Natuurlijk kunnen mensen dat ook van deze blog vinden. Maar mensen die me echt goed kennen, weten dat dit niet mijn bedoeling is geweest. Het nieuws heeft me aangegrepen en mijn zorgen om ons gezin even doen verbleken. Ik kan nog genieten van mijn kinderen, ik kan mijn man vertellen hoeveel ik van hem houd en hoe trots ik op ons gezin ben. Ik hoop dat de nabestaanden dit haast ondraaglijke verlies kunnen verwerken en hoop dat ze weten dat mensen met hun mee rouwen op wat voor manier dan ook. Ik hoop dat ze weten dat 'WIJ' er voor hun zullen zijn en dat dit nieuws, deze vlucht, dat moment en deze slachtoffers nooit vergeten zullen worden...