Hobbels

Sommige van jullie zullen het wel weten. Andere misschien weer niet. Het is ook niet iets wat je zomaar aan de grote klok hangt. Of wat je even op facebook plaatst. Alhoewel er mensen zijn die dat juist wel doen. Maar die plaatsen dan ook alles waar ze maar een beetje aandacht mee kunnen behalen op facebook. Zelfs als ze daar hun eigen kind voor in moeten zetten.

Maar daar gaat het nu niet om. Ook al kan ik een boek volschrijven over zulke mensen. Zij zullen dat vast niet zo zien en anders ervaren. Deze keer gaat mijn blog eigenlijk over Daan en Juul. Beide kinderen hebben een bepaalde zorgvraag. Van Daan is het eigenlijk wel algemeen bekend. Daar is eigenlijk deze blogsite ook uit voort gekomen. Maar bij Juul weten we pas sinds een half jaar wat er allemaal door haar hoofdje gaat. Juul heeft ADD, neigend naar ADHD, maar ze scoorde onvoldoende op de hyperactiviteit om er ADHD van te maken. Dat neemt niet weg dat ze behoorlijk druk en aanwezig is binnen ons gezin. Juul is impulsief, heeft grote moeite met oorzaak-gevolg. Herkent geen grenzen van andere en zoekt juist steeds grenzen op. Liever nog gaat ze er net een stukje overheen. Verder is Juul bekend met een begaafd IQ. Waarschijnlijk zal zij hoger uit gaan komen, zo gauw ze gaat starten met medicijnen voor haar ADD. Want dat ze snel afgeleid is, haar concentratie niet lang vast kan houden en graag alles, maar dan ook alles, in de gaten wil houden is wel bekend.

Om het verhaal dan compleet te maken, heeft Juul ook nog een s.i.-stoornis. Een prikkelverwerkingsstoornis. Juul heeft een lage prikkeltolerantie, dus ze is erg snel overprikkeld. Maar ze heeft een hoge prikkelalertheid, dus ze reageert heel veel op prikkels en zoekt ze dan ook voortdurend op. Dit kan zich uiten in haar tast. Hard knuffelen, iemand harder vastpakken dan bedoeld, gewoon omdat ze het bij een zachte manier niet voelt. Ook heeft ze een hoge bewegingsbehoefte. Graag zoekt ze ook hierbij steeds weer de grenzen op. Dus extra hard schommelen, net tot aan die grens waarbij je denkt 'is dit nog wel veilig' of steeds weer net op de rand van de trampoline springen, waarbij je je hart vasthoudt, omdat het 10 cm meer naar de rand toe, verkeerd uit kan pakken. Dit alles zorgt voor een bepaalde drukte in ons gezin. In combinatie met de zorgvraag van Daan, het hooggevoelige van Gijs en het meer dan alleen maar bijdehand zijn van Pleun, maakt dit ons wel tot een bijzonder gezin, al zeg ik het zelf. 

Natuurlijk kan het altijd erger. Er zijn vele gezinnen die ik kan noemen, waarvan ik denk 'pfoe, ik zou toch niet in hun schoenen willen staan'. Natuurlijk hoor ik dat ook regelmatig over ons gezin. Ik snap alleen niet zo goed waarom. Ik weet ook wel dat wij geen normaal, doorsnee gezin vormen. Maar door onze kinderen en hun zorgvragen zijn wij wel geworden tot wie we nu zijn. Het heeft me mondiger gemaakt. Het heeft mijn kijk op bepaalde mensen veranderd. Ik kijk anders tegen problemen aan en ben echt beter geworden in relativeren. Het kan tenslotte altijd nog erger, denk ik dan. 

Waar ik wel vaak tegenaan loop en heb gemerkt, is dat Daan zijn situatie vrijwel klakkeloos wordt geaccepteerd. Het is duidelijk zichtbaar dat er iets aan hem anders is dan bij andere kinderen. Bij Juul is dit niet zo duidelijk. Vaak laat ze dit niet eens bij andere zien, zodat zij onze verhalen afdoen als aanstelleritis of overdreven. Of nog erger een kwestie van opvoeding. Juul is echter heel erg goed in het verbloemen van bepaald gedrag. Ze loopt op school of in andere situaties dan thuis, heel erg op haar tenen en doet enorm haar best. Dit houdt wel in dat wij dus vaak thuis met de gebakken peren zitten en dat de ene na de andere uitbarsting of grensoverschrijdend gedrag een feit is. Om maar niet te spreken van het uitdagende, provocerende gedrag wat ze kan vertonen. Maar dat ziet de buitenwereld niet. En aangezien wij niet als klagers of zeurders over willen komen, zullen ze dat ook niet vaak van ons horen. 

Maar als ik zelf al moeite heb om haar te accepteren zoals ze is, hoe kan ik dan van de omgeving verwachten dat ze haar gedrag ook anders gaan bekijken. Dat Juul anders denkt, redeneert en niet altijd te volgen is in haar gedachtegang. Misschien is het wel een fase van verwerken waar ik doorheen moet. Alhoewel dat bij Daan veel makkelijker ging, denk ik. Misschien omdat ik bij hem sterker het gevoel heb, dat hij er niks aan kan doen. Terwijl dat voor Juul natuurlijk ook geldt. Het zou in ieder geval al fijn zijn als de omgeving wat meer openstaat voor kinderen die anders denken en doen. Dat er niet zo snel geoordeeld wordt als er op het eerste gezicht niet meteen iets te zien is. Ik vrees echter dat we nog wel de nodige hobbels moeten nemen, maar zolang we zelf die hobbels al eerder hebben genomen en verwerkt, dan de omgeving dat doet ,dan maakt het niet uit hoe zij die hobbels nemen. Wij zijn ze toch al gepasseerd.