Autoritueel

Daar gingen we dan. Een afgeladen volle auto, vier hyperactieve kinderen, stuiterend van de voorpret. We hadden nog een lange rit voor de boeg, maar dat mocht de pret niet drukken. We gingen namelijk op vakantie. We hadden, voor een belachelijk lage prijs, een last minute naar Venetië kunnen boeken. Bart had er geen problemen mee om deze afstand te rijden. Dus de taakverdeling was ook al gebeurd. 

Bart reed, compleet met oordopjes en harde boink,boink muziek. Ik zorgde voor de kinderen. Voorzag ze van een natje en een droogje. Resultaat: pakjes drinken die half leeg geknepen in de autoportieren (zien onze kinderen als afvalbak) belanden. Koekkruimels overal door de auto verspreid. Plakkende snoepjes die op de meest vreemde plekken terug worden gevonden. Ik bemiddelde tussen kleine irritaties, welke grootse vormen aannamen, als ik onze kinderen moest geloven. Ik snoof af en toe eens goed in de buurt van Daan. Of hij toevallig niet al erg lang in een lekkere, verse poepluier zat. Ik voelde tussen zijn benen of hij niet doorgelekt was en hing het merendeel van de reis meer achterste voren tussen de twee voorstoelen in. Knuffel was gevallen, tablet deed het niet, zonneschermpje moest omhoog. Oh nee, zonneschermpje moest toch maar omlaag. Kussen lag niet goed. Pakje drinken was gevallen en ga zo nog maar even door.

Daan deed super zijn best. Althans hij deed niet meer dan dat hij anders tijdens het autorijden deed. Hij deed jammer genoeg ook niet minder. Dus praatte hij aan een stuk door. Over de koeien die we 30 kilometer terug al hadden gezien. Over de windmolens, de vrachtwagens, de caravans. Hij vroeg over alles wat hij had gezien of wij het ook hadden gezien. Hij vroeg dit niet zachtjes, maar luid en duidelijk hoorbaar, zelfs voor Bart met oordopjes in. Hij praatte over Pleun die ruzie maakte met Gijs, wat deze keer eens niet het geval was. Hij mopperde op Juul, die volgens hem iets had afgepakt, maar dat was de week ervoor thuis al gebeurd. En ondertussen vroeg hij ook nog iedere vijf minuten 'is het nog ver' of 'zijn we er al bijna' om de 'hoelang moeten wij nog rijden' vraag maar niet te vergeten. Net alsof hij ook maar enig besef van tijd en afstand had, maar het ging om het idee.

Het vervelende, lees hier maar gerust irritante, van Daan zijn gepraat is, dat het nooit klopt. Hij verzint ter plekke iets. Hij hoort Gijs iets vragen aan ons of Bart iets zeggen tegen Juul en daar echoot hij op door. Het negeren helpt niet. Hij blijft het net zolang herhalen tot je er wel op moet reageren, omdat je anders gillend gek wordt.

Ook het eet en drinkritueel, in de auto, is iets bijzonders op zich. Hij geeft keurig alles door naar achteren. Wel bepaalt HIJ, voor wie hetgeen hij door moet geven is, maar nadat we Gijs en Pleun hadden uitgelegd dat zij dan zelf maar even om moesten ruilen, was dit probleem opgelost. Maar zo gauw hijzelf zijn koek en drinken krijgt, wordt het een ander verhaal. Nu geeft hij alles wat in zijn buurt ligt door naar voren. Om specifieker te zijn, naar mij. Althans ik pak het aan, want Bart is aan het autorijden. Zijn pop (knuffellapje), zijn tuut (speentje), zijn tijger (een knuffel van zo'n 65 cm lang), zijn schoenen die op de grond lagen en waar hij net bij kan. De broodjes die in een zak tussen hem en Juul in stonden. Alles wordt door naar voren gegeven.

Toen hij ook nog aan de koelbox begon te rommelen,want die moest ook naar voren,  was mijn geduld op. Aangezien ik al zo'n beetje met mijn benen in mijn nek zat, vanwege de allerlaatste-spullen-tas tussen mijn benen, vond ik het welletjes. Dus alleen zijn knuffel, tijger en tuutje mag hij afgeven. Hij heeft een mooi uitklapbaar plankje voor zich, dit zit aan de stoel voor hem vast. Hierop kan hij al deze spullen leggen, wat de makkelijkste oplossing zou zijn. Dit is echter iets wat we hem al jaren aan zijn verstand proberen te brengen, maar wat tot op heden nog niet is blijven hangen. De tuut, knuffel en tijger worden in hoog tempo aan mij gegeven en nog voor ik ze weg heb kunnen leggen, vraagt hij 'waar is mij koek?' 

Soms is zijn gedrag best vermoeiend. Met name als je man 's nachts lekker door kan rijden, de andere drie kinderen slapen, ik zelf met mijn benen opgevouwen tussen allerlei spullen zit en je pas tien minuten geleden van huis uit bent vertrokken. Bááárt, is het nog ver rijden???