Daan

dinsdag 17 september 2013

Huisbezoek

Binnenkort is het dan zover. Wij zijn een van de gelukkigen die vereerd worden met een huisbezoek van het zorgkantoor. Die inmiddels zo bekende huisbezoeken die de overheid heeft bedacht om pgb-fraudeurs op te sporen. Zo'n huisbezoek zal dus over enkele dagen bij ons plaatsvinden.

Iedere keer dat er een brief op de deurmat valt, met daarop het logo van het zorgkantoor, voelt dat zo'n beetje hetzelfde als de blauwe envelop van de belastingdienst. Dat zijn van die brieven waarvan je, voor je ze geopend hebt, al weet dat je van de inhoud er van zelden tot nooit blij wordt. Dus toen na terugkomst van onze vakantie er niet één, maar zelfs twee brieven van het zorgkantoor tussen de post zaten, was onze vakantiestemming meteen ver te zoeken. 

De eerste brief ging over de verantwoording van het geld. Dit kon niet in behandeling worden genomen, want ze wilden graag meer aanvullende informatie over de zorgboerderij die Daan bezoekt. Om even te kijken op de website van de boerderij was teveel moeite en hoorde niet bij hun functieomschrijving. Of wij dus alle zorgplannen, contracten, rekeningen en overig papierwerk naar ze op wilden sturen. Binnen een week terug aub was het vriendelijke verzoek. De brief was echter al zo'n zes dagen geleden verstuurd, dus binnen een week ging niet meer lukken. Braaf alles opgestuurd. Tig keer gecheckt of alles erbij zat, dubbele check door manlief uit laten voeren. Ja, het was helemaal compleet.

Een paar weken later weer zo'n brief. Ze konden er nog niks mee, want het verantwoorde bedrag klopte niet met de facturen. Stom,stom, STOM!!! Hadden we een factuur vergeten mee te sturen. De factuur hadden we echter wel verantwoord, maar op een andere datum betaald. Alsnog de factuur gestuurd met een begeleidend schrijven. Nu maar wachten op de uitslag ervan.

Maar goed, het waren twee brieven die tussen onze vakantiepost zaten. De tweede brief bezorgde me zo'n beetje een hartverzakking. We kregen controle en ze kwamen op huisbezoek. Ik voelde dat de haartjes in mijn nek rechtop gingen staan. De irritatie borrelde langzaamaan naar boven. Ik voelde een zware steen op mijn maag liggen. Alleen al de tekst in de brief. Ze kwamen niet specifiek om te controleren. Nee, de intensie was om in gesprek te gaan of we tevreden waren over de zorg en of we er mee rond konden komen. Nou, dat zou een kort gesprek zijn. Ja, we zijn tevreden over de zorg, die kopen we tenslotte zelf in. En nee, we kunnen er niet mee rondkomen, want we willen nog veel meer zorg inkopen, maar daar wordt door jullie geen hoger budget voor gegeven. En dag mevrouw of meneer van het zorgkantoor.

Uiteindelijk was dat gesprek alleen maar als inleiding bedoeld, want ze wilden natuurlijk ook alle contracten van onze zorgverleners, alle facturen, alle zorgplannen en de bankafschriften. Een beetje onnodig zou ik zeggen als je komt informeren of alles nog naar alle tevredenheid is. Maar ja, ze moesten natuurlijk niet meteen op de verwijtende en belerende toon beginnen. Ze moeten ons te vriend houden.

Natuurlijk hebben wij niks te verbergen, maar toch krijg ik buikpijn als ik aan het naderende bezoek denk. Alleen al de brief, geeft me het gevoel dat we als mogelijke fraudeurs worden bekeken. Terwijl er op grote schaal gefraudeerd wordt door alle malafide bedrijfjes die de pgb-administratie uit handen nemen. Maar die zullen de dans allemaal wel ontspringen. Het zijn tenslotte individuele die over het algemeen de pineut zijn. Ik zie het al voor me. Ouders ten onrechte pgb ontvangen voor zoon, welke niet gehandicapt genoeg is, aldus commentaar zorgkantoor in het krantenartikel. De betreffende ouders (lees wij) lezen dit dan in de gevangenis. Pfff....ik ga me bijna een crimineel voelen en dat allemaal vanwege zo'n stomme brief.

Ik heb bedacht om Daan thuis te houden die dag. Zo kunnen ze zien dat we echt wel een bijzonder kind met een bepaalde zorgvraag hebben. Maar ja, dan zul je net zien dat hij die dag op zijn best presteert en braaf luistert en helemaal niet gek doet of boos wordt. Bovendien vindt ik dat het ze helemaal niets aan gaat, wie onze zoon is. Hoe hij zich gedraagt en wat hij wel of niet kan. Ze moeten het maar van ons aannemen en geloven. Dus Daan gaat die dag gewoon naar school. We zijn tenslotte geen dierentuin waar ze naar aapjes (lees Daan) kunnen komen kijken.

Maar buikpijn heb ik er wel van. Wat nou als ze vinden dat Daan niet gehandicapt genoeg is? Of als ze van mening zijn dat het wel wat minder kan met ons pgb. Dat we maar met minder rond moeten komen, want het valt allemaal reuze mee. Of nog erger dat ze besluiten om het stop te zetten? Want er zijn ergere gevallen bekend en Daan is (in hun ogen) maar peanuts vergeleken bij andere. Ze moeten tenslotte bezuinigen en waarom zouden ze niet bij Daan zijn pgb beginnen? 

Al die piekergedachten, zorgen en stress, ik krijg er de kriebels van. Ik probeer tegen mezelf te zeggen, dat het vast mee zal vallen. Ze komen ons natuurlijk complimenteren met ons zorgplan dat er zo gelikt uit zag of met onze administratie die kloppend is. Doe niet zo gek en naïef, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Natuurlijk komen ze daar niet voor. We moeten verantwoorden waar we ons geld aan uit geven, waarom dat nodig is en of er geen andere mogelijkheden zijn. Gatverderrie, ik wou dat het voorbij was. Dan weten we waar we aan toe zijn. 

Gelukkig is manlief bij het gesprek aanwezig. Ik ben vaak te emotioneel betrokken en wordt dan boos, flap er dingen uit die niet ten goede van Daan en zijn pgb komen. Of nog erger...ik zit huilend en schreeuwend van boosheid en stress aan tafel. Dus Bart voert het gesprek. Bart geeft antwoord op alle vragen. Bart licht de administratie toe. Bart verantwoordt onze zorgverleners. En ik? Ik zit erbij en knik alleen maar instemmend. Meer kan ik ook niet doen. Mijn mond is dichtgeplakt met duck-tape en ik zit vast en gekneveld aan mijn stoel.....

1 opmerking:

  1. Ik ben heel erg benieuwd hoe de huisbezoek bij u is verlopen van het zorgkantoor want wij krijgen binnenkort ook zo;n huisbezoek.

    BeantwoordenVerwijderen