5 december

Nog even en dan is het weer zover. De eerste pepernoten heb ik alweer in de winkels gesignaleerd. Twee dikke speelgoedboeken zijn al achterover gedrukt. Nog even en we mogen hem weer gaan inhalen. Die allerbeste goedheiligman. Zit hij nu nog lekker warm aan het zwembad van zijn villa in Spanje, over een paar weken mag hij zich weer in weer en wind op het dak hijsen en de schoorstenen vullen met kadootjes en pepernoten. Luistert hij weer naar al die kinderen die met hun schelle stemmetjes 'sinterklaas kapoentje' zingen. Samen met zijn knechten wacht hem de zware taak om ieder kind van de juiste, oh zo verlangde kado's te voorzien. Kado's die vaak al  in oktober gekocht moeten worden, omdat ze in november volledig uitverkocht zijn en je dan als sinterklaas een vet probleem hebt, want kindlief wil echt heel graag alleen maar dat ene speciale kado. Pfft, ben niet jaloers op die man hoor. Alleen op zijn villa met zwembad in Spanje dan!

Maar goed, het is een heerlijk tijd. Eigenlijk houden we allemaal onze kinderen voor de gek, maar ja...wie is er vroeger door zijn ouders niet groot gebracht met rondvliegende pepernoten en een man met een baard die alles over je wist te vertellen? Ik ken er niet veel hoor, die zullen zeggen 'wij doen niet mee aan die flauwekul.' Je eigen jeugdsentiment komt er gewoon weer een beetje door naar boven. We gniffelen als we de schoentjes voor het slapen gaan vullen, als we weer een superplannetje hebben bedacht waar we die zakken met kadootjes toch moeten verstoppen. Ik moffel alle kadootjes weg achterin onze kledingkast, in zakken van de Aldi liggen ze hoog bovenop onze kast en als ik eens iets heb gekocht, waar Pleun bij is, dan is het altijd voor mijn werk. Stom toeval, dat ze dan van Sinterklaas hetzelfde krijgt.

Dit jaar wordt het echter een beetje anders. Gijs zit namelijk in een combinatiegroep.Groep 5-6. Vanaf groep 5 worden er surprises gemaakt en brengt Sinterklaas een bliksembezoek aan die klassen. Inmiddels hadden we wel gedacht dat hij de doorzichtigheid van het hele sinterklaasgebeuren wel zou inzien, maar niks is minder waar. Of hij houdt ons gruwelijk voor de gek, maar voor zover wij kunnen inschatten zijn wij nog 100% geloofwaardig voor onze oudste zoon. Wat zullen wij straks van ons voetstuk vallen, dat we hem jaren zo voor de gek hebben kunnen houden. Dat is dan wel de minder leuke kant van het verhaal.

We twijfelen, wat is wijsheid. Hem zelf het hele verhaal vertellen of wachten tot hij er zelf mee komt. De kans is groot dat hij op school het een en ander hoort, misschien is het beter dat hij het van onszelf hoort. Een gevoel-verstandkwestie speelt hier op. Het is toch weer afscheid nemen van een bepaalde periode, sinterklaas zal nooit meer dat speciale en magische gevoel geven als wat het nu doet. Nooit meer die verrukte en blije gezichtjes, er zal er altijd eentje bij zitten die even oogkontakt zoekt en laat merken dat hij het spelletje meespeelt. Heel even willen we nog die fijne sfeer vasthouden, heel even nog de spanning voelen van het zingen en schoentje zetten. De verschrikte snoetjes als er op de deur wordt geklopt. Moeten we ons kind nu echt vertellen dat we alles verzonnen hebben? Dat het een groot verzonnen verhaal is?

Het zou toch wel erg fijn zijn als hij zelf met vragen zou komen, dat er twijfels beginnen te ontstaan, maar niks van dat alles. Heel voorzichtig heb ik hem verteld dat er in groep 5 surprises worden gemaakt. Wat surprises zijn, vond hij niet eens zo belangrijk. Waarom hij een surprise moest maken, vond hij veel belangrijker? Op mijn antwoord dat Sinterklaas niet meer uitgebreid naar groep 5 komt, zag ik de teleurstelling op zijn gezicht. 'Maar ik ben toch ook lief?' Tja......hoe leg ik dat nu toch uit?