Mis je

'Hááá mamáááá', klinkt het als ik thuis kom. Daan komt vol enthousiasme op me afgerend. Hij pakt me vast en begint te springen. Altijd leuk en erg fijn zo'n welkom thuis begroeting. Heerlijk mannetje is het toch. Dan stopt hij met springen en zegt ineens 'mis je'. Ik begrijp hem in eerste instantie niet eens. Mis je? Hij herhaalt het nog een keer. 'Mis je, mamáááá.' Het kwartje valt. Hij heeft me gemist. Een warm gevoel vult zich binnen in me. Ik aai hem vertederd door zijn haar. Ik knuffel hem, maar daar heeft Daan allemaal niet zo'n zin in. Hij duwt me weg en rent alweer de kamer in. Ik blijf in de gang staan. Trots op onze zoon, die zijn emotie zo duidelijk heeft gemaakt. Hij heeft me gemist....wat wordt hij toch groot. Weer een stukje verder in zijn ontwikkeling.

Hoe speciaal de begroeting was, blijkt al vlug. De dagen er na zegt hij het nog op de juiste momenten. Dus als iemand weg is geweest en weer thuiskomt. Zo heeft hij Bart ook gemist als deze weer thuis komt van zijn werk. En hij heeft Gijs gemist als hij zelf terugkomt van school. In eerste instantie zijn we iedere keer weer ontroerd door zijn uiting, maar al gauw  begint het te vervelen en merken we dat het een dwangmatige zin is die hij zich eigen heeft gemaakt. Hij zegt het niet vanuit een gevoel, hij zegt het omdat het moet. Hij heeft het gedrag en de zin gekopieerd van zijn zusjes of zijn broer, maar weet eigenlijk niet wat de zin betekent.

Als ik van het toilet af kom, komt hij enthousiast naar me toe gerend. 'Mis je' zegt hij. Helemaal vergeten dat ik tien minuten daarvoor samen met hem in bed heb geknuffeld. Ons ochtendritueel. Als Bart naar badkamer loopt om zich aan te gaan kleden, komt hij aangerend 'mis je'. Als we de hond hebben uitgelaten, worden we (Bart of ik èn hond) uitgebreid begroet 'mis je.' Loop je van de woonkamer naar de keuken en terug, komt ie weer aan 'mis je'.  Dit alles zegt hij natuurlijk niet een keer. Maar wel tien keer achter elkaar. Vervolgens moet je knuffelen, nog een keer 'ik heb jou ook gemist' zeggen en dan gaat hij weer zitten.

Daan roept het tegenwoordig te pas en te onpas. Er is niks zo irritant als een broer die voor de televisie staat te springen (ben ik in beeld-verhaal), luid roepend 'mis je Sijs'.  'Ik jou niet hoor' is dan ook het vriendelijke commentaar van Gijs. Als ik hem aankijk, zegt hij, ik had al een keer gezegd dat ik hem had gemist, maar hij houdt niet op. Of als je hem aan het verschonen bent. Billen vol met poep, kind wat zich ineens omdraait (hij stond namelijk met zijn rug naar me toe) en zegt 'mis je'. Jouw hand zit vol met zijn poep, maar dat interesseert hem niet. Op zo'n moment kan ik echt niet vol overtuiging zeggen 'ik heb jouw ook gemist hoor Daan'. Dan komt er echt iets anders uit mijn mond.

Zo lief als we het vonden en ontroerd als we in het begin waren, hebben we hem geknuffeld. Er niet bij stil gestaan dat dit wel weer eens het volgende 'riedeltje' kon gaan worden. Alleen maar gedacht dat hij weer een sprongetje had gemaakt in zijn ontwikkeling. Het blijkt kopieergedrag te zijn, Daan weet niet wanneer deze zin wel of niet gezegd moet worden. Hij hoort het van een van ons en denkt dat het zo hoort. Het moment waarop je zoiets zegt, ontgaat hem volledig.

Waarom zei hij het dan wel toen ik thuiskwam van mijn werk? Misschien een teovallige timing. Maar als ik terug ga denken, blijkt dat zijn zussen achter hem aan renden. Ze riepen 'heb jouw gemist mama'. Daan was alleen net iets sneller bij mij en riep daarom als eerste 'mis je' , want zijn zussen riepen dat tenslotte ook. Een ding is echter wel duidelijk geworden, wij missen hier heel veel....