Kriebels

Het wordt weer wat kouder, stiekum aan proberen ze op een onopvallende manier je huis binnen te dringen. Sommige mensen zijn er panisch voor, ik moet eerlijk bekennen dat ik er niet panisch bang voor ben, maar om ze nou zonder angst te vangen, gaat me net iets te ver. Mijn moeder ving ze zelfs met haar blote handen. Brrr.....ik krijg er nog de rillingen van als ik er aan denk. Ik vang ze met een papiertje of als het een hele grote is, dan pak ik de stofzuiger. Als ze buiten zitten, hebben ze geluk. Dan mogen ze blijven wonen waar ze wonen, mits ze hun web maar niet dwars door de tuin maken. Niets zo vies en plakkerig om door een spinnenweb heen te lopen. Helemaal als je er met je gezicht doorheen gaat.

Ik probeer onze kinderen het mooie van spinnen te laten zien. Als ik een mooi web zie, dan tik ik er tegen aan en laat de kinderen zien dat de spin denkt dat hij of zij een prooi heeft gevangen. We hebben zelfs twee spinnenhuisdieren. Eentje woont er al jaren bij het achterraam, dat is Sjaak. Tijdens de zomermaanden zien we hem nauwelijks, maar nu hangt zijn webje weer voor het achterraam te wapperen in de wind. En bij de lamp van de voordeur woont Trees. Twee bescheiden spinnen, die zolang ze buiten blijven, hier heerlijk mogen blijven wonen. Ik hoop zo mijn kinderen niet bang te maken voor spinnen, vaak nemen ze de reactie van de ouders over, terwijl ze niet eens weten waar ze bang voor moeten zijn. Echter iedere keer als ik een spin zie, moet ik wel aan iets van vroeger denken.....

Jaren geleden gingen we eens op vakantie. Ik was een jaar of negen of tien, denk ik. Het was herfstvakantie en mijn ouders hadden een huisje gehuurd op een of ander vaag bungalowpark of camping. Midden in het bos, ergens in Overijssel. Center Parcs bestond toen nog niet, dus ik zou niet weten waar dat park of camping was. Ik denk ook niet dat ik er andere herinneringen aan zou hebben over gehouden, als die ik er nu aan heb. De herinneringen van nu zijn namelijk overtreffend in de categorie meest angstaanwekkend jeugdsentiment...

We kwamen helemaal enthousiast aan bij het huisje. Het was het laatste huisje in een laantje. Van buiten zag het er allemaal wat stoffig uit, alsof er al heel lang niemand was geweest. Maar goed, we zouden toch binnen zijn. Mijn zusje en ik gingen meteen op ontdekking uit. Woonkamer, badkamer, keuken, slaapkamers, toilet. Alles was aanwezig. Eigenlijk hadden we alleen dat maar gecontroleerd en we hadden besloten wie er in welk bed ging slapen, toen ik mijn ouders ineens hoorden zeggen 'laat dat maar niet aan de dames zien'. Wat mochten wij niet zien? Natuurlijk gingen we wel kijken. We waren tenslotte niks nieuwsgierig ofzo.

Mijn moeder stond in de keuken en keek in de gootsteen. Iiiieeeeewww!! Daar zaten twee spinnen. Niet zomaar spinnetjes, nee van die grote, dikke zwarte spinnen. Gatverdegatver. Toen werd het huisje ineens met andere ogen bekeken. Ja, daar in het hoekje zit er ook eentje. Getsie! En daar in die hoek zag ik er ook eentje weglopen. Overal waar we keken, zat of hing wel een spin. Allemaal verschillend qua grootte en dikte. Mijn moeder zei dat ze ze wel zou vangen en dan was er niks meer aan de hand. Ondertussen waren we bij de slaapkamer aangekomen. De slaapkamer waar mijn zusje en ik zouden gaan slapen. Hier konden we echter geen enkele spin vinden. Zie je wel, wilde mijn vader en moeder nog zeggen, het valt wel mee. Toen mijn moeder besloot de dekens van het bed terug te slaan, waarom ze dat deed mag Joost weten, maar ze deed het.

Wat we toen zagen was npg gruwelijker dan de spinnenspeurtocht door het huisje. Er zaten gewoon drie dikke spinnen in het bed. Tussen de lakens, eentje trippelde, gestoord in zijn winterslaap, nog iets verder richting het voeteneinde. Ik begon te gillen, rende weg en heb gehuild. Hier wilde ik niet op vakantie, ik ga toch niet in een spinnenhuis slapen. Ik voelde het overal kriebelen en nog krijg ik rillingen als ik aan die dikke spinnen in dat bed denk.

Uiteindelijk hebben we een ander huisje gekregen. Dat na een grondige inspectie op een spin na, spinvrij was. Ik heb de rest van de week echter met mijn knieën tegen mijn neus geslapen. Ik durfde mijn benen niet te strekken in dat bed. Mijn moeder heeft het hele bed afgehaald, uitgeklopt en opnieuw opgedekt, maar je weet maar nooit of er eentje zich had verstopt tussen de lakens. Zoals ik al schreef, ik weet niet meer wat we die vakantie hebben gedaan, wat er nog meer is gebeurd. Dat spinnenavontuur was overweldigend, de rest van de herinneringen aan die vakantie ben ik er spontaan door vergeten.