Afscheid

 Vorige week hebben we er al een kijkje genomen. Samen met papa en mama, mocht Daan gaan kijken. Op zijn nieuwe school, waar hij binnenkort gaat starten. Hij ging vlotjes mee met de intern begeleidster die hij voor de eerste keer zag. 'Joepie' zei hij en met een 'doei' was hij weg. Benieuwd wat er allemaal te beleven was. Ondertussen hebben wij het kennismakingsgesprek gehad. In alle rust konden we alles wat er rondom Daan speelt, vertellen. Zodat we straks allemaal met onze neuzen dezelfde kant uitwijzen. Na het gesprek gingen we nog een bezoekje brengen aan zijn klas en op de gang konden we hem al horen roepen. 'Whieeeew'!!! Daan had de grootste lol, hij zat heerlijk in een schommel.

Daan was super enthousiast en wilde wel even in zijn nieuwe klas gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij zei netjes 'hallo'  en heeft even aan zijn tafeltje gezeten. Een beetje rondgekeken, maar toen viel het kwartje pas. 'Nee, zei hij, ikke annere sool.' 'Naar Niesje'. Tja, hoe moeten we hem dit uit gaan leggen. Met een 'doei' gaf hij duidelijk aan dat hij er klaar mee was en hij stapte zo het lokaal uit. Dat zou nog weleens erg lastig kunnen worden. Daan had duidelijk een ander beeld bij school, dan wij hadden. Maar ja, wij kunnen makkelijker schakelen en weten dat er vele scholen zijn. Voor Daan geldt dit niet, voor hem is er een school en dat is 't Zonnelicht. Bij Nieske en Mayke.

Gelukkig had ik nog een paar dagen om aan het idee te wennen. Om los te laten dat het misschien wel de verkeerde beslissing was geweest. Hoe konden we Daan dit toch aandoen? Hij was toch tevreden, zat lekker op zijn plek? Dat zijn dan de gedachten die door je hoofd flitsen, die op zo'n moment overheersen en je aan het twijfelen brengen. Ik dacht er niet meer aan dat Daan echt uitgespeeld was op 't Zonnelicht, dat hij meer uitdaging nodig had. Dat mijn andere kinderen ook naar school gaan en ze nu eenmaal niet altijd klein blijven. Alhoewel ik dat soms toch wel heel erg graag zou willen, even de tijd stil zetten.

Vrijdag hebben we Daan voor de laatste keer opgehaald. Daan zei vrolijk 'tot mogguh' tegen Nieske. Geen besef dat het de laatste keer voor hem was. Ik kon me groot houden, slikte dapper mijn tranen weg. Waarom zou ik verdrietig zijn, als Daan er zo makkelijk mee om ging. Hij zou mijn tranen alleen maar vreemd vinden en niet kunnen plaatsen. Ik heb echter nog een zoon, Gijs. Als er iemand gevoelig is en niet tegen afscheid nemen kan, is hij het wel. Dus eenmaal in de auto, draaide hij zijn hoofd weg en toen wist ik al hoe laat het was. De tranen stroomden over zijn wangen en toen brak ik ook. Daar zaten we dan, twee jengelende meiden die zeurden om een snoepje op de achterbank. Daan die fanatiek sabbelend op zijn speen met zijn beertje in zijn hand naar buiten zat te kijken, moe van een drukke dag. Na even gesnotterd te hebben, hebben we onze tranen gedroogd. Het zou vast erg leuk worden voor Daan en hij zou er heel veel nieuwe dingen gaan leren. Nu zou Daan voortaan ook naar een 'echte' school gaan. En hoe moeilijk afscheid nemen ook kan zijn, die dingen horen ook bij het leven. Ik zal vast nog wel wat tranen laten, maar weet ook dat het goed is zo.