Verbazingwekkend hoeveel muren en kastjes er in Nederland zijn. Keukenkastjes, badkamerkastjes, klepkasten, opbergkasten, schoenenkasten, kledingkasten en ga zo nog maar even door. Klik bij ikea maar eens op kast en de keuze is reuze.Ikzelf heb ook meerdere varianten in huis staan of hangen, maar ik bedoel eigenlijk een ander soort kast en muur. Ik ken er verschillende. Zo ken ik het Ciz en het zorgkantoor en nu dus ook de gemeente, het servicepunt en het vervoersbedrijf.
Vandaag was het weer zo'n kast-naar-muur-en-muur-naar-kast-dag. Vreselijk zeg!! Heb je gisteren een heerlijke ontspannen zondag gehad, lekker een dagje weg geweest met je gezin, helemaal nieuwe energie opgedaan. Vanmorgen fris en fruitig opgestaan, kinderen lief begroet, geduld getoond en toch allemaal op tijd klaar voor school en dat allemaal zonder stress. Dat gevoel wat je dan hebt, zorgt ervoor dat je alles aan kan, nou ja bijna alles. Want na een bezoekje van de nieuwe taxichauffeur van Daan en zijn mededeling dat hij Daan naar de Bodde ging brengen, kwam de stoom uit mijn oren. De beste man dacht het allemaal nog een beetje te sussen door aan te bieden Daan toch gewoon mee te nemen en op de mytylschool af te zetten, maar helaas was het kwaad toen al geschied.
Daan ging vrolijk zwaaiend met de nieuwe meneer mee, hij had nergens erg in, vond het alleen maar machtig interessant om weer met de taxi te mogen en ook nog eens met onbekende kinderen en een onbekende chauffeur. Maar mama kon wel janken. En dat deed ik dan ook toen ik uitgezwaaid was. Ik belde brullend manlief op en snifte door de telefoon het verhaal dat Daan net op was gehaald. Dat ik voor de zekerheid nog maar gechecked had naar welke school hij ging, want dat ik het erg knap vond dat ze een afstand waar ik vorige week twintig minuten over deed, deze meneer dit in vijf minuten kon rijden. Ik wilde eigenlijk nog vragen of zijn bus ook over een zwaailamp en sirene beschikte.
Maar goed, nadat ik uitgesnotterd was, belde ik het servicepunt (de muur in dit geval). Hoe het toch kon dat, na talloze telefoontjes, afgelopen vrijdag nog de laatste keer, Daan toch nog naar de verkeerde school gebracht zou worden. De mevrouw aan de telefoon wist het ook niet, vond het wel een klacht waard en ging kontakt opnemen met het betreffende vervoersbedrijf (het badkamerkastje in dit geval). Ik werd in de wacht gezet en na een tijdje kwam ze met de mededeling dat het allemaal juist in het bestand stond, dat het ook bij het vervoersbedrijf bekend was, maar dat zij zich wel aan de wettelijke vijf werkdagen diende te houden. Er moest nog een planning worden gemaakt, ritten worden omgegooid, andere combinaties worden gezocht etc. Aangezien afgelopen vrijdag pas de papieren bij het vervoersbedrijf waren binnengekomen, hadden ze dus nog even de tijd.
En nu? Ik zou Daan voorlopig nog maar even zelf moeten brengen en halen, totdat het allemaal geregeld was. Ik moest hierover echt de gemeente (lees kast) bellen.Langzaam voelde ik dat ik giftig begon te worden. Het zal toch zeker niet weer die ene mevrouw van de gemeente zijn geweest? Die ene mevrouw had ik namelijk op 23 augustus aan de telefoon gehad en de wijziging doorgegeven, die mevrouw had ik op 5 september nog een keer gebeld en weer dezelfde wijziging doorgegeven, want er was nog steeds niks veranderd. Volgens die mevrouw had haar collega het dan niet op tijd veranderd, helaas voor die mevrouw, kon ik haar meteen mededelen dat ik geen andere collega had gesproken en zij de betreffende persoon was die het had moeten wijzigen. En ja wel hoor, nu kwam de betreffende mevrouw voor de derde keer in opspraak.
Ik besloot mijn geheime wapen in te zetten, ook een stukje ter zelfbescherming. Als ik boos ben, heel erg boos, dan ga ik namelijk staan te huilen. Dat komt natuurlijk een beetje gek over en serieus zal ik er niet door genomen worden, dus Bart mocht het telefoontje gaan plegen. Bart kan namelijk erg goed zakelijk blijven en heeft vanuit zijn werk regelmatig dit soort gesprekken. En inderdaad, de betreffende mevrouw wilde het weer afschuiven op haar collega. Wat oncollegiaal ben je dan! Maar al gauw merkte ze dat geen poot had om op te staan. Ze zou het een en ander met spoed in werking gaan zetten, ze zou kontakt opnemen met het serviceburo en het vervoersbedrijf en dan zou ze Bart vandaag nog terugbellen.
Mijn man kent echter het klappen van de zweep en vertelde haar vriendelijk dat hij haar zelf wel terug zou bellen en wel binnen 30 minuten. Ze was erg kortaf de tweede keer, een collega werd er nog bijgeroepen, maar Bart hield zijn poot stijf. Hij heeft zelfs nog gevraagd of hij Daan even moest komen laten zien bij ze, zodat ze wisten dat het om een kind ging en niet om een pak suiker. Uiteindelijk heeft een andere mevrouw het overgenomen. Haar kende we nog van vroeger, zij heeft bij dezelfde club gesport. Ze belde en vertelde dat ze de naam 'Daan Jansen' al een paar keer voorbij had horen komen en hoe het nu toch allemaal kon. Zij is degene die geregeld heeft dat Daan deze komende week met individueel vervoer wordt opgehaald. De kosten zijn voor rekening van de gemeente.
Na overleg met het vervoersbedrijf hoe laat Daan dan morgen opgehaald zou worden, bleek dat dit een uiterst zeldzaam iets was. Individueel vervoer betaald door de gemeente. Daarmee bleek maar weer dat de gemeente kleur moest bekennen. Kunnen ze die kleur mooi gebruiken om de muur eens te verven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten