School

Ineens was het zover. Daar gaan we dan! Daan zijn eerste schooldag is een feit. Waar we vorige week al een kijkje hadden genomen, gingen we vandaag echt naar toe. Ik had nog een paar dagen gekregen om aan het idee te wennen, maar toch bleef het een beetje knagen in mijn buik. Daan had echter helemaal geen last van een knagende buik, althans dat liet hij niet merken. Daan was mega enthousiast. Hij was te vergelijken met een stuiterbal. Hij haalde alleen het plafond net niet, maar voor de rest schoot hij ook alle kanten en alle hoogtes op. 'Ikke ook, bjoot etuh, zei hij, 'op sool'. Even voor de duidelijkheid, hij at op 't Zonnelicht ook gewoon brood. Maar vandaag was het toch anders. Hij mocht zijn brood namelijk in een broodtrommel meenemen, net zoals Gijs en Juul. Wat voelde hij zich groot en trots. 'Peum' mocht het namelijk niet, die was nog klein.

Daan mocht zijn tas inpakken, gooide al zijn spullen in de tas. Pop en tuut moesten mee, schriftje, broodtrommel, drinken, koeiemelk ook, fruit. Alles werd benoemd en vervolgens werd het er op een liefdevolle, maar hardhandige manier in gedaan. Toen hij ook nog een zwemtas mee moest nemen, omdat hij vanmiddag zwemles kreeg, kon het helemaal niet meer stuk. Hij klapte in zijn handen, sprong luid joepie-end door het huis en rende vol enthousiasme naar de auto. 'Ikke sool toe'.

De hele familie in een auto, dat was al een fijn begin. Papa ging namelijk ook mee. Eerst brachten we Gijs en Juul naar school en toen ik terug kwam zei Daan erg duidelijk 'nu ikke beurt'. Ja daan, nu gaan we naar jouw nieuwe school. Zo gezegd, zo gedaan. De auto geparkeerd en nog steeds was het een overenthousiaste Daan. Hij stapte stevig door, wilde zelf beide tassen dragen. Hij wilde zelfs geen hand meer geven. Dat doen grote jongens tenslotte niet meer. Ondertussen probeerde ik mijn eigen gevoelens te onderdrukken. Zodat ik vooral niet uitstraalde dat ik er moeite mee had om hem los te laten. Weer een nieuwe stap, nieuwe mensen die hem helemaal nog niet kennen. Niet weten wie hij is, wat hij bedoeld, hoe ze hem moeten benaderen. Nee, ik glimlachte naar hem, praatte met hem mee en ondertussen hoopte ik heel hard dat hij dit enthousiasme vast wist te houden.

Bij zijn klas aangekomen, gaf hij de juf netjes een handje. 'Ik heet Daantje' zei hij toen ik vroeg hoe hij heette. Hij ruimde zijn spulletjes uit zijn tas uit. Zijn tas hing hij weer aan de kapstok en vervolgens mocht hij het stoeltje met de egel gaan zoeken. Eenmaal de juiste stoel gevonden, ging hij zitten. Tijd om afscheid te nemen.........en toen sloeg zijn enthousiasme om. 'Ikke ook mee'. 'Ikke andere sool'. 'Nee Daan, je mag hier blijven. Ga maar lekker zitten'. Nog een laatste kus en vlug weglopen voor hij zou gaan huilen. Maar het was al te laat. Huilend en mopperend kwam hij achter ons aan gerend. De juf die achter hem aanliep, wilde hij geen handje geven. 'Nee, ikke ook mee, andere sool.' huilde hij.

Het liefste had ik hem meegenomen. Huppekee, in de auto naar 't Zonnelicht, maar dat ging helaas niet. Mijn hart brak, toen ik hem samen met de juf half slepend naar binnen bracht. Daan heeft namelijk de gewoonte om zich te laten vallen als iets hem niet zint. Hij was ook niet van plan om te gaan staan. Ik heb hem op zijn stoel gezet, een allerlaatste kus gegeven en ben vlug de klas uit gegaan. Daan begon intens verdrietig te huilen, mama huilde van binnen mee. Hier was ik zo bang voor geweest. Hoe leggen wij ons mannetje uit dat het hier ook leuk is, dat hij hier zoveel meer kan gaan leren en dat het tijd voor hem was/is om naar school te gaan? Niemand die mij daarop antwoord kan geven.

Eenmaal thuis gaat een uurtje later de telefoon. Juf Marcia aan de telefoon. Zie je wel, ik moet hem komen halen, is het eerste wat ik denk. Maar nee hoor, Daan is nog even verdrietig geweest, maar liet zich al gauw sturen. Hielp goed mee met spulletjes klaar zetten. Heeft heerlijk gesmuld van zijn koek en was op dat moment heerlijk buiten aan het spelen. Ze zagen een vrolijke Daan, die volop kletste en het goed naar zijn zin leek te hebben. Ik slaak een zucht, zie je wel....het komt allemaal wel goed. Het kost alleen een paar tranen.