We wisten het al wel een tijdje. Om precies te zijn vier jaar geleden. En om nog preciezer te zijn, we weten het al vanaf 21 mei 2008. Die dag werd onze eerste dochter geboren. En nu bijna vier jaar later, gaat ze straks naar school. Ons kleine, maar ook alweer grote meisje. Er zijn van die dingen die staan zo'n beetje vast in ons leven. Zo ook de allereerste schooldag. Juul begint er ook steeds meer naar toe te leven ook al weet ze volgens mij nog niet precies wat het allemaal inhoudt. Maar dat je er erg groot en slim van wordt, dat ziet ze wel van haar grote broer Gijs. Dus nog even en zij is straks ook zo groot en slim, alleen zal dat niet meteen na de eerste schooldag zijn.
Bij Daan stond deze dag niet vast. Het was zelfs nog maar de vraag of hij ooit wel naar een vorm van onderwijs zou gaan. Na die eerste diagnose, zo rond zijn 1e jaar, hadden wij dit nooit kunnen denken. We hadden er nog niet eens van durven dromen. Maar Daan heeft toch maar even laten zien, hoe goed het eigenlijk met hem gaat. Wat hij allemaal wel kan en snapt. Hoeveel hij heeft geleerd, wat voor sprongen hij heeft gemaakt de afgelopen jaren. En nu is het dan ineens zo ver. Ook voor Daan is de 1e schooldag een feit.
Zonder dat ik er bij stil had gestaan, flitste het ineens door mijn hoofd dat we straks, na de zomervakantie, voortaan drie schoolgaande kinderen hebben. Wie had dat ooit kunnen denken, dat ik dat kon zeggen. Ik heb 3 kinderen op school en nog een deugnietje thuis.We zijn zo blij met dit goede nieuws, het is zo'n enorme vooruitgang voor hem. Er komen weer nieuwe uitdagingen, er zijn nog meer dingen te leren en te ontdekken, nieuwe indrukken kunnen worden opgedaan en bovenalles voelen wij ons erg trots. Dit heeft Daan toch maar mooi weer bereikt. Ook dit nemen ze hem niet meer af.
Ondanks dat ik zo trots ben op ons mannetje, komen er ook heel veel vervelende gedachten in me op. Zo erg dat ik er soms koude rillingen van krijg. Het benauwd me eigenlijk een beetje. Naar school betekent ook afscheid nemen van het vertrouwde dagverblijf. Waar iedereen hem kent, waar alles zo bekend is en vooral ook erg beschermd. Doordat Daan nu naar school mag, hoort hij op dit moment op het dagverblijf natuurlijk bij de grotere kinderen. Maar straks is ons kereltje weer een van de kleinste. Kan hij zich wel duidelijk maken? Is hij weerbaar genoeg? Weet hij hoe om te gaan met oudere en verder ontwikkelde kinderen? Zal hij er wel kunnen wennen en er zich prettig gaan voelen? Maken we wel de juiste keus voor hem? Zullen ze hem niet over het hoofd zien en hem er verloren bij laten lopen op het grote schoolplein? Of zal hij zich daar straks ook beschermd en veilig voelen?
Hoe trots ik ook ben, het doet me ook een beetje verdriet. We zijn weer een stukje dichterbij de zelfstandigheid van Daan. Ik zal hem weer een beetje meer los moeten laten. Er op vertrouwen dat andere mensen ook het beste voor hebben met Daan. Er alles aan zullen doen om uit hem te halen wat in hem zit. Zijn nieuwsgierigheid prikkelen, zijn ontwikkeldingen nemen zoals ze zijn en er op de juiste manier mee omgaan. Natuurlijk weet ik ook wel dat de mensen van zijn toekomstige school hier voor hebben geleerd. Ze hebben er zelfs een speciale opleiding voor gevolgd. Maar waarom is het dan toch zo'n grote stap?
Ons mannetje en ons meisje...allebei gaan ze naar school. En natuurlijk zal ik straks bij beide een traantje wegpinken en zit ik de eerste dag snotterend thuis. Ons meisje redt zich wel, zij is mondig genoeg om voor zichzelf op te komen. Ze heeft in de pauzes haar grote broer, die ze de eerste dagen misschien wel extra zal helpen tijdens moeilijke momenten. Ons mannetje zal het alleen moeten doen. Ook hij komt er wel. Zo op zijn eigen manier. En ik? Ik zal hem steeds een beetje meer los moeten laten, maar zoals ik ooit eens ergens heb gelezen. Ik laat hem niet los, ik houd hem alleen anders vast. En met die gedachte in mijn hoofd, kom ook ik er wel......hoop ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten