Schoenen

Eigenlijk wist ik het al wel langer, maar zolang het niet wordt gezegd, is het er niet. Struisvogelpolitiek noemen ze dat, geloof ik. Je steekt gewoon je hoofd in het zand en dan hoor en zie je niks meer. Afgelopen woensdag werd ik echter ,via mijn kontveren, dat was tenslotte het enigste wat er nog boven het zand uit stak, ruw uit het zand getrokken. Zo gaat het wel vaker en ik werd meteen weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Daan is toch echt een gehandicapt kind! En dat weet ik natuurlijk ook wel, maar ik kan mezelf ook goed voor de gek houden. Ik kleed hem leuk aan, geef antwoord als ze hem iets vragen en praat erover alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar woensdag werd ik terug gefloten en ben ik 's avonds weer heel even die verdrietige moeder, die zo graag wil dat alles eens normaal gaat. Gewoon, omdat ik dat zo graag zou willen, omdat ik zo moe ben van al het geregel, het gepieker en de onzekerheid.

Nu duurde dat momentje maar heel even. Ik heb bij Bart uitgehuild, ik heb gemopperd en gevloekt en daarna mijn schouders gerecht. Ik ga er weer voor! Er zijn ergere dingen, vele ergere dingen. Er zullen nu vast mensen zijn, die mij hun zorgenkind willen laten zien, laten zien dat het allemaal wel meevalt. Wat ik ook echt wel weet, want ons kind kan tenminste lopen.Ook al zei de arts zoveel jaren geleden dat hij nooit zou kunnen lopen. Hoe hij dan loopt en op wat voor schoenen, is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Hij loopt! Hij kan zelf weglopen als iets hem niet zint, is niet afhankelijk van andere om hem te verplaatsen. Maar toch was het even slikken toen de beste man woensdag zei, dat Daan het niet meer zou redden met steunzolen. Dat hij echt naar aangepaste, orthopedische schoenen moet. Nu zien ze het straks meteen aan hem, er is geen twijfel meer over mogelijk. Daan is gehandicapt.

Uiteindelijk weet ik ook wel dat dit nodig is voor Daan. Hij moet gewoon goed leren lopen, heeft steun nodig en dit hoort erbij. Ik wist het al langer, maar zolang het niet werd gezegd, was het er niet.
Maar zoals een vriendin mij zei, nu zien de mensen aan Daan zijn schoenen, dat er iets met hem aan de hand is, anders zouden ze het niet aan zijn schoenen zien en hem misschien alleen een raar kind vinden. Zo is het eigenlijk maar net! Voor de buitenwereld is het meteen duidelijk en ik zal er gewoon aan moeten wennen.