Even had ik een gevoel van euforie. Eindelijk hadden we weer een vooruitgang geboekt en had Daan de wereld een poepie laten ruiken. Zou het dan toch? Na zes en een half jaar? Eindelijk een begin van klokzindelijkheid? Daan had al twee keer op de wc gepoept. Beide ochtenden had hij een volle nachtluier, maar beide keren geen ontlasting. Meestal heeft hij dat wel, dus ik besloot hem eens op de wc te zetten. Vlot poepte hij een flinke drol. Wat waren we trots op hem! Groot applaus, uitgebreid gecomplimenteerd en meneer glunderde zelf ook helemaal van trots. Aan iedereen die het maar wilde horen, werd het verteld. 'Ikke, dollie maakt.' Ook de volgende ochtend ging het weer op dezelfde manier. Er kwam een gevoel van hoop, blijdschap en trots. Zou dit dan het moment zijn dat eindelijk het kwartje was gevallen en hij het nut van een wc snapte? Vol goede moed zette ik hem dan ook de volgende ochtend op de wc, maar helaas de drol bleef niet. Daan wipte er vrijwel meteen weer vanaf. Na hem verplicht vijf minuten te hebben laten zitten, was de wc echter nog steeds zo leeg als dat hij was voor Daan erop werd gezet. Helaas, maar ik was niet voor een gat te vangen. Misschien dat hij 's middags wel moest poepen, maar ook toen leverde het geen gevulde toiletpot op. De volgende dag dan maar weer een nieuwe poging wagen. Maar ook toen kwam niet het zo gewenste resultaat.
Tien minuten later was dat resultaat er wel. In zijn droge luier! Meneer had er niets eens last van, lag op zijn gemak nog in ons bed televisie te kijken. Maar ik was nog niet helemaal ontmoedigd. Toen we echter Gijs naar school gingen brengen en ik ineens in de auto een stinkende poeplucht rook, wist ik dat het toeval was geweest die twee ochtenden. Voorlopig hier dus nog geen klokzindelijk kind. Misschien dat we maar eerst met het klok lezen moeten gaan beginnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten