Daan

vrijdag 9 maart 2012

Herinneringen

Tijdens mijn vlaag van opruimwoede kwam ik vanmorgen foto's tegen. Foto's van toen we elkaar net kenden, foto's van een uitstapje met een vriendengroep die we nu zelden nog zien of spreken, trouwfoto's, foto's van mezelf met een piepkleine Gijs, voor de eerste keer mama. Allemaal foto's van heel lang geleden, tenminste zo lijkt het. 'Wat was ik toen nog een stuk dunner' is het eerste wat er door mijn hoofd schiet. Tja, er kan veel veranderen in tien jaar tijd, sust mijn innerlijke zelf. En of dat er veel kan veranderen in tien jaar tijd. Ik kijk nog eens met een glimlach naar alle foto's en haal dierbare herinneringen in mezelf op. Wat waren we toen nog jong en onbezorgd. Misschien wel een tikkeltje naïef. We dachten dat we de hele wereld al hadden gezien, ervaringen voor het leven hadden op gedaan, maar eigenlijk kwamen we pas net kijken.

We wisten nog niks van alles wat de komende tien jaren zou gaan gebeuren. Hoeveel ons leven zou veranderen, welke keuzes we moesten maken, wat voor zorgen we zouden hebben. Ik vraag het mezelf weleens af, zouden we, als we toen wisten wat we nu weten, anders hebben geleefd? Zouden we bewuster hebben geleefd en andere keuzes hebben gemaakt? Zouden we dezelfde personen zijn geworden als wie we nu zijn of zouden we misschien een heel ander leven hebben geleefd.

Vroeger wilde ik maar wat graag weten wat de toekomst me zou brengen. Vaak waren dat dingen die toen, naar mijn mening, van levensbelang waren. Wat voor werk zou ik gaan doen? Welke reizen zou ik gaan maken? Waar zou ik wonen? Zou ik gaan trouwen en hoe zou mijn bruiloft eruit zien? Hoeveel kinderen zou ik krijgen? En ook niet erg onbelangrijk, zou ik misschien wel heel rijk zijn? Uiteindelijk is het goed dat ik niet heb geweten wat de toekomst ons zou brengen, we hebben levenslessen geleerd, die belangrijk voor ons waren. Die ons hebben gemaakt tot de personen wie we nu zijn. Levenslessen die soms een harde leerschool zijn geweest, maar die ons uiteindelijk ook weer verder hebben gebracht. We hebben ervaringen opgedaan, die we anders wellicht hadden moeten missen.

Nog steeds zou het soms fijn zijn te weten wat de toekomst ons brengt. Met name rondom de zorgen voor Daan. Hoe verloopt zijn ontwikkeling? Wat kunnen we nog verwachten en hoe kunnen we ons daar het beste op voorbereiden? Hoe zullen onze andere kinderen omgaan met Daan? En zijn omgeving? Gaat Daan ooit naar school? Wat zal hij daar leren en hoe gaat hij dit gebruiken? Wat kunnen we nog verwachten van alle regeltjes, veranderingen, zinloze besluiten van de regering? Welke zorg kan onze zoon straks nog krijgen? Is er nog wel zorg voor hem of zullen we straks alles zelf moeten doen? Maar eigenlijk is het ook maar goed om niet te weten wat er ons nog staat te wachten. We zouden onszelf misschien tekort doen en niet de personen worden die we over tien jaar hopen te zijn...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten