Daan

zaterdag 5 mei 2012

Puur op het gevoel

Toen Daan nog een klein Daantje was, merkte ik tijdens het wassen wat vreemds aan hem. Ik waste hem met een nat washandje en er kwam geen reactie, maar zo gauw ik hem waste met een washandje met zeep, verkrampte hij en begon oorverdovend te krijsen. Voor veel mensen zou dit geen opvallende gebeurtenis zijn. Ze zouden denken dat de zeep te koud was of misschien zouden ze wel helemaal niks denken. Bij mij begonnen er echter meteen alarmbellen te rinkelen. Misschien ook omdat ik toen een bewoonster op de groep had, die een tactiele afweer had. Of zoals het ook wel met een mooi woord wordt genoemd 'sensorische integratie stoornis'. De zintuigen van deze mensen werken anders dan bij de meeste van ons.

Doordat ik deze ervaring had, zag ik bij Daan ook opvallende dingen. Zo wilde Daan nooit mijn vinger vastpakken. Hij trok zijn handje weg, alsof het iets heel vies was, wat hij vast moest pakken. Ook het ontspannen tegen mij aan liggen, heeft Daan nooit gedaan. Zo min mogelijk lichaamskontakt. Uiteindelijk kwam ik bij een kinderfysiotherapeute en zij gaf het beestje meteen een naam. Gelukkig wist zij ook hoe er mee om te gaan. Pas toen kwam ik er achter dat er heel veel dingen niet prettig waren geweest voor Daan, althans dat dacht ik te zien aan zijn reactie, want het verwoorden kon hij niet. Zo voelde de aai over zijn bolletje voor hem niet zoals ik het bedoelde en was het eten van vast voedsel een ware hel voor hem.

Ik begon met borsteltherapie, zodat Daan kon leren met het gevoel om te gaan. Dit heeft hem wel geholpen, maar op sommige momenten zie ik het toch terug. Het moeilijke is dat Daan niet kan uiten hoe hij iets ervaart en hoe iets voor hem voelt. Ik doe het puur op mijn gevoel. Kijk goed naar hem en houd altijd in mijn achterhoofd dat dingen bij hem anders binnen kunnen komen. De bewoonster van mijn werk kon zich wel verwoorden en wist erg goed uit te leggen dat de douchestralen voor haar helemaal niet ontspannend zijn, maar dat het voelde alsof zij met honderden naalden in haar hoofd werd geprikt. Dit is natuurlijk afschuwelijk. Net zo goed, als dat een klopje op haar schouder, zo pijnlijk voor haar was, dat het leek of ze een blauwe plek had.

Zo bleek ook de oorzaak gevonden voor het slechte eten van Daan. Waarom hij zo'n moeite had met vast voedsel en waarom hij op dit moment zo'n moeite heeft om met de pot mee te eten. Daan kan ons namelijk niet vertellen hoe het voelt als hij een hap rijst moet nemen. Misschien lijkt het voor hem wel op steentjes. En wie eet er nu graag steentjes? Om over de smaak nog maar niet te spreken. Niet alleen het eten is een probleem, ook het nagels knippen, oren schoonmaken, haren kammen en wassen of knippen levert problemen op. En misschien ook wel het geluid. We weten niet hoe harde muziek bij Daan binnen komt, hoe hij dit ervaart. Alleen de aanrakingen en het eten zijn duidelijk voor ons. Omdat Daan op deze momenten heel duidelijk zijn afkeer en ongenoegen uit.

Hoe we hiermee om moeten gaan, weten we niet. Wanneer kunnen we van hem verwachten dat hij iets wel doet, terwijl het misschien helemaal niet prettig of nog erger pijnlijk voelt voor hem. Doen we er goed aan om hem iedere avond een hap van onze warme maaltijd te laten nemen, zodat hij de smaak leert kennen en wellicht met de pot mee zal gaan eten. Ik doe het 'puur op het gevoel. Het is alleen zo jammer dat mijn gevoel en dat van Daan niet op dezelfde golflengte zitten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten