Gevoel of verstand

Soms zijn er van die momenten dat het gevoel en het verstand het maar niet eens kunnen worden met elkaar. Je gevoel zegt je precies het tegenovergestelde van wat je verstand je verteld. Je zal een keuze moeten maken en je zal proberen om die keus voor beide zo gunstig mogelijk uit te laten pakken. Uiteindelijk is een van de twee toch het sterktste en wint het van de ander. Ik ben meer een gevoelsmens en geneigd om vanuit mijn gevoel te redeneren. Helaas gaat dat niet altijd en gelukkig heeft mijn verstandelijke ik dan ook nog wat in te brengen.

Nu echter hebben ze al een tijdje ruzie met elkaar. Ik krijg het maar niet uitgepraat tussen die twee en heb al wel een keuze gemaakt, met mijn verstand, maar mijn gevoel blijft protesteren. Het voelt als een verkeerde beslissing, maar verstandelijk weet ik ook wel dat het beter is als we dit zo doen. Wat is er aan de hand waardoor mijn gevoel en verstand zo tegen elkaar in gaan? Welke moeilijke beslissing hebben Bart en ik moeten nemen? Hoe weten we of het de juiste beslissing is geweest? Natuurlijk is het duidelijk dat het om Daan gaat, maar wat speelt er nu precies?

Wat mankeert Daan precies? Deze vraag is mij al vaak gesteld. Ik kan er geen kort en duidelijk antwoord op geven. Vaak volgt er een opsomming van allerlei dingen, maar echt één antwoord kan ik er niet op geven. Eigenlijk weet ik het zelf ook niet precies. Er is nog nooit een diagnose gesteld. Er is nog nooit iemand geweest die ons op papier heeft gegeven wat Daan nu precies mankeert. Het is allemaal een beetje natte vinger werk. Ik zie en merk vanalles aan Daan, herken veel vanuit mijn werk, maar ik ben ook geen dokter. Bovendien zou het toch ook fijn zijn als het bevestigd zou worden door iemand die ervoor heeft geleerd. We doen nu tenslotte maar gewoon iets, maar als we weten wat er met Daan aan de hand is, weten we ook of we hem wel op de juiste manier begeleiden en benaderen.

Dus zijn we weer opnieuw gestart met diverse onderzoeken en gesprekken. Een aantal hebben we al achter rug, zoals de 24-uur EEG en de MRI-scan. Maar de moeilijkst staat ons nog te wachten. Daan zal namelijk gedurende 3 weken intern worden opgenomen bij de Hans Berger kliniek. Hij zal daar tijdelijk gaan logeren, zijn dagbesteding daar gaan volgen en in de weekenden naar huis komen. Een psycholoog, een logopediste en de groepsleiding zullen hem dan uitvoerig observeren, er zullen nog testen worden afgenomen en hopelijk kan er na dit alles een diagnose worden gesteld. Dat is uiteindelijk hetgeen waar we dit allemaal voor doen.

Ik heb er veel tranen om gelaten, want het voelt zo verkeerd om Daan weg te brengen. Waarom willen we persé een diagnose? Ik zie zo ook wel dat er met Daan iets niet goed is. Zoals ik hierboven al beschreef is het fijn om te weten of we Daan op de juiste manier aanspreken en benaderen. Wellicht wordt er het een en ander duidelijk gezien de toekomst en kunnen we ons daarop gaan voorbereiden, maar jammer genoeg vraagt ook de maatschappij om een officiële verklaring van een medici. Zolang er nog geen diagnose is gesteld, kost ons dat zoveel meer rompslomp. Steeds weer uitleggen, onderbouwen en verklaringen afgeven is erg vermoeiend. Dus hoop ik met heel mijn gevoel, dat het uiteindelijk het verdriet en de dilemma's allemaal waard is.