Hulp

Hoe doen jullie dat toch allemaal? Tja, hoe doen wij het allemaal? Allereerst wil ik natuurlijk zeggen dat we het SAMEN doen. Bart en ik zijn een team, erg goed ingespeeld op elkaar en we denken gelukkig vaak hetzelfde over belangrijke zaken. Denken we niet hetzelfde dan gaan we daarover in gesprek, maar uiteindelijk kunnen we ons er allebei in vinden. We zitten op dezelfde golflengte en dat is erg fijn. Niet alleen betreft de opvoeding van onze kinderen, maar ook in de omgang met andere mensen. Welke dromen we nog najagen en waar we waarde aan hechten. Wat we nog willen bereiken in ons leven en wat we al bereikt hebben.

Nu is het natuurlijk zo dat we ook de nodige hulp krijgen als we er om vragen, maar daar schuilt juist ons probleem. We vragen niet zo vaak om hulp. Wij vinden dat we alles alleen op moeten lossen. Wij hebben tenslotte gekozen voor vier kinderen. Wij hebben gekozen voor een druk gezinsleven en andere hoeven daar geen 'last' van te ondervinden. Doordat we pas om hulp vragen als het echt niet anders gaat, cijferen we onszelf te vaak weg. En dat is soms funest voor hoe we ons voelen. Gelukkig weten we dit van elkaar en praten we erover tot we ons beide weer happy voelen met ons leven.

Soms komt er hulp vanuit onverwachte hoek. Mensen tonen hun oprechte interesse en belangstelling in ons gezin en leven mee met de moeilijke periodes in ons leven. Ze stellen iets voor, waar we nog niet aan hadden gedacht en denken met ons mee. Ze geven ons dat schouderklopje waar we op dat moment even behoefte aan hadden. Ze luisteren naar ons verhaal ook al vinden ze hun eigen verhaal ook belangrijk. Ook dit is namelijk een grote hulp voor ons. Het geeft ons een gevoel van waardering, dat we er toe doen en dat we ook maar mensen zijn. Een huisarts die me mijn verhaal laat doen en meteen serieus neemt, een oom en tante die vragen of de kindjes ook al een dag eerder mogen komen, want het is zo gezellig als ze blijven logeren. Een vriendin, alleen voor haar zorgintensieve kind zorgt, naar onze verhalen luistert en ons vertelt dat ze zoveel bewondering heeft voor ons en voor ons gezin. Een vriendin die me iedere keer complimenten geeft over mijn blogs en zo laat weten dat ze ze gelezen heeft. Lieve vrienden die Daan accepteren zoals hij is en waardoor wij ons ook kunnen ontspannen tijdens een weekendje weg met al onze kinderen.

Misschien laten we het niet altijd even duidelijk merken, maar we vinden het reuzefijn dat deze mensen in ons leven zijn en hopelijk ook nog lang willen blijven. Het doet ons goed en we voelen ons daardoor gesterkt, zodat we als we het even niet meer zien zitten, hieraan terug denken en er weer voor gaan. Het is fijn om zulke mensen in ons leven te hebben. Deze mensen weten dat ondanks dat we niet om hulp vragen, het soms fijn is als er toch hulp wordt geboden. In welke vorm dan ook...