Tja....

Gisteren hebben we Daan weggebracht. Daan wordt gedurende drie weken opgenomen in de Hans Bergerkliniek. Hij zal daar zowel overdag als 's nachts blijven, alleen in de weekenden komt hij naar huis. Een erg zware beslissing die we hebben genomen, maar wel een belangrijk besluit om meer te weten te komen over Daan. Daan zal uitgebreid geobserveerd worden en er zullen nog verschillende testen met hem worden gedaan. Alles wordt geëvalueerd door een kinderneuroloog, psycholoog, logepediste en groepsleiding waarna er een gesprek met ons volgt. Er wordt gekeken naar zijn slaapgedrag, eetgedrag, eventuele autistische kenmerken en zijn ontwikkeling en zijn gedrag in het algemeen. Hopelijk krijgen we nu een zo duidelijk mogelijk beeld van Daan en krijgen we handvaten aangereikt hoe om te gaan met Daan om er voor hem en, zeker niet onbelangrijk, ook voor ons, een zo'n prettig mogelijk leven van te maken.

Ondanks dat het erg zwaar viel om Daan weg te brengen en we hem heel erg missen, heerst hier op dit moment ook een rust in huize Jansen. Onze andere kinderen zijn rustiger, krijgen even de aandacht waar ze vaak zo hard om moeten gillen. Tijdens het avondeten viel het me op. We zaten aan tafel zoals ik altijd voor ogen had. Iedereen kon zijn zegje doen, liet elkaar uitpraten. We hoefden niet steeds te mopperen om de rust te bewaren. Er werden grapjes gemaakt, gelachen, zonder dat er meteen iemand erg druk doorheen gilde. Er heerste een rustige aangename sfeer. Pas toen viel het me op hoe de sfeer vaak wordt bepaald door Daan. Wat een druk er op ons gezin ligt met de zorg voor Daan. En niet alleen op Bart en mij, maar vooral op Gijs, Juul en Pleun. Ik zag 3 hele andere kinderen. Ik werd weer met mijn neus op de feiten gedrukt. We zijn GEEN normaal gezin, hoe hard ik ook mijn best doe om zo normaal mogelijk te zijn. Maar gisterenavond waren we wel heel even een normaal gezin.

Natuurlijk mis ik Daan. Ik merk het aan de rust die er nu is. Overdag gaat het nog wel, anders zou hij op het Zonnelicht zijn geweest, maar met name de middag na schooltijd, tijdens het avondritueel en met het opstaan is het leeg in huis ondanks dat er nog drie andere kinderen rondlopen. Ondanks het gemis, merk ik dat het voor even ook wel goed is zo. Ik ben wat ontspannender, geef de andere kinderen oprechte aandacht zonder met een half oor of oog bij te houden wat Daan aan het doen is. Ik voel de vermoeidheid die ik anders onderdruk om maar door te blijven gaan. Ik ben gisterenavond als een blok in slaap gevallen op de bank, ben doodmoe doorgegaan naar bed om daar weer als een os te gaan liggen snurken. Nog nooit heb ik zo diep en vast geslapen.

Het gaat in deze komende periode niet alleen om het loslaten van Daan, ook het nadenken over hoe nu verder, speelt een belangrijke rol. Gijs, Juul en Pleun verdienen geen tweede plaats in ons gezin. Iedereen is gelijk voor ons. Niet alles draait alleen om Daan. Hoezeer we hier ook voor waken, toch merk ik nu dat dat wel gebeurd. En dat verdienen ze niet! Dus zullen we verder moeten gaan kijken wat de mogelijkheden zijn voor Daan. Welke opvang- en logeermogelijkheden er zijn voor hem. Wat er het beste bij hem past en waar wij ons prettig bij voelen. Het gaat niet om het niet aan kunnen van de zorg, maar om het op tijd opladen van mijn batterij, zodat ik nog beter voor Daan kan zorgen. Om Gijs, Juul en Pleun datgene te geven waar ze zo hard om roepen. Aandacht!! Er helemaal voor ze zijn. En om me zo op zijn tijd even weer te laten zijn, wie ik zo graag zou willen zijn. Een gewone mama en bovenal gewoon Claudia!