Potjes Olvarit

Inmiddels zijn we alweer een maand verder. Een hele maand!! En ik maar denken dat het pas drie weken was...dat we zijn gestopt met de olvaritpotjes. Ik had jullie nu een super positief verhaal willen vertellen, dat Daan het super goed doet, dat we zonder problemen zijn overgestapt op het 'normale' eten, maar niks is minder waar. Daan doet het namelijk helemaal niet goed, hij weigert al die weken dus al zijn warme eten en de gezellige eetsituatie is dan ook ver te zoeken.

We begonnen positief en vol goede moed. Eens zou hij toch een keer met ons mee moeten gaan eten. We schepten gewoon op voor hem, niet teveel, want we wisten wel dat we met een paar happen al heel blij moesten zijn. Maar Daan nam geen hap. Niet als hij zelf mocht eten, niet als het eten gepureerd was, niet als wij hem een hapje voerden, niet als hij daarvoor een stukje vlees kreeg. Gewoon geen hap!! In het begin was de moitvatie vanuit ons erg hoog, honger zou hij wel niet hebben, want de rest van de dag at hij wel vanalles. Bovendien zou hij na een paar dagen niet eten, vanzelf reuzehonger krijgen en zijn strijd als verloren beschouwen.

Daaruit blijkt maar weer dat ook wij Daan niet echt kennen, want inmiddels duurt deze strijd dus al ruim een maand. En bij ons is de motivatie ver te zoeken. We voelen ons steeds machtelozer, weten niet hoelang we dit nog aan kunnen zien en vol kunnen houden. Gisterenavond heeft Bart hem onder dwang gevoerd. Er zijn heel veel tranen gevloeid, het nodige kokhals -en braakwerk hebben we gezien en uiteindelijk heeft Daan zo vier hapjes op. Maar of we er blij mee waren?

Het voelt op dit moment zo ontzettend slecht. Wat zal Daan wel niet denken en vinden van ons? Je ouders die je juist een veilige basis moeten bieden in plaats van ouders die je dwingen te eten. Hoeveel honger heeft hij? Of heeft hij helemaal geen honger? Krijgt hij wel alles binnen wat hij nodig heeft? Vitaminentabletten zijn helaas geen oplossing....die eet hij namelijk ook niet. Ervaart hij het eten nog wel als gezellig of als een straf? Hoelang houdt hij dit nog vol? En nog belangrijker, hoelang houden wij dit nog vol?

Ik krijg steeds meer de neiging om weer potjes olvarit aan te schaffen, maar weet dat dan het einde helemaal zoek is. Eens zal hij toch van de potjes af moeten en bij een volgende poging, weet hij vast en zeker dat als hij maar lang genoeg weigert er vanzelf potjes terug op tafel komen. Dus dit is niet de oplossing, maar wat dan wel? Waar kunnen wij terecht met zijn eetprobleem? Wie kan ons vertellen hoe we hiermee om moeten gaan? Het voelt zwaar en niet goed om dit door te zetten, ik heb er erg veel moeite mee, ik hoop Daan ook. En ik hoop dat hij eerder zwicht dan dat ik zal doen.