Vandaag is het Daan zijn verjaardag. Zes jaar wordt hij alweer. En net zoals bij onze andere kindjes, heeft deze dag toch altijd een speciaal plekje in mijn hart. Ik denk even terug aan het moment van de geboorte, wat was ik opgelucht en blij er vanaf te zijn. Mijn goede voornemen om intens te genieten en alle herinneringen supergoed op te slaan, is helaas niet uitgekomen. Alle herinneringen zijn er nog en ze zijn ook volop aanwezig, maar toch zijn ze ook vervaagd. Ze zijn niet meer zo intens als in het begin en dat is toch wel jammer. Natuurlijk weet ik nog dat Daan een klein hoopje mens was en dat hij zo vreselijk begon te krijsen als hij werd gewassen, maar het gevoel wat er bij hoort, is er niet meer. Het is alleen nog een herinnering. Een mooie herinnering, maar dat speciale gevoel, kun je niet vasthouden.
Maar ons mannetje is alweer zes jaar een erg belangrijk deel van ons gezin. Op zijn eigen speciale manier draagt hij zijn steentje bij en zorgt hij voor zorgen, maar bovenal voor mooie momenten. Zes jaar vechten we alweer voor medeleven en steun. Voor erkenning en begrip. Voor duidelijkheid, een diagnose. Want wat is er nu precies met Daan aan de hand?
Vele ups en downs hebben we gekend, maar eigenlijk kan ik alleen maar zeggen dat we er sterker, mondiger en wijzer uit zijn gekomen. Er zal nog vast veel te leren zijn, we zullen ongetwijfeld nog veel tegenslagen tegenkomen. Vrienden zullen in ons leven blijven en meeleven met ons gezin, maar er zullen ook mensen zijn wiens interesse niet oprecht is en waarvan we afstand nemen.
We zullen vechten voor ons gezin, om ondanks alle zorgen en het verdriet, alle mooie momenten te blijven zien. Om onze kinderen mee te geven dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat de wereld van Daan mooi en bijzonder is en niet vreemd of raar. We willen ze leren om het leven te bekijken door de ogen van hun bijzondere broer, want dat geeft juist de extra kleur aan ons gezin. Maar bovenal zullen wij vechten voor onze zoon, hij verdiend het allermooiste en beste plekje in deze keiharde samenleving. Dus wie vecht er met ons mee?
Want dat is toch wat we allemaal willen? Een fijn en gelukkig leven met mensen om ons heen van wie we houden, op wie we kunnen rekenen als het even niet meer gaat. We willen in deze wereld een plekje voor onszelf, waar we mogen zijn wie we zijn, bijzonder en gewoon op onze eigen manier. Dus kom maar op met alle jaren die nog gaan komen, samen zijn we sterk, samen gaan we ervoor! Samen maken we ons gezin niet alleen bijzonder, maar ook speciaal. Wij komen er wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten