Wiebeltand

Volgende week wordt onze lieve Daan alweer zes jaar. En natuurlijk weten we dit allemaal wel, zijn de voorbereidingen voor zijn feestje in volle gang, het blijft toch een periode waarin ik wat meer nadenk over allerlei zaken. Ik denk terug aan de afgelopen zes jaar, wat is er veel gebeurd. Daan maakt op dit moment geen sprongetjes, maar sprongen vooruit. We hebben het idee dat hij erg goed in zij vel zit, hij is weinig tot niet ziek, vrolijk en druk aanwezig en overal voor in. Alles gaat hem goed, hij wil overal bij zijn, meedoen, zolang de rest van ons gezin dit ook maar doet. Zo gaat hij mee naar (drukke) feestjes, we maken lange autoritten en gaan ver weg op vakantie, een weekendje weg met heel veel vrienden en kinderen in een vreemd huis. Alles gaat hem super af. Wie had dat zoveel jaar geleden kunnen bedenken? Ik in ieder geval niet.

Aan de andere kant denk ik ook veel aan de jaren die nog gaan komen. Vooral omdat niemand me kan vertellen hoe deze jaren eruit zullen zien, kan ik daar soms erg over piekeren. Ik schuif het van me af door te denken 'Daan is nog zo jong, er kan nog vanalles veranderen.' Ik betrap me erop dat ik ook vaak nog in de 'Daan is nog klein' gedachte hang, hij wordt dan wel zes jaar, maar laat dat qua ontwikkeling niet merken en zien. Zijn ontwikkeling zal nog steeds rond de twee jaar, tweeën een half jaar zitten, dus zo zie ik Daan dan ook.

En ineens was daar het moment van zijn eerste losse, wiebeltand. Dat was even slikken, want zijn ontwikkeling verloopt dan wel erg langzaam en zal uiteindelijk stoppen, lichamelijk groeit en ontwikkelt hij zich wel zoals een zes-jarige dat doet. Het was dan ook een dubbel gevoel om uiteindelijk van Bart te horen dat zijn tand er echt uit is, helaas niet meer gevonden en waarschijnlijk gewoon doorgeslikt. Ik voelde me trots, was blij dat Daan nu ook bij de 'grote' jongens hoort, dat dat wel allemaal verloopt zoals het moet verlopen, maar ik ondanks die positieve gevoelens had ik het er ook moeilijk mee. Het is toch een bevestiging dat Daan zijn lijf groeit en wat zal ons dat gaan brengen? Egoïstische ik, zou hem zo graag houden zoals hij nu is, ondanks dat we nu ook niet altijd blij zijn met zijn nukken en streken, lijkt me dit zoveel makkelijker dan straks een puberende Daan. Loslaten, heet dat en soms gaat dat wat makkelijker en soms kost het wat meer tijd en moeite. Gelukkig zitten zijn andere tanden allemaal nog vast..