Daan

woensdag 29 oktober 2014

Kapper of arts?

Een ongeluk zit in een klein hoekje zegt men weleens, maar als je motorisch niet zo vaardig bent en niet beschikt over de nodige reflexen dan kan zo'n ongelukje toch zomaar wat erger uitpakken. Natuurlijk valt ieder kind weleens. Het zou niet goed zijn als je kind nog nooit een geschaafde knie of een tand door z'n lip heeft gehad. Natuurlijk kan het altijd erger. Ik noem maar even ziekenhuisopname, hechtingen, botbreuken, gips en nog veel meer dingen die je niet in combinatie met je kind moet bedenken. Maar goed, ondanks dat het nog erger kan, zijn we nog wel even rot geschrokken en heeft ons mannetje toch een behoorlijke smakkerd gemaakt.

Ik was op mijn werk en was een bewoonster aan het douchen toen mijn collega binnenliep. Nog voor ik de telefoon aan had gepakt, hoorde ik het enorm gekrijs van Daan al. 'Ik ben ziek' huilde hij, 'moet naar dokter'.  Ik probeerde hem te kalmeren, maar dat lukte niet. Bart legde vlug de situatie uit. Daan was tijdens het wandelen met de honden, gevallen met de step. Het stuurtje sloeg om, Daan hield het stuurtje vast en viel met een rotvaart op het asfalt. Hij heeft niet het reflex gehad om zich met zijn handen op te vangen, dus was hij vol op zijn gezicht gevallen. 

Daar stond mijn man dan. Vier kinderen inclusief attributen en twee honden midden in het park. Daan zat vol met bloed. Maar wat achteraf een bloedneus, afgeschaafd en wel en drie losstaande tanden door zijn lip was, zag er op dat moment erg akelig uit. Het bloed liep langs zijn mond naar beneden. De andere drie zijn opgevangen door de buren en Bart is met spoed met Daan naar de EHBO geraced. Onderweg belde hij mij en zo kwam het dus dat ik tijdens mijn werk ineens een totaal overstuur zijnde Daan aan de telefoon kreeg. 

Gelukkig mocht ik van mijn collega vlug naar het ziekenhuis toe. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar bereidde me voor op het ergste. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, was de paniekaanval enigszins weg en kroop een verdrietig mannetje op mijn schoot. We moesten nog even wachten op de arts. Of in dit geval de co-assistent. We werden geroepen en mochten in de behandelkamer plaats nemen. Daar moesten we weer wachten tot de arts eindelijk kwam. Daan kreeg weer wat praatjes. En begon vragen te stellen. Wat is dat? Wanneer gaan we op vakantie? Nu? Wanneer is Sinterklaas? Waar is mijn pop en tijger? Kortom de normale vragen die we van hem gewend zijn.

De co-assistent kwam binnen. Een jong gastje nog die dacht wel even met Daan een gesprekje aan te knopen. Precies zoals hij het waarschijnlijk in zijn opleiding heeft geleerd, gaf hij eerst Daan en daarna ons een hand. Hij stelde zich voor en begon een gesprek met Daan. Daarbij negeerde hij ons, want hij zag natuurlijk alleen een kind van bijna negen jaar die heus wel zelf kon vertellen wat er was gebeurd. Ik weet niet of dit een zesde zintuig is van ons, maar misschien dat de meeste mensen qua uiterlijk niet meteen iets zien aan Daan. Op het moment dat hij zijn mond open doet, is toch echt wel duidelijk dat je hier niet met een 'normaal' kind van negen jaar van doen hebt.

Op onze reactie dat Daan een verstandelijke beperking had, knikte de co-assistent even bevestigend en paste zijn stemgeluid aan. Waar doet het pijn, vroeg hij aan Daan. Ik hield mijn adem in. Daan antwoordde dat zijn neus pijn deed en wees daarbij eerst richting zijn buik en toen uiteindelijk toch naar zijn neus. De arts dacht blijkbaar dat het wel meeviel met de verstandelijke beperking, want de volgende vraag was. Kwam er ook bloed uit je neus? Daan keek naar ons en humde uiteindelijk iets, wat de arts als een instemming oppakte. De volgende vraag was nog iets moeilijker. Uit welke neusgat kwam het bloed? 

Daan keek hem niet begrijpend aan. Toen keek hij naar ons en begon tenslotte over de vakantie. Toen was ik er klaar mee. Natuurlijk is het kind in dit geval de patiënt. Maar dit kind kan zelf moeilijk verwoorden wat er is gebeurd. En wat hij vertelt, is eigenlijk niet eens altijd waar. Dus nu kun je het volgens de studieboeken doen of je laat de ouders het verhaal vertellen. Uiteindelijk deed de arts dit ook en liet hij het gesprek met Daan verder voor wat het was. Dat deed hij echter pas, nadat ik hem fijntjes had uitgelegd dat Daan er heilig van overtuigd was dat we bij de kapper zaten en dat de kappermeneer snot uit zijn neus zou gaan halen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten