Een paar dagen geleden ben ik weer begonnen met werken. Anderhalf jaar geleden heb ik besloten om mijn ouderschapsverlof van onze kinderen op te nemen. Ik heb maar een klein contract, waardoor ik anderhalf jaar niet hoefde te werken als ik alles in een keer op zou nemen. Voor ons gezin kwam dat voorstel van mijn leidinggevende precies op het goede moment, want er moest hier thuis het nodige georganiseerd worden. Juul en Gijs hadden nog diverse therapieën, we hadden nog geen diagnose van Juul. Bart was nog aan het afstuderen en langzaamaan liep ik vast. De anderhalf jaar thuis zijn echt fijn geweest om zaken op orde te stellen. Om alles weer in het gareel te krijgen. Om gesprekken te plannen en me te verdiepen in onder andere de diagnose voor Juul met daaruit voortvloeiend de aanvraag voor een PGB.
Anderhalf jaar zijn voorbij gevlogen. Ineens was daar oktober 2014. Samen met Bart heb ik er uitgebreid over gesproken. Zou ik weer terug gaan? Was het niet beter om volledig te stoppen? Maar mijn verlof was onbetaald. En we konden het net redden, maar wat extra inkomen was toch ook niet verkeerd. Bovendien wilde ik zelf toch ook wel graag even iets anders dan alleen maar thuis voor het huishouden en de kinderen zorgen.
Ik wilde er even tussenuit zijn. Ik wilde ook weer iets te vertellen hebben. Natuurlijk kon ik hem wel vertellen dat de bloemkool deze week in de reclame was bij de supermarkt. Dat Willem twee keer had gepoept tijdens het uitlaten en dat de kinderen af wilden spreken. Maar ik wilde iets meer diepgang in mijn gesprekken. Even werken met collega's, samen zorgen voor de bewoners van de groep. Mezelf even Claudia voelen in plaats van mama, vrouw van, verzorgster, kokkin etc. Natuurlijk werd dat hier thuis wel gewaardeerd, maar ik wilde ook nog even voelen wie ik ook alweer was.
En ik wilde geen leven waarin alles draaide om het poetsen van ons huis. Het verzorgen van de dieren en het grootbrengen van onze kinderen. Ik wilde geen leven waarin facebook zo'n beetje je enige contact met de rest van de wereld is. Een leven waarin het alleen maar draait om sport, het weer of weet ik veel wat voor andere onzinnigheden. Ik wilde ook weer eens iets kunnen vertellen. Een beetje meepraten met de rest. En niet uit verveling allerlei statussen posten, hopende op een reactie van de een of de ander.
Nu is het erg druk hier in ons gezin en er zijn weinig momenten waarop ik serieus kan zeggen dat ik me verveel, maar dan toch is het fijn om er even uit te zijn. Ons gezin de boel de boel te laten en mezelf even in een andere omgeving te bevinden. Ondanks dat het werk ook veel raakvlakken heeft met ons gezin, voor degene die niet weten waar ik werk, ik werk op een woongroep voor verstandelijk beperkte mensen. Ondanks dat geeft het me ook veel voldoening en heb ik het gevoel dat ik op mijn manier een steentje bijdraag in de maatschappij. Er zullen vast dagen komen waarop ik me af zal vragen hoe ik het toch allemaal moet combineren, maar dan nog is het fijn om toch iets voor jezelf te hebben. En ik zal niet zo snel opgeven, maar die anderhalf jaar thuis zijn toch erg fijn geweest en kwamen precies op het goede moment.
Dus vorige week was het na anderhalf jaar zover. Natuurlijk was het even slikken. Loslaten moet je ook leren, toch? Maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Ik was even Claudia, ik kon zeggen 'ik heb gewerkt' en nu heb ik een paar dagen vrij.Volgende week mag ik weer werken en ik heb er nu al zin in. Blij dat ik een leuke baan heb met lieve collega's, want hoeveel mensen kunnen dat tegenwoordig nu nog zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten