Daan

donderdag 19 juni 2014

Tandenfee

Ook de derde fiets kan bij Juul gestald worden. Tandje nummer 3 is er vandaag, na eindeloos gewiebel, eindelijk uit gegaan. Zelfs toen de tand nog muurvast in haar mond zat, voelde ze toch al dat de tand er bijna uit zou gaan. Uiteindelijk had ze gelijk. Na zo'n twee maanden ging de tand er vandaag toch echt uit. Regelmatig, lees drie in vijf minuten, mocht ik zelf ervaren hoe los de tand nu echt wel niet zat. Vanmorgen kwam ze met een scheef tandje naar me toe gelopen. Het ding hing nog met een draadje vast, zeg maar. Zal ik hem er voor je uit halen? Maar nee, mevrouw rende hard weg. Dat zou ze zelf wel doen, dat hoefde nog niet. We hebben zelfs het voorstel gedaan om een touwtje aan haar tand vast te maken en de andere kant aan de deur. Hetgeen waar we vroeger zelf ook het bangst voor waren, zeiden we nu tegen ons eigen kind.

Gelukkig kwam ze vandaag dan eindelijk met het goede nieuws. Vol trots opende ze haar hand, waarin een piepklein melktandje lag. Voor ze weg kon rennen, met dat ieniemienie tandje, besloot ik het vast te plakken op een papiertje. Tandje nummer 1 zijn we namelijk op deze manier kwijt geraakt. 'Hij viel zomaar uit mijn hand' was toen het snotterende commentaar. Ik ben de hele woonkamer op mijn knieën doorgekropen. Ieder kruimeltje plat duwend. Daan had namelijk net een rijstwafel al lopend door het huis op gegeten. En Juul wist zeker dat ze hem bij de bank had laten vallen. Oh nee, het was toch bij de tafel. Of was het in de keuken? Dus tandje 3 werd stevig vastgeplakt op een briefje. Dan kon het vanavond onder het kussen voor de tandenfee. 

Ook alweer zoiets. De tandenfee. Tandje 2 lag ook keurig onder het kussen. Eurootje er voor terug gelegd. Tandje vergeten op te ruimen. Dus de volgende morgen in de badkamer zag dochterlief tandje 2 liggen. Verdriet, want de tandenfee had hem niet meegenomen. Sjips!! Stom!! Dochterlief uitgelegd dat de tandenfee een verzinsel is. Dat papa en mama dat doen. Hoe moet ik anders dat potje met tandjes uit hun herinneringen-bewaardoos verklaren. Dochterlief leek het verhaal te snappen. Tot Peppa Pig ineens bezoek kreeg van de tandenfee. Zie je wel, ze bestond wel!! Ze had de tandenfee tenslotte zelf gezien bij Peppa Pig (een tekenfilm, voor degene onder ons, zonder kleine kinderen). Dus nu ligt tandje nummer 3 onder het kussen. En ik moet niet vergeten dat ding eronder uit te halen en belangrijker nog, op te ruimen!

Ook Daan wisselt zijn tanden. Ondanks dat hij niet wiebelt en friemelt, wisselt hij keurig zijn melktanden voor grote mensentanden. Als een tand hem irriteert, dan draait hij hem er zo uit. Dat hebben we al eens met hem meegemaakt. Tijdens het avondeten notabene. Ik kan je vertellen dat het toen ineens stil was aan tafel. Iedereen keek ademloos naar het straaltje bloed dat uit Daan zijn mond sijpelde. Daan was zich van geen kwaad bewust en gaf de tand aan papa. 'Hier mij tand' zei hij en at vervolgens zijn toetje verder op. Verbaasd keken we elkaar aan. Maar nu hadden we tenminste een tand van hem. De andere die hij gewisseld heeft, heeft hij gewoon mee door geslikt. Zo zie je de tand bijna los in zijn mond bungelen, zo knipper je met je ogen en weg is de tand.

Een tijdje terug, de tand van Juul zat al erg los, zaten al onze kinderen voor de televisie. Ze aten een boterham uit het vuistje. De kinderen hadden hun bordjes naar de keuken gebracht en Bart ruimde de vaatwasser in. Plotseling riep hij verbaasd naar Juul. Juul, kom eens. Kijk eens wat ik hier vind. Juul kwam naar de keuken. Op het ontbijtbordje lag een tand. Die is niet van mij, riep ze enigszins gepikeerd, kijk maar en ze deed haar mond ver open. Inderdaad de wiebeltand zat er nog steeds. Van wie is die tand dan, vroeg Bart nog steeds verbaasd. Je vind tenslotte niet enkele dag een tand op een ontbijtbordje. Niemand antwoordde. Ik denk dat hij van Daan is, zei ik uiteindelijk. Die andere drie hadden al lang en breed geroepen dat hun tand eruit was. En mochten ze dat niet gemerkt hebben, dan hadden ze wel geschreeuwd dat ze bloed hadden. De enige die niks daarover zegt, is Daan. Dus we inspecteerden Daan zijn mond. En jawel hoor, er zat een bloedend gat. Het mysterie van de tand was opgelost. 

Daan had waarschijnlijk zijn broodje gegeten, een hard stukje in dat broodje gevoeld. Harde stukje uit zijn mond gehaald en daarna gewoon zijn broodje verder opgegeten. En waar laat je iets wat je niet lekker vind? Juist. Dat spuug je uit en leg je op je bord. Tweede tand van Daan kan in zijn tandendoosje. Oh nee, de tandenfee is degene die die dingen opruimt. Ik zal zo mijn vleugeltjes maar eens aan gaan doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten