Praatjes

Daan zijn taalkennis en spraak gaan met sprongen vooruit. Hij kan zich steeds beter uiten, hij kan vragen om hulp of uitleg. Hij kan vertellen wat hij op school heeft gedaan. Ook al is het verhaal iedere dag hetzelfde of zijn er dingen compleet bij verzonnen, hij heeft ook iets te vertellen tijdens het avondeten. Aangezien het iedere avond hetzelfde riedeltje is, ik heb geswomd, meneer Jan natgespettert, gegym, buitenspeelt, rekenuh,koek ge eet, gedronken en buitenspeelt, kunnen we er ook handig op in springen. We krijgen iedere dag een keurig dagverslag van de leerkracht, dus zo weten we wat hij allemaal echt heeft gedaan. 

Als je namelijk een kind hebt wat zo'n beetje iedere dag tegen zijn leerkracht verteld dat de poes hem heeft gekrabd, dat Peumpje (zijn zusje) hem iedere dag heel hard slaat, dat papa niet luistert en mama ook niet, dan is het toch handig dat deze mensen weten dat Daan een hele goede duim heeft om verhalen uit te zuigen. Zo heeft hij jaren geleden eens, vol overtuiging, verteld tegen de taxichauffeur dat hij met de hijskraan op vakantie ging. Of dat zijn tand zo'n pijn doet, maar vraag je waar het dan zo'n pijn doet, dan wijst hij zijn neus aan.

Ook zijn woordenschat gaat enorm vooruit. Heerlijk is het om hem zo te horen praten. Dat hij het soms nog wat lastig vindt om de juiste woorden bij de juiste handelingen te gebruiken merken we ook. Zo ben ik een keer mijn haar aan het föhnen. Daan komt de badkamer in. Voorheen was hij bang voor de föhn, maar nu vindt hij het erg interessant. Hij kijkt me aandachtig aan en vraagt dan 'mag ik ook stofzuigen?' Hilarisch, want nu stofzuig ik voortaan mijn haar en föhn ik de woonkamer.

Aangezien Daan ook graag hetzelfde wil als papa, is hij er dan ook als de kippen bij, als er met aftershave gespoten wordt. Hij wil ook een 'ruukje'. Grinnikend en giechelend komt hij dan naar mij. Ondertussen vraagt hij aan papa even toestemming om aan mama te ruiken. Als hij dan voor mij staat, doet hij zijn hoofd naar achteren en vraagt hij 'mag ik even ruiken?' Dus ik snuffel in zijn nek en complimenteer hem met zijn lekkere 'ruukje'. Trots loopt hij weg. 

Het is een lekkere kletskous, dat manneke van ons. We lachen om zijn uitspraken. We leren en creëren nieuwe woorden, want ons hele gezin weet inmiddels dat Daan een frikandel bedoeld als hij kroket zegt. Dat samen ruziën een potje stoeien is. Zijn sandalen noemt hij slofjes en zijn sloffen zijn pantcrockkels. Alle poezen noemt hij steevast Doerak, naar onze kat die zo'n twee jaar geleden is overleden. Hi heeftj maar een 'klein seetje' gelaten als hij enorm in zijn inco heeft gepoept en papa's scheten, noemt hij boertjes.

En wat waren we trots toen hij uit zichzelf vertelde dat hij 'Taan Jansuh' heette. Hij wist zelfs met een beetje hulp de straatnaam, ons huisnummer en de woonplaats te vertellen. Zo ontzettend knap, van die Daan van ons. Dat hij wel zin moet hebben om mee te werken, blijkt maar weer als je hem nogmaals vraagt naar het adres. Dan kijkt hij je lachend aan en noemt maar gewoon een nummer wat in hem opkomt. En je moet natuurlijk een beetje helpen met de beginklank van de straat, maar een kniesoor die daar oplet, toch? 

Dat het soms ook lastig kan zijn, daar kwam ik vanochtend achter. Ik bracht hem zelf naar school en in de gang sjeesde een kind in zijn elektrische rolstoel voorbij. Haast, zei Daan en dat was ook het enige wat hij zei, maar hij wees daarbij wel een beetje voor zich uit. In de richting van de jongen in de rolstoel, dacht ik. Ja, zei ik, die had een beetje haast. Nee, zei Daan, haast en eieren en hij wees opnieuw. Nu zag ik de prent van de paashaas die hij bedoelde. Ja, dat was inderdaad een haas(t). 

Zolang je Daan maar een beetje kent, dan kun je hem best aardig volgen in zijn verhaal. En snap je hem niet, dan zal hij het net zolang blijven herhalen tot het duidelijk is wat je bedoeld. Het is dan aan jou, om door te vragen en op een andere manier te denken of te kijken naar bepaalde dingen. Uiteindelijk kom je er dan samen met Daan wel uit. Aan Daan zal het niet liggen.