Jaren geleden, toen Gijs nog in de kleuterklas zat, ging een van zijn beste vriendjes verhuizen naar het buitenland. Gijs was intens verdrietig, want hij zou hem nooit meer zien. We probeerden hem uit te leggen dat hij nog kon bellen of kon schrijven en heel misschien zat er ook nog wel een bezoekje in. Toch bleef Gijs verdrietig, want dat was toch anders. We zijn inderdaad nog een keer op bezoek geweest en het betreffende vriendje is ook nog bij ons op visite geweest. Uiteindelijk verwaterde het contact en het leven ging verder. Gijs maakte nieuwe vriendjes, maar heeft nog steeds een klein, hecht vriendengroepje. Hij is enorm trouw aan deze vriendschappen, wat een hele mooie eigenschap is natuurlijk, maar waarvan wij door onze ervaringen inmiddels wel weten dat het niet altijd zo blijft gaan in het leven.
Regelmatig proberen we dit dan ook tot een gesprek te brengen. Vrienden komen en vrienden gaan gedurende je leven. Dat er maar een enkele vriend of vriendin de rest van je leven bij je blijft. Dat het heel bijzonder is om een vriend of vriendin te hebben die je al vanaf je kleutertijd kent of misschien zelfs wel vanaf de tijd dat je samen in de box lag. Zoiets komt niet vaak voor Op vriendschappen moet je zuinig zijn, maar op dit soort vriendschappen moet je extra zuinig zijn.
Dat vrienden komen en ook weer gaan gedurende bepaalde periodes in je leven, vindt Gijs erg moeilijk te begrijpen. In zijn ogen blijf je altijd vrienden, maar hij vergeet voor het gemak dat je later misschien wel naar een andere school gaat. Of ander werk gaat doen. Dat je kunt gaan verhuizen naar een andere plaats of naar een ander land. Het verschil begint nu al een beetje te komen, doordat er verschillende sporten worden beoefend en daar dus ook weer de nodige vriendschappen uit voortkomen. Voorlopig is hij in ieder geval nog erg trouw aan zijn vaste vriendenclubje, maar ze zien elkaar dan ook dagelijks op school.
Hoe komt het dan, vraagt Gijs, waarom we sommige mensen niet meer zo vaak zien? Vinden ze ons dan niet meer aardig? Kunnen we nog een keer iets leuks gaan doen met ze? Of wanneer komen hun kinderen weer een keer logeren? Waarom spreken ze dan wel af met anderen en niet met ons? Vinden ze dat dan niet meer leuk? Lastige vragen waarop we proberen om zo goed mogelijk antwoord te geven. Maar soms weet je gewoonweg niet waarom een vriendschap op een lager pitje is komen te staan. Of waarom je iemand tijdelijk of helemaal niet meer ziet of spreekt. Soms ligt de oorzaak bij de ander of misschien vindt de ander dat ook wel.
Een duidelijk antwoord kan ik Gijs hierop dan ook niet echt geven. Vooral ook omdat ik het antwoord zelf vaak niet eens weet. Wel weet ik dat mijn beeld van vriendschap vaak een ander beeld is dan dat de vriend of vriendin in kwestie ervan heeft. Vaak genoeg hebben we initiatief genomen om een afspraak te maken, maar even vaak hebben we ook al gemerkt dat er aan ons niet wordt gedacht als er een gezellige afspraak wordt gemaakt. Ook belangstelling hebben we getoond, medeleven en interesse. Maar inmiddels weten we dat ons leven verre van interessant is, vaak wordt er al gezucht of er worden grapjes over gemaakt, er is toch ook altijd iets bij ons. Om maar niet te spreken van de momenten waarvan we dachten dat het om vriendschap ging, maar het uiteindelijk alleen maar vanuit het gemak was. Hoe gebruikt kun je je dan soms voelen...
Helaas leer je dit alleen door eigen ervaringen. Ook al verteld iemand dit tegen je. Pas als je het zelf ervaart, weet je wat ze bedoelden toen ze je dit vertelden. Lastig en moeilijk blijft het wel om dit aan je kind uit te moeten leggen. Het leven kan hard zijn. Mensen kunnen je kwetsen en teleurstellen. Het liefste zou ik hem dit verdriet en deze ervaringen willen besparen, maar uiteindelijk weet ik ook dat deze ervaringen me hebben gemaakt tot wie ik ben. Dat het ons gezin alleen maar gesterkt heeft. En dat ook hij deze levenservaring nodig heeft om te komen tot wie hij zal zijn. Gelukkig kan ik hem ook vertellen over alle mooie mensen die in ons leven zijn gekomen en ook zijn gebleven. Zijn dat dan voor altijd vrienden, vraagt hij. Jammer genoeg moet ik ook dit antwoord aan hem verschuldigd blijven. Dat weet ik niet, dat zal de toekomst ons leren, maar voor nu zijn we vrienden en zijn we zuinig op ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten